Vandaag is het 11 jaar geleden dat ik de sleutel kreeg van dit huis, waar ik destijds als alleenstaande moeder van een kleuterzoon een nieuwe start ging maken.
Mijn tweede kind is er geboren, ik heb er 10 jaar als zelfstandig ondernemer gewerkt en ik heb er zowel mijn grote passies als mijn tricky valkuilen ontdekt.
Ik heb hier mogen ontdekken, ontwikkelen en groeien als mens en daarvoor ben ik dit huis ontzettend dankbaar: voor zowel de mooie zonnige zomers in Tuinzania, als ook de donkere dieptepunten.
Dit bericht bekijken op Instagram
When life throws you lemons…. set up a big ass unicorn pool, aight?!? ?
But it no longer sparks joy.
Dit heeft me beschadigd. Maandenlang onaangekondigde en onvoorspelbare hélse geluidsoverlast heeft mijn zenuwen en veerkrachtigheid lange tijd platgelegd.
Ik stond in een overlevingsmodus en gaf me over aan de gewelddadige inbreuk op ons veilig onderkomen. Ik was alleen maar aan het incasseren en moest elders rust of afleiding opzoeken. Best een uitdaging wel, wanneer alles gesloten is vanwege een pandemie en de hashtag #blijfthuis trending was.
Gedwongen de straat op (of een hotel in) moeten vluchten en niet kunnen werken in de toch al stressvolle coronapiek, heeft me burn out-achtige klachten opgeleverd.
Nieuwe Schade
De door deze renovatie ontstane zichtbare schade in mijn voorheen charmante kleine woning (een 100 jaar oud gemeentemonument) is inmiddels niet meer te overzien. Mijn woning was al niet in de allerbeste staat, maar is nu door de renovatieschade ook nog eens ongezond en onveilig geworden.
Op onderstaande foto zie je naast schade aan mijn laminaat, ook hoe vocht in mijn tafelpoten is getrokken:
De toiletpot begon opeens te barsten door beweging in de (verrotte houten) fundering:
Vrijwel geen enkele deur in mijn huis kan nog goed open of dicht en mijn nieuwe op maat gemaakte jaloezieën ‘plopten’ opeens uit de kozijnen:
En als kers op de taart een nieuwe en gevaarlijke lekkage (water stroomde uit de plafondlamp in mijn gang), met een nog steeds droevig uitziend opengebroken plafond vol schimmelplekken:
Met uiteraard nieuwe vocht-en-schimmelplekken toe, door deze nieuwe lekkageschade.
Mijn garderobekasten staan opeens scheef, de vloer kraakt en ik kan er niet meer met een gerust gevoel slapen.
En dan heb ik online alleen nog maar de zichtbare en hoorbare schade met jullie gedeeld. Achter de schermen speelt zich al zes maanden een juridisch conflict af, waar mijn woningcorporatie ook andere mensen in heeft betrokken, die expliciet van tevoren hebben verzocht dit niet te doen.
Emotionele Schade
Met name de afgelopen twee jaar (na mijn relatiebreuk) heb ik ontzettend veel tijd, liefde, geld en energie gestoken in dit huis weer een fijn thuis maken: al deze home make overs vind je terug op mijn blog.
Hij sliep vaker buiten dan binnen, rende schuimbekkend naar buiten als er weer een brokstuk van het plafond naar beneden viel en ik draai (nu, zes maanden later) nog té vaak wasjes met beddengoed, badmatten of handdoeken met kattenstresspis.
Maar dat is soms best lastig, omdat we nog steeds hier wonen en de nieuwe bestemming of verhuisdatum nog onbekend is. Ik ben inmiddels blind geworden voor de zichtbare schade van scheuren, schimmels en het opengebroken plafond. Ik voel geen neiging meer om dingen op te knappen en het kost me moeite om het opgeruimd en schoon te houden.
Op Instagram Stories kondigde ik gister namelijk aan, dat ik aanstaande zondag voor het eerst sinds juli weer een nieuwe post wil gaan publiceren.
Ik beloofde dat ik naast het DIY Barbiehuis, ook een persoonlijke update zou delen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Dus ondanks dat het DIY Barbiehuis voor ons een therapeutisch project was, wil ik in die nog te publiceren blogpost eigenlijk geen persoonlijk drama of verdriet delen.
Ik wil dat het gewoon een inspirerende post wordt dat jaren later nog steeds een Pinterest-hit is en luchtig en toepasbaar blijft voor ouders die een kleuter willen helpen met het visualiseren en begeleiden naar een naderende verhuizing.
Dit Barbiehuis maken heeft ook mij veel positiefs gebracht: ik vond het heerlijk om weer iets te maken, fotograferen en om voor het eerst weer aan een blogpost te denken. Ik miste dit, maar wist niet op wat voor een manier ik het weer kon herpakken na zo’n lange stilte.
En daarom besloot ik vandaag dus spontaan om maar gewoon te typen over (bijna) alle shit van afgelopen maanden. Voor mijn gevoel kan ik hierna dan weer een logischer en luchtiger vervolgstap maken, in plaats van zomaar opeens na maanden stilte een recept of DIY delen.
Een bedankje <3
Ook wil ik niet steeds mijn verhaal opnieuw doen: ik wil gewoon verder, mijn tijd en energie steken in positiviteit en me voorbereiden op de verhuizing.
Wij maken het dus naar omstandigheden goed. En onze omstandigheden zijn zoals je hebt kunnen lezen nu onzeker en stressvol, maar we zijn kalm en stabiel.
