Versierpoging in het bubbelbad

Mijn kleuter zit sinds kort op zwemles. Ik zal vast niet de enige ouder zijn die dit een vreselijk fenomeen vindt?
Voorzien van een boek of muziek en koptelefoon, probeerde ik afgelopen weken mijn draai te vinden in deze meurende sauna met mijn door de chloorlucht fikkende ogen.
Ondertussen hopende dat mijn kind een natuurtalent is en over zes maanden haar A-diploma in the pocket heeft.

Omdat ze nog een beetje onwennig was, had ik me door haar laten overhalen een keer ná zwemles samen te zwemmen in het aangrezende recreatiebad.
Nou ben ik alleen geen zwembadmoeder. Ook geen speeltuinmoeder trouwens. Glijbanen en klimrekken: ik háát ze.
Ik ben die moeder die urenlang geduldig spelletjes met je kan spelen, koekjes bakt en versiert, of je eindeloos helpt met strijkkraaltjes op kleur sorteren.

Wél ben ik gek op het strand.
Hier fiets ik fluitend naartoe, bepakt en bezakt met emmertjes, schepjes en gieters. In de zee of in een meertje wil ik best dobberen met een kind op mijn rug en in het zand wil ik ook best een kasteel bouwen of een kuil graven.
Buitenzwembaden kan ik tot een bepaalde hoogte ook nog redelijk handelen, maar binnenzwembaden staan voor mij gelijk aan een ballenbakkrijsparadijs a.k.a. ‘The Hell On Earth’.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

#momlife ?

Een bericht gedeeld door Maris Maria Renne (@hare_maristeit) op 25 Aug 2019 om 7:45 (PDT)

Maar wanneer je geen twee-oudergezin bent, kun je nou eenmaal niet altijd een taakverdeling maken met kinderactiviteiten die je het beste liggen. En daarom moet ik dus af en toe uit mijn comfort zone en van een glijbaan af. Of in een rek klimmen om daar mijn kleuter te begeleiden over een loopbrug.

Met flinke tegenzin, had ik me voor aanvang van de zwemles thuis al omgekleed. Bikini onder mijn outfit en make-up verwijderen, scheelt weer gedoe in de claustrofobische kleedhokjes waarin ik naast badkleding uitwringen, ook nog mijn druipende kleuter moet afdrogen en omkleden.

Vol trots staat ze me na afloop van de zwemles op te wachten: ‘IK WIL SAMEN MET JOU VAN DE GLIJBAAN!’
Ik probeer er een enthousiaste glimlach uit te persen.

Het heeft iets ongemakkelijks om alleen gehuld in bikini, een groep ouders bij de douches te moeten passeren die aangekleed en met waterdichte slofjes over de schoenen, flessen shampoo naar hun hysterisch gillende kinderen gooien.

Gelukkig is het deze middag rustig in het recreatiebad. Halverwege de trap van de glijbaan, beslist mijn kleuter dat ze dit toch liever een volgende keer met Papa samen wil doen en dalen we de trap weer af: fine by me.
Ik dobber nog een kwartiertje doelloos rond met kleuternageltjes stevig in mijn nek en schouders geklemd en spot vervolgens dat er twee bubbelbaden zijn. Beide leeg.

Bubbelbaden zijn fijn, want: warmer qua temperatuur en voorzien van een ingebouwd zitbankje waarop mijn zwemdiplomaloze kleuter kan staan.
Win-win.

Bubbelen & Babbelen

Al na een paar minuten in het bubbelbad voel ik me ontspannen: een zwembadbezoek is zo slecht nog niet. Dit kunnen we best wekelijks doen.
Ik leun met mijn hoofd op de rand en geniet van de harde waterstralen op mijn rug. Mijn kleuter drijft stoer de hele anderhalve meter over het kleine oppervlak van het bubbelbad en loopt rondjes over de zitting.
‘ZIE JE DAT IK AL KAN ZWEMMEN!?!?!’

