Mijn eerste baantje(s)

Mijn werkervaring is behoorlijk divers. Ik serveerde als student bijvoorbeeld automaatkoffie en plakjes kleffe cake op begrafenissen, maar ik heb ook voor een erotische webshop ehm… speelse teksten geschreven voor bijzondere attributen.

Wat ik door al die verschillende werkervaringen vooral over mezelf heb geleerd is dat ik (helaas) geen teamplayer ben, een autoriteitsprobleem heb en niet al te lang dezelfde werkzaamheden kan verrichten.

Vandaag vertel ik hier meer over én geef ik antwoord op de prangende vraag (die ik regelmatig krijg): ‘Kan ik nou écht leven van dat bloggen’?

Mijn allereerste baantjes

Als dertienjarige werkte ik tijdens de zomervakantie op de groentenafdeling van een pauperige D-supermarkt, die tegenwoordig niet meer bestaat. Het was er verschrikkelijk sloeberig en ik verdiende er (zwart) drie gulden en vijftig cent per uur.
Het was mijn taak om groenten en fruit te pakken en wegen voor de klanten. Het was namelijk niet de bedoeling dat klanten zelf de mooiste en sappigste appels of de grootste en meest rijpe avocado’s uit de bakken graaiden. Het was mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat alles wat er het langst lag, ook weer als eerste wegging.

Af en toe mocht ik deze werkzaamheden afwisselen met het dweilen van de vloer, urenlang opruimen van de vriezer of data op verpakkingen doorstrepen met een dikke zwarte marker. Ik vond dit echt geen tof vakantiewerk, maar ik kocht er wel mijn eerste CD’s van en spaarde bikkelhard door voor mijn eerste paar Dr Martens. Downloaden kon toen nog niet. CD’s kostten veertig gulden per stuk en Dr Martens waren toen ook al prijzig, namelijk: tweehonderd gulden.

Overig werk dat ik als jonge tiener (zwart) heb gedaan, waren dingen als prei planten en aardbeien plukken en ook heb ik achter de lopende band in een fabriek gestaan. Van doosjes vouwen tot wikkels van fruitblikken verwijderen: ik heb het allemaal gedaan voor een armzalig hongerloontje.

Ook hielp ik lange tijd mijn beste vriendin iedere week met haar folderwijk, waarvan we dan samen de opbrengst deelden. Zij woonde in een groot dorp waarvoor je steeds een flink stuk moest fietsen tussen een paar huizen. Ook dit leverde nauwelijks geld op, maar het was wel heel gezellig om samen te doen. We stopten vaak halverwege voor een patatje bij de snackbar en giechelden en roddelden natuurlijk flink wat af tijdens de lange fietsritten.

Ho Ho Horeca!

Van mijn zeventiende tot en met mijn vierenwintigste heb ik in de horeca gewerkt. Meestal was dit naast mijn studie, maar ik heb dit ook een paar periodes fulltime gedaan.

Er zijn drie restaurants geweest waar ik wat langere periodes heb gewerkt, waaronder een laagdrempelig eetcafé (je kent het wel: met een €5,- Daghap), een Indisch restaurant (waar ze heel blij met mij waren, omdat ik als échte Indo de gerechten goed uit wist te spreken en uit kon leggen) en een Mexicaans restaurant waar ze te gekke cocktails maakten, toffe muziek draaiden en waar het één groot, bont, kitsch en kleurrijk paradijs was. Je snapt dat ik mij hier heel erg thuis voelde. Ik heb nog steeds een grote liefde voor Mexicaans eten.

Ik deed dit als student gemiddeld 20 uur per week, afhankelijk van hoe druk ik het had met mijn studie of stages. Ik heb dit om meerdere redenen altijd een fijne bijbaan gevonden. Allereerst betekende werken in de horeca voor mij dat ik thuis vrijwel nooit zelf hoefde te koken. Ik woonde al zelfstandig op zeer jonge leeftijd en ik kon niet echt koken. Meestal at ik drie of vier avonden per week op mijn werk en de overige avonden warmde ik op mijn kamer een soepje op, maakte ik mijn eenvoudige en goedkope studentenpasta, een tosti of bakte ik een ei.

WIST JE DAT: ik eigenlijk pas écht leerde koken toen ik met dit blog begon….!? En ik vind het nog leuk ook: dat had ik me vroeger echt niet kunnen voorstellen!

Ook verdiende het best goed (en kreeg ik daar bovenop nog fooien) en bleef ik in shape.
Zo heb ik eens een hele zomer op de terrassen van Breda gewerkt. Weet je hoe mooi en gespierd je armen worden van acht tot twaalf uur per dag een zwaar dienblad boven je hoofd tillen?
Dit resultaat heb ik nog niet kunnen verwezenlijken met trainen in de sportschool.

