Concertbezoek: The Doors Alive

The Doors Alive
Ik ben geboren in 1979. Dat klinkt alsof ik een Seventies Child ben, maar… ik heb de jaren 80 al nauwelijks modebewust meegemaakt. Geen permanentjes in mijn kleuterhaar en geen schoudervullingen of mouwophouders te bekennen op de foto’s van mijn basisschool-outfits.

Met 80’s revivals heb ik dan ook nooit iets gehad en mijn muzieksmaak begon zich pas te ontwikkelen in de 90’s. Ik was toen een alternatieve Grunge-tiener die huilde om Kurt Cobain en al rondsloffend op Dr Martens (die een HEL zijn om in te lopen, ook anno 2017) haar zuurverdiende guldens spaarde voor CD’s van Pearl Jam, The Beatles, Green Day, The Smashing Pumpkins en The Doors.

Kind van de cassettebandjesgeneratie

Ik ben een kind van de cassettebandjesgeneratie en zat tijdens de Top 40 op de radio met kramp in mijn vingers klaar om gelijktijdig op PLAY en REC te drukken, zodra de DJ uitgepraat was en mijn favoriete liedjes gedraaid werden. Zelfgemaakte mix-tapes: herkenbaar voor leeftijdsgenoten?

Een beetje goed album kostte in de tijd van Oma Maris gemiddeld veertig gulden, dus mijn eveneens arme alternatieve Grunge vriendjes en ik leenden elkaars CD’s om deze te kopiëren op een cassettebandje, zodat we deze kapot konden draaien in onze walkmans. Want die dingen gingen kapot, na veelvuldig terugspoelen van je favoriete track.

Maar ik dwaal af: in de periode dat mijn muzieksmaak zich begon te ontwikkelen, ontdekte ik dus dat mijn voorkeur uitgaat naar muziek uit de 60’s en 70’s. En ondanks dat we tegenwoordig de beschikking hebben tot het downloaden van muziek in superkwaliteit, heeft mijn voorkeur anno 2017 nog steeds het beluisteren van oude muziek op vinyl. The Beatles en The Doors klinken nou eenmaal beter met een piep en een kraak. Vind ik.

Mijmeren met Grunge Oma Maris

Helaas is het zo dat ik op Eddie Vedder na, de muziekhelden van mijn eigen Grunge-generatie al nooit live zal kunnen aanschouwen, laat staan de nog oudere helden. John Lennon overleed toen ik nog rondkroop in een luier en Jim Morrison stierf 8 jaar voor mijn geboorte. Wel heb ik hun muziek grijsgedraaid, ken ik bijna al hun nummers en heb ik veel over ze gelezen en bekeken. En uiteraard trok ik als depri Grunge tiener ook als een ware pelgrim naar de begraafplaats Père-Lachaise in Parijs om een bloemetje neer te leggen op het graf van Jim.

Toen ik hoorde dat op 21 december de tribute / coverband The Doors Alive zou optreden in het Patronaat, leek dit me ‘wel leuk’ maar ik had er geen hoge verwachtingen van.

The Doors Alive in Patronaat Haarlem

Ik had dus geen verwachtingen, maar stiekem wel een klein vooroordeel want tja: ‘coverband’. Niet echt. Nep.

Maar het leek me wel een gezellig uitje samen met mijn beste vriendin en medefan van The Doors.
Fijn gezelschap, fijne muziek, fijne ticketprijs à €27,10 (zeker als je het vergelijkt met de schrijnende ticketprijzen voor de nog levende Eddie Vedder, kuch) en lekker dichtbij in mijn hometown Haarlem.
Oma Maris rolde na afloop dus gewoon fijn na 2 bushaltes weer lekker op tijd haar bedje in.

The Doors Alive

De sfeer in het Patronaat was super relaxt en het publiek was lekker divers. Het was een leuk gemêleerd gezelschap van oude rockers (dat bedoel ik lief, niet als een diss), mensen van onze generatie (voormalige Grunge tieners met wallen halverwege hun wangen wegens jonge kinderen of opstandige pubers) en de nieuwste generatie alternatieve tieners die onze 90’s look hebben geadopteerd, want tja: wij zijn nu officieel retro.

Het voorprogramma (Dirty Sound Magnet) hebben we gemist, want toen zaten wij buiten de zaal op de trap bij te kletsen, omdat we elkaar alweer een tijdje niet hadden gezien.

the doors alive haarlem 21 december 2017
Foto: Publiek in Patronaat via Facebookpagina van The Doors Alive. Wij stonden rechts vooraan nét buiten beeld 🙂

Vlak voor aanvang van het optreden konden we moeiteloos helemaal vooraan bij het podium staan. Dit wil niet zeggen dat er weinig publiek was, want het was gezellig druk, maar er was geen sprake van geduw of gedrang. Iedereen liep gewoon relaxt rond en er was genoeg ruimte om te dansen.

Bij opkomst van de zanger, was er even een klein ‘shock’ momentje: ‘f*ck, dat ís ‘m écht?!’
Totdat hij zijn hipster dopperflesje neerzette en dichterbij kwam staan in een felle spotlight.