Vanuit mijn ooghoek zie ik een man met twee kinderen onze kant opkomen. Ze naderen de bubbelbaden en…. kiezen niet voor het lege bubbelbad naast ons. WHY?!
Ik schrik een beetje, wanneer zijn dochter (iets ouder dan de mijne en gehuld in eenzelfde zwemlesdrijfpakje) een bommetje maakt in ‘ons’ bubbelbad en zijn zoon rustig het trapje afklautert en vlák naast mij komt zitten.
In mijn aura.

‘HEE HALLO!’
‘Eh… hallo….’

Het meisje begint direct uitbundig tegen mijn kleuter te kletsen.

‘Heb jij ook zwemles bij Juf Laura?’
‘Ja!’
‘Ok, ik ook, dus zijn we vanaf nu vriendinnen en gaan we samen zwemmen?’
‘JA LEUK!’
‘Waar woon jij?’
‘Ik woon op de Kerklaan nummer 14’

Ik ben zowel een beetje trots als ook verontwaardigd.
Tijdens een paar voorzichtige pogingen met instructies geven tot ‘wat te zeggen als je 112 moet bellen’ kijkt ze me namelijk meestal glazig aan en mompelt ze iets in de trant van: ‘Mijn Mama moet naar het ziekenhuis geloof ik. Waar ik woon? Uuuuuh, gewoon, in Mama’s huis‘.
Maar tegen haar allernieuwste BFF dreunt ze moeiteloos haar straatnaam en huisnummer op.
Vervolgens verbaast ze me, wanneer ze vrolijk doorratelt:

‘MIJN PAPA WOONT IN EEN ANDER HUIS.’
‘Oh, mijn Papa en Mama wonen ook niet samen in één huis. Mijn Mama heeft een nieuwe vriend maar mijn Papa is nog alléén. En mijn Papa’s huis is hier vlakbij en hij brengt mij altijd naar zwemles!’

Terwijl de meisjes routebeschrijvingen naar onze huizen uitwisselen, dartelt en klimt de jongen rond over het bubbelbadbankje, waarbij hij ook heel irritant over mijn schoot stapt.
Hiermee dwingt hij af dat zijn vader en ik af en toe van plek moeten verschuiven en ik voel me steeds ongemakkelijker, naarmate hij dichterbij mij komt zitten.

Zou hij zich ook ongemakkelijk voelen? Zou het voldoende zijn om gewoon allebei even te knikken en zwijgend dit match-making-leed van onze kinderen te ondergaan en negeren?

‘Zeg Lucas en Fleur, letten jullie er een beetje op dat je die mooie mevrouw niet natspettert met die bommetjes?’

Nee dus. Hij voelt zich duidelijk op zijn gemak en kijkt me glimlachend aan.
Mijn ongemakkelijkheid bereikt een dieptepunt.
Binnen no-time zit hij praktisch naast me en begint een praatje.

Ik heb geen zak aan mijn dochter, die haar zojuist geleerde zwemlesmoves demonstreert aan haar nieuwe bestie.
‘JA IK HOU OOK VAN GLIJBANEN HAHA!’

Het is een vriendelijke en aantrekkelijke man, maar ik voel me letterlijk naakt, kwetsbaar en bijzonder ongemakkelijk.
In een kroeg of op een festival ben ik prima in staat om normaal en beleefd duidelijk te communiceren dat ik geen interesse heb of momenteel niet open sta voor daten.
Maar bij dat soort gelegenheden ben ik van top tot teen gekleed en ook niet in het gezelschap van een kleuter die doodleuk zowel mijn relatiestatus als mijn adres luidkeels verkondigt.

Wanneer ik denk dat het niet nóg ongemakkelijker kan worden, stoppen de bubbels met bubbelen.
Opeens is het stil. Geen hard geluid van waterstralen en geen wazig zicht meer van een grote bubbelschuimlaag.
Ik zit gewoon op een doordeweekse middag in een stil bad met op nog geen armlengte naast me, een vreemde meneer in zijn zwembroek.
Lekker buiten mijn comfortzone.

Ik voel een opluchting wanneer mijn dochter enthousiast op me klimt en tegen me begint te kletsen. Snel probeer ik een escape plan te bedenken: al kletsend ga ik het kind tegen me aandrukken en in recordtijd het trapje opklimmen, gedag zeggen en snelwandelend met gebogen hoofd en zonder oogcontact afdruipen richting de kleedhokjes. Yes: dát is wat we gaan doen.
Maar ik heb wederom precies geen zak aan mijn dochter:

‘Mama, Fleur zegt dat haar Papa de beste pannenkoeken van de wereld bakt en dat wij straks bij haar thuis mogen eten!’