Het allerleukste uit deze periode, vond ik het werken voor een Horeca Uitzendbureau. Hiervoor heb ik een korte cursus gevolgd (ik heb dus geen horeca diploma op zak) voor verschillende soorten werkzaamheden in de horeca. Ik leerde hoe je een tafel in een sterrenrestaurant moet opmaken, hoe je de trap op- en afloopt met vijf volle borden en dit ook weer uitserveert zonder uit je handen te laten pleuren, hoe je wijn inschenkt en alles wat er nog meer bij komt kijken.

Toen ik deze cursus had afgerond, ging ik meerdere malen per week ergens anders aan de slag en ik vond deze afwisseling echt superleuk! Zo kon ik op vrijdagmiddag met een gladgestreken en plechtig gezicht stilletjes werken op een begrafenis, op zaterdagavond bier tappen tussen de dronken en uitzinnige voetbalsupporters in een stadion en op zondagavond kroketjes frituren in het casino.

Minimaal eens per maand werkte ik op een bruiloft, de één nog groter en uitbundiger dan de ander.
Ik ben zelf niet zo trouwlustig, maar heb door de vele bruiloften waarop ik heb gewerkt wel een heel duidelijk plaatje in mijn hoofd van hoe ik een eventuele bruiloft in zou vullen.

Ik vond het vooral leuk dat ik op bijna iedere ‘klus’ met andere collega’s werkte. Als het dan een keer niet zo goed klikte met de andere uitzendkrachten (of het vaste personeel dat extra hulp had ingehuurd), dan kon ik dat goed handelen omdat ik wist dat ik daar na die avond toch nooit meer terug hoefde te komen.
En vaak waren er regelmatig terugkerende klussen, zoals het casino, het voetbalstadion en de garderobe en keuken van een groot theater. Het was dan erg leuk om weer samen te werken met bekenden.

Als het wel klikte met de andere uitzendkrachten, dan was het echt supergezellig. Zo moest ik een keer met een leuk groepje in galakleding werken bij een afgehuurde McDonalds, waar een McMenu poepie-chique werd geserveerd. Na het werk doken we allemaal in onze mooie outfits de ballenbak in en werd het nog laat en gezellig.

Dit uitzendwerk heb ik jarenlang met echt heel veel plezier gedaan en ik heb er veel van geleerd. Ik leerde snel schakelen, flexibel zijn en natuurlijk hard werken: horeca is aanpoten! Hier heb ik nooit moeite mee gehad, maar toen ik vele jaren later ‘in between jobs’ zat, bleek ik er helaas toch wel helemaal uit te zijn. Ik heb als bijna dertiger een korte periode in een lunchroom gewerkt en dit ging niet lekker. Ik dacht het zó weer op te pikken en er weer lol in te kunnen krijgen, maar ik kwam erachter dat ik nu alleen nog maar in de horeca als gast moet verschijnen en niet als werknemer…

Via uitzendbureaus heb ik als twintiger ook (kortere en langere periodes) gewerkt als callcenter medewerker en als receptioniste of administratief medewerker.
Outbound (mensen bellen om ze dingen te verkopen) vond ik niet zo prettig om te doen, maar het was wel heel leerzaam (training van verkoop skills). Inbound daarentegen (klantenservice) vond ik wél heel interessant.

Afbeelding: tegenscript voor callcenters via Dumpert.nl

Ik heb voor verschillende bedrijven de klantenservice (online en telefonisch) bemand en ik vond deze afwisseling heel erg leuk. Het verdiepen in een bedrijf (en de problemen), mensen te woord staan, meedenken aan campagnes en oplossingen: hier zag ik wel een uitdaging in.
Hier kwamen ook wel eens leuke andere werkzaamheden uit voort en zo kwam ik bijvoorbeeld terecht in het wereldje van magazines en uitgevers: iets waar ik nu ook nog veel aan heb!

Ook heb ik ervaren dat wanneer een uitzendbureau eenmaal weet dat jij een goede en betrouwbare kracht bent, het veel minder moeite kost om een (al dan niet tijdelijke) baan te zoeken. Vaak ben jij dan de eerste aan wie ze denken, wanneer er eens een superleuke of goedbetaalde klus voorbij komt.

Ik heb een aantal maanden als receptioniste gewerkt bij een superleuk bedrijf, als invalkracht voor iemand die met zwangerschapsverlof was. Ik vond het écht heel jammer om daar weg te gaan, want ik ging er iedere dag met plezier naartoe. Ik leerde er veel, mijn collega’s waren tof en er waren veel interne doorgroeimogelijkheden. Maar ik heb ook wel eens periodes ergens als invalkracht gewerkt, waar ik het niet naar mijn zin had. En ook al wist ik: ‘Dit duurt maar zes weken…’ ik vond het echt DE HEL en een ware beproeving van mijn zelfbeheersing.