Wij stonden té dichtbij om de verschillen in gelijkenis te kunnen zien, maar eerlijk is eerlijk: hij lijkt er écht op. En wie weet zou de échte Jim ook Whiskey in een dopper geschonken hebben? We zullen het nooit weten.

Belangrijker dan de uiterlijke overeenkomsten, is natuurlijk het geluid. Sommige critici zullen het misschien niet met me eens zijn (maar f*ck hunnie): ze klinken akelig écht!

Op Instagram Stories heb ik een aantal filmpjes van het optreden gemaakt en een impressie hiervan deelde ik op mijn YouTube kanaal:


PHOTO CREDITS:
De telefoonfoto’s die ik tijdens het concert heb gemaakt waren k*t dus ik heb voor dit artikel gesmokkeld met mooie foto’s die gemaakt zijn door concertfotograaf Arie van Hemert (@AryScary op Twitter).
Voor meer foto’s van deze oude rocker ( 😉 knipoog naar Arie) die hij maakte van The Doors Alive, klik je HIER.

Leuk detail: The Doors Alive gebruiken precies dezelfde instrumenten als The Doors in de sixties gebruikten. Voor mij, iemand die deze sixties-sound alleen van vinyl en cassettebandjes kent, klonk het betoverend en echt.

The Doors Alive

Halverwege het optreden haalde ik refills voor onze lege glaasjes appelsap en terwijl ik bij de bar (midden in de zaal) het podium aanschouwde, bedacht ik dat een optreden van The Doors in de sixties ook ongeveer deze vibe moet hebben gehad. Behalve dan dat het publiek waarschijnlijk uitzinniger, trippend en dichter op elkaar geplakt had gestaan.

Van een afstandje was het echt te gek om te zien, want de zanger (Mike) geeft zich echt 100% en maakt er een échte beleving van The Doors van. Tussen de nummers door droeg hij net als de echte Jim gedichten op en hij klonk en bewoog daarbij net zo naar de klote en bezield zoals ik het ken van mijn krakerige en kapot gedraaide cassettebandjes.

The Doors Alive

When the music’s over…

Het optreden was echt heel veel leuker dan ik van tevoren had verwacht en als ze weer een keer naar het Patronaat komen, ben ik er zeker weten wéér bij. Euforisch en uitgelaten stonden we na afloop weer buiten en ratelden we tegen elkaar over hoe tof het was en hoe écht het klonk.

Totdat ik dus oog in oog stond met de zanger, die zónder hoed en mét een frisse blik in zijn ogen buiten onder de felle straatverlichting niet zoveel meer weghad van de échte Jim en me verdorie ook nog eens in het Nederlands bedankte voor de complimenten. POEF: weg was mijn illusie.

‘When the music’s over, turn out the lights….’

@Mike, als je dit leest: sorry. Ik had iets teveel appelsap op. Je was weergaloos en de volgende keer dat ik je zie, laat ik je de next whiskey bar zien 😉

Ook fan van The Doors en benieuwd of The Doors Alive een concertzaal bij jou in de buurt aandoen?
Check de tour agenda op thedoorsalive.co.uk

Dit vind je vast ook leuk:

Laat een reactie achter

8 reacties

  1. mooi stuk! heb het exact zo ervaren. voor andere ouwe rockers…eng goede coverbands zijn o.a. Bootleg Beatles..Ultimate Eagles…Pink Project en Bootleg Beach Boys..allemaal persoonlijk getest en goed bevonden
    Arie

  2. Ik moest even checken, want ik ga binnenkort ook naar een The Doors coverband, maar die heet The Doors in Concert. Ben benieuwd of dat net zo leuk is als deze!

  3. Zo, op de foto’s lijkt hij echt! Hier ook een fan, al heb ik ‘m alleen “ontmoet” op Pere Lachaise… Wat betreft andere oudjes: Paul McCartney speelt ook nog steeds Beatles nummers. Als je ooit de kans krijgt, móet je die gaan zien. Vorige keer spatte het enthousiasme er vanaf bij hem!
    Groetjes
    Mar10

    1. Ja mooie foto’s hè? Hij heeft er ook echt wat van weg, hoewel dit anders is wanneer je front row staat 😉
      Maar hij klinkt net zo goed, echt een geweldige stem, niks ‘nep’ aan of gevoel van een cover/playbackshow.
      Met Paul heb ik niet zoveel, ben meer een John-fan (gebaseerd op hun solo materiaal). Bootleg Beatles wil ik nog wel eens zien, schijnt goed te zijn!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hare Maristeit

maris maria renne

Hi!
Mijn naam is Maris Maria Renne en ik woon samen met mijn twee kinderen en dikke rode kater in het prachtige Haarlem.
Hare Maristeit is mijn kleurrijke, diverse en persoonlijke site, waar ik mijn passies en inspiratie met je deel. Je kunt mij ook inhuren als freelance content creator, voor blogposts op jouw website of het beheren van je socials.

Verder ben ik een gepensioneerd webwinkelier, vegetariër, shopaholic, 90’s Lover, retro-nerd en dol op city trips. Ik pimp graag kleding of meubels met kleur, printjes of confetti en kijk veel films en series. Ook ben ik gek op koken, goede koffie, rosé en comfort food.
Lees meer over mij >> >>

Webshop

Haarlem Tips

Toiletportret