Dit is nu wat het is en we hebben fijne mensen om ons heen en professionele hulp op alle vlakken, dus we doen het goed en gaan betere tijden tegemoet. Ik heb vertrouwen en ben nog lang niet moegestreden.
19 reacties
Wat een kracht heb je toch nog, ondanks alle ellende van de afgelopen maanden.
Thanks for keeping it real ❤️? en sterkte/succes met dit alles!
?
Man, wat een verhaal. Goed dat je het deelt en dat ie je niet op je kop laat zitten door die bullies! Take care! ?❤?♀️
Dank voor je verhaal. Ik leef ook met je mee. You rock!!!!
Ik volg je stories natuurlijk, maar je deelt nu meer dan anders. Pfffff, zo knap hoe je toch positief probeert te blijven. Het was zo gaaf om te zien/ lezen hoe je het huis onder handen nam….. ik hoop voor jullie dat je er een paleisje voor terugkrijgt, met een zak geld zodat je het helemaal naar jullie zin in kan richten.
Sterkte en ik hoop dat de onzekerheid snel voorbij is.
Dank je wel <3 Ja, het is anders he, wanneer je alles zo achter elkaar opgesomd ziet i.p.v. 'losse flarden'? Heb ik zelf ook als ik die stories van maaaaanden herrie en schade achter elkaar kijk: dan realiseer ik hoe achterlijk lang dit al duurt en dat het te absurd voor woorden is, dat zo'n corporatie geen verantwoordelijkheid neemt en maar blijft rekken. Maar prima: hoe langer het duurt, hoe meer schade, hoe meer bewijslast, nog meer om voor aan te klagen enz.
Wat ben je een mooi mens! Prachtig hoe je dit alles toch een draai weet te geven en anderen wil helpen. Heldin!
Hou je taai en hou vol!
X Mieke
Dank je wel <3 Komt goed en hier gaat iets heel moois uitkomen waar veel mensen mee geholpen gaan zijn 🙂
Wat jullie de afgelopen maanden hebben moeten doorstaan en nog steeds door heen gaan is verschrikkelijk. En de manier waarop je ermee om bent gegaan laat zien hoe sterk je bent, het doet zoveel met een mens (en dier) maar ben blij dat jullie het niet meer alleen hoeven te doen. Jullie verdienen een mooi fris huis waarin jullie je veilig kunnen voelen. Ik hoop dat brandMr en jij gehakt van de woningbouw maken Sterkte nog met wat er komen gaat. Jullie kunnen dit!
Dank je wel <3
Ik vind de zichtbare schade bij mijn huisgenoten ook tig keren erger dan de schade in mijn huis. Dat gevoel van onrecht en onmacht om zelfs een dier te zien lijden: dáár ben ik ziek van.
Jeetje wat een verhaal en dat terwijl ik het afgelopen half jaar heb meegekeken, meegeluisterd en meegeleefd met je story’s.
Hoe kan het dat woningcorporaties (ook de mijne) zo met huurders/mensen omgaat. Het heet sociale woningbouw maar die is in jou en mijn geval ver te zoeken.
Voor jou/jullie (jij, kids en Badjak) een diepe buiging, lieve groet
Ik vergeet zelf soms ook hoe VEEL het is, tot ik het hele verhaal van begin tot eind vertel aan iemand, of zoals nu probeer samen te vatten. En dan laat ik in deze blogpost echt nog heel veel nare details en bizarre ontwikkelingen weg. Het woordje ‘sociaal’ kan inderdaad weggelaten worden bij dit soort corporaties, zeker als je weet wat er achter de schermen nog meer heeft afgespeeld.
Je weet (of niet?) dat ik je al een flink aantal jaar volg en altijd onder de indruk ben van de manier waarop jij persoonlijke dingen beschrijft en deelt❤
Dus nu ook weer.
Als je straks rust en tijd hebt… laat de ‘suits’ hun borst maar nat maken mbt jouw nieuwste ingeving?
Wederom sterkte en liefdevolle vibes vanuit Schiedam ?
haha ja, ik weet het 😉 Dank je wel <3
Sjeez Maris, wat een rollercoaster waarin de woningcorporatie jullie nog steeds gegijzeld houdt, zonder beugel, hoppa die vrije val in. Zo bizar onmenselijk! Werken daar alleen maar robots?
Gelukkig lees ik dat je gaandeweg de rit jezelf weer een beetje teruggevonden hebt en nu strijdbaarder bent dan ooit, you go girl! Fight for your right! Hopelijk vinden jullie snel die noodknop en anders zie ik je heel graag in alle mogelijke media verschijnen om dit onrechtvaardige systeem voor altijd te stoppen.
Ik wens jullie het huis van jullie dromen zodat jullie op kunnen naar familie Maris 3.0 ?? Good luck en heel veel liefs ?
Dank je wel <3
Wat een bizar verhaal.. ik lees dit nu allemaal pas voor het eerst.. en wat heb je veel moeten meemaken(en je huis ook).. ik snap dat je afscheid hebt genomen.. maar dat neemt de stress, het verdriet en de pijn niet weg. Ik hoop dat je dit over een tijdje allemaal een plek kan geven en weer kan genieten van een huis wat je thuis gaat worden.
Klopt, denk dat dit pas echt verwerkt kan worden zodra we hier weg zijn en beter terechtkomen.
Wat een ellende zeg… hoop dat er snel uitzicht op iets beters komt!
Vreselijk zeg…
Niet normaal hoeveel kracht en energie jij hebt. ..
Powerrrrr…
Heel veel good luck met alle voorbereidingen…
Xoxo