Het is zo afschuwelijk om met tegenzin naar je werk te moeten gaan en om veertig uur per week ergens te moeten doorbrengen waar een rotsfeer hangt: ik was dan in het weekend echt uitgeblust en zag als een berg op tegen maandag.
Dit heeft me wel het inzicht gegeven dat ik moest gaan ontdekken wat ik écht leuk vond om te doen en hier mijn werk van zien te maken, zodat ik nooit meer met tegenzin zou hoeven te werken.

Ik heb door jarenlang uitzendwerk ook aardig wat dingen over mezelf geleerd. Zo kwam ik erachter dat ik dus niet zo’n teamplayer ben en dit vind ik geen leuke eigenschap van mezelf.
Ik kán wel samenwerken met mensen, maar het moet echt klikken met iemand. Dit merkte ik als student ook, wanneer er groepjes gevormd moesten worden voor gezamenlijke schoolprojecten. Ik kan echt bloedlink worden als de boel niet eerlijk verdeeld wordt, als iemand de kantjes er vanaf loopt of als iemand bazig doet. Liever werk ik veertig uur alléén aan iets, dan twintig uur samen in een groepje.

Overigens ben ik echt geen extreme loner of aso of zo hoor (ik krijg nu toch een beetje het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen). Ik ben heus heel gezellig op feestjes, ik houd van een drankje en een dansje en kan met iedereen kletsen. Alleen niet samenwerken… Geef me een opdracht en ik zet me 100% in. Maar wel op mijn manier, in mijn eigen tempo en in mijn eigen tijd.
Daarnaast ben ik heel snel afgeleid in een werkruimte met meer mensen. Ik kan niet fatsoenlijk nadenken als er om mij heen gelopen, gepraat of getypt wordt. Ik heb echt mijn eigen ruimte, stilte en afwisseling (van werkzaamheden en collega’s) nodig.

Online Werken: Webshop & Bloggen

Voordat ik in 2010 zelfstandig aan de slag ging met mijn eigen webshop, heb ik online heel veel uitgeprobeerd. Ik stam nog uit het tijdperk van de inbelverbindingen, TMF chatboxen en zelf knutselen met html-codes. Vroeger had je nog geen kant en klare WordPress websites die je zelf kon inkleuren en pimpen.

Naast mijn studie (Design & Styling) had ik een website dat ik gebruikte als portfolio voor de dingen die ik had gemaakt. Eigenlijk was deze site alleen bedoeld om familie en vrienden op de hoogte te houden van wat ik allemaal deed en maakte.
Maar toen de één na de ander (en de via via’s) mij vroegen of ik niet iets op maat voor ze kon maken, ging ik het commerciëler aanpakken. Het begon met bestellingen per e-mail, vervolgens kwam er een supersimpel bestelformulier en daarna probeerde ik het professioneler aan te pakken.

Ik vond dit superleuk om te doen en kreeg echt een kick van deze vrijheid en zelfstandigheid. Alleen was dit veel werk, voor weinig winst. Een concept voor het maken van grappige schilderijtjes leek mij lucratiever:

Dit liep best wel goed, maar ook hier bleek dat handwerk op maat véél tijd en energie kost, en uiteindelijk netto niet veel oplevert. Wel grappig dat ik dit project jaren later toch nog heb opgepakt, maar dan in een ander jasje (zie —> Toiletportret ).

Ik gaf het al aan in mijn intro: ik heb ook voor een erotische webwinkel gewerkt 🙂 .
Dit was ont-zet-tend leerzaam, want ik leerde hier echt de laatste dingen die ik moest weten om zelf aan de slag te kunnen. Geloof me als ik zeg: sex sells. Hoe slecht het ook kan gaan met de economie of de koopkracht: sex sells.

Overigens klinkt het wellicht allemaal spannender dan dat het is. Want of je nou schrijft over jarretels, stringetjes, lipsticks of badeendjes (die stiekem eigenlijk vibrators zijn) of unicorn pantoffels en cupcake lipgloss: de werkzaamheden voor een webshop zijn hetzelfde.

Je onderzoekt een product en schrijft een originele en pakkende omschrijving waarin je naast de belangrijkste kenmerken (inhoud, afmetingen, gebruiksaanwijzing, materiaal, garantie) ook zorgt dat het SEO-vriendelijk geschreven is en uitnodigend is voor bezoekers om te delen op social media.
In a nutshell.

In dit opzicht, wijkt het niet heel veel af van mijn werk als blogger, hoewel ik hierin af en toe wel een uitstapje maak naar de keuken, om te experimenteren met ingrediënten of recepten van een opdrachtgever.