Ik glimlach vriendelijk terwijl ik diep van binnen een kleine dood sterf.
Fleur’s vader richt zich tot mij:

‘En hoe eet Norah’s Mama haar pannenkoeken?’

Terwijl ik glimlachend en in slowmotion nadenk over een assertief antwoord dat helaas uitblijft, praat mijn dochter voor mijn beurt:

‘Mijn Mama heet geen Mama, maar Maaaaaaris en zij eet altijd pannenkoeken met kaas en stroop en mes en vork en poedersuiker.’

Thanks f*ck, kind.

‘Oh lekker, ik hou ook van pannenkoeken met kaas en stroop.
En wat leuk dat jullie hier ook in de buurt wonen. Hoe lang ben je al gescheiden en…’

Gelukkig wordt hij onderbroken door Fleur.

‘Papa, ga je met Norah en mij mee van de glijbaan!?!?!’
‘Ja leuk, gaat Norah’s Mama ook mee?’

Het liftmuziekje in mijn hoofd, verandert in een harde piepppppp.
Error, error… all systems down…
Ik ben er klaar mee en grijp stevig mijn dochter’s beentjes vast, wanneer ze enthousiast achter Fleur aan het bubbelbad uit wil klimmen om richting glijbaan te rennen.

‘Wij kunnen niet mee naar de glijbaan lieffie.’

Fleur trekt haar wenkbrauw op en richt zich tot mij:
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik mijn kat eten moet geven.’

Van alle domme dingen die ik er ooit onnadenkend uit heb geflapt, scoort dit antwoord een plek in de top 3 en mijn kleuter doet er nog een schepje bovenop:

‘Mijn poes heet Badjak en hij is rood en heel dik en heel lief!
Wil je bij mij thuis spelen en mijn poes aaien?’

Fleur’s vader moet keihard lachen en ik merk dat het lampje in mijn hoofd nu echt helemaal uitgaat.
Ik onderbreek bot de meisjes die ondertussen een play date bij ons thuis afstemmen en Lucas die enthousiast roept ook wel zin te hebben in pannenkoeken:

‘Liefje: Fleur en Lucas gaan nu met hun Papa van de glijbaan en wij blijven nog héél even samen in het bubbelbad met z’n tweetjes.’
‘MAAR IK WIL MET FLEUR VAN DE GLIJBAAN!’
‘En ik wil even alleen met jou zijn.’

Fleur’s vader pikt mijn boodschap zonder blikken of blozen op, werkt zijn zoon het bubbelbad uit en zegt ons vriendelijk gedag.
Ik wacht tot ik vanuit mijn ooghoek zie dat ze bij de glijbaan zijn, voordat ik ‘The walk of shame’ richting kleedhokjes afleg.

‘Mama… Fleur zit al heel lang op zwemles en mag volgende keer al zonder drijfpakje zwemmen en naar een ander badje, goed van haar hè?’
‘Zeker.’
‘Maar dan ga ik Fleur niet meer zien…’
‘Ja… jammer zeg….’

‘Waarom wilde je niet mee met Fleur’s Papa van de glijbaan?’
‘Omdat ik gewoon even alleen met jou wil zijn liefje.’
‘Ik zou het wel leuk vinden als jullie vriendjes worden.
‘Waarom lijkt je dat leuk?’
‘Dan kunnen jullie met ons samen van de glijbaan.’
‘Maar ik vind glijbanen niet leuk…’

‘En Fleur’s Papa maakt heule goeie pannenkoeken…’
‘Ik bak ook heul lekkere pannenkoeken.’
‘Wil je niet nog meer vriendjes?’
‘Ik heb al heel veel vriendjes liefje.’

‘Mama…. zullen we straks pannenkoeken eten?’
‘Is goed meid.’
‘En gaan we volgende keer na zwemles weer samen naar het bubbelbad!?’
‘Nee.’

 

*Deze blogpost verscheen voor het eerst in januari 2020 op mijn site