Ondanks dat deze sexy branche niet mijn voorkeur had, vond ik het wel interessant en afwisselend werk. Dit was eigenlijk de eerste baan waarin ik écht werd uitgedaagd en voor mijn gevoel nooit uitgeleerd was. E-commerce, social media, creatief schrijven en fotografie: ik vond het allemaal rete-boeiend en interessant om mij hierin te verdiepen.
Ook de grote mate van zelfstandigheid beviel mij goed. Ik was in deze periode een alleenstaande ouder en kon veel werk ook thuis doen, wanneer mijn zoontje bijvoorbeeld ziek thuis was of vakantie had.

In de daaropvolgende jaren heb ik zelf een webshop gerund. Eerst vanuit huis, later vanuit een tof kantoor met toverbalroze vloer en ook een periode samen met mijn partner.

Foto’s: Ons kantoor en een interview in het FD. Meer weten over mijn webshop achtergrond? Bekijk de pagina ‘In de media‘ voor een overzicht.

Over deze periode uit mijn leven kun je meer lezen op mijn blog: ik heb hier VEEL van geleerd en ontdekt wat ik écht wil. Hoe tof ik de webshop en mijn zelfstandigheid ook vond, na een aantal jaren merkte ik toch dat ik er geen uitdaging meer in zag en niet genoeg afwisseling had.
Ik kwam niet genoeg toe aan de creatieve dingen die ik écht leuk vond om te doen en het procesmatige gedeelte (zoals pakketjes inpakken en de klantenservice) ging mij steeds meer tegenstaan.

We verkochten de webshop in februari 2014 en ik besloot om mij fulltime te gaan focussen op dit blog. Veel mensen vonden/vinden dit maar raar of begrijpen niet goed hoe dit nou werkt: ‘Maar je krijgt toch alleen maar gratis spulletjes?’ en ‘Hoe kun je nou leven van dat bloggen?.

Ik behoor (nog) niet tot de top van Neerland’s Bloggers en ik ben (nog) niet stinkend rijk. Maar ik verdien genoeg en ik ben tevreden. Maandelijks ontvang ik een mix van verschillende inkomsten, net als veel andere zelfstandigen die voor meerdere opdrachtgevers werken.

Foto: Bugles gevuld met pindakaas en gedipt in chocolade.

Zo ben ik aangesloten bij een media exploitant, die de banners op mijn site verzorgt.
Een gedeelte van mijn inkomsten is afkomstig uit advertorials: dit zijn artikelen op mijn blog die zijn ontstaan door een samenwerking met een bedrijf of bureau.
Dit kan een recept zijn waarvoor ik een bepaald ingrediënt heb gebruikt (en dus vermeld in mijn blogbericht), maar ook een review van een product of service.
Hoeveel dit opbrengt verschilt per opdracht en bedrijf. Het budget van een grote supermarktketen is natuurlijk vele malen groter, dan van een kleine webshop met maar twee werknemers.

Over banners en advertorials op blogs wordt wel eens spastisch gedaan (veel bloggers zijn ongeloofwaardig en verkopen hun ziel yadayada), maar hierdoor voel ik mij niet aangesproken.
Ik promoot geen merken of producten waar ik niet achter sta of die ik zelf niet zou kopen, dragen of eten. Daarnaast heb ik ook nooit dingen geroepen als ‘Suiker is vergif’ of ‘Ik draag alleen ecologisch verantwoorde linksgebreide wollen jurkjes van Mexicaanse bergschapen’, waardoor ik mezelf met een ongeloofwaardige advertorial voor blikvoer of een grote winkelketen zou tegenspreken.

En tot slot heb ik nog één bron van inkomsten: ik schrijf namelijk met enige regelmaat productteksten voor een superleuke webshop.
Ik ben benieuwd of jullie kunnen raden welke webwinkel dit is (laat het me weten in een reactie!) en of jullie mijn schrijfstijl herkennen:

“Als het goed is, zal een pennenbakje niet het meest spectaculaire item zijn wat je in je leven zult aanschaffen. Maar een inspirerende werkplek draagt wel degelijk bij tot je productiviteit, evenals een goed georganiseerde chaos.
Nu kun je natuurlijk zwichten voor een saai en nietszeggend bakje (GAAP) om al je rondslingerende pennen, potloden en stiften in op te bergen. Maar je kunt ook helemaal losgaan (doe eens gek!) en je werkplek opfleuren met deze opvallende knalroze eye catcher. Al je collega’s zullen stinkjaloers zijn op je roze ananas pennenhouder.
Een beetje tropisch geluk fleurt iedere cubicle op een grauw en grijs industrieterrein op.”

De conclusie? Ik doe nu wat ik écht leuk vind en heb waardevolle lessen geleerd van al mijn verschillende werkervaringen. Wat waren jullie eerste baantjes en wat hebben jullie (over jezelf) geleerd door alle werkervaringen?

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren