The Subtle Art of Not Giving a F*ck

Een beetje coole blogger deelt wekelijks (of maandelijks) een tof fotodagboekje waarin je de mooiste hoogtepunten uit je leven deelt.
Een stoere campagne hier, een mooie #spon outfit daar, een selfie met de Instagram Husband (ja: dit is een bestaande term) voor de stylish gedecoreerde kerstboom en gehuld in Ugly Xmas Sweaters ( want: #blessed en #qualitytime) en met een beetje mazzel prop je er ook nog wat foto’s tussen van een persreisje in een zonnig oord, want: #workhardplayhard

Ik zou liegen als ik beweer dat ik me hier ook niet af en toe door heb laten intimideren of onzeker door heb gevoeld.

Soms heb ik wel eens getwijfeld of ik op ‘Publish’ moest klikken als ik met pijn en moeite een overzichtje van foto’s had verzameld van wat ik die week had gegeten, hoe mijn peuter weer eens ziek was en ik probeerde om tussendoor toch nog wat te werken, hoe mijn moestuinplanten (niet) groeiden en wat de kittens nu weer hadden gesloopt in huis.Gek genoeg was dit toch altijd de populairste rubriek op mijn blog, ondanks het gebrek aan stoere foto’s van persreisjes of van mijn eigenste Instagram Husband.
Want die laatste heb ik heus wel, maar hij blijft (net als mijn puberzoon trouwens) liever buiten beeld.

Maar ik ben dus een paar maanden geleden gestopt met het bijhouden van fotodagboeken, omdat ik er geen zin meer in had.
Ik kan mijn weekoverzichten nou eenmaal niet vullen met exotische tripjes of stoere sportschoolkiekjes en ik had het gevoel dat ik constant in herhaling viel met huiselijk gemuts.
En er is overigens niets mis met huiselijk gemuts en ik ben tegenwoordig ook een muts en dat is cool (f*ck it).

Maar een stemmetje in mijn achterhoofd zorgde toch stiekem altijd voor een beetje druk dat ik er wat leukers van moest maken en iets tofs te vertellen moest hebben.
Maar dat moet dus helemaal niet.

Geen fotoshows meer

Money-wise is dit misschien niet de meest handige beslissing (veel bedrijven willen namelijk graag een vermelding in deze veelgelezen rubriek) en vaste lezers hebben me ook laten weten dat ze deze rubriek missen.
Maar ik had er geen zin meer in en ik had er ook geen goed gevoel meer bij.

“In dit artikel deel ik enkele inzichten die ik heb opgedaan door het boek ‘The Subtle Art Of Not Giving a F*ck’ dat ik beluisterde via Storytel.
Meer over dit boek + een leuke tip voor last minute kerstcadeaus: onderaan deze blogpost!”

Sinds ik deze beslissing heb gemaakt, merk ik dat ik zowel online als offline een stuk luchtiger ben geworden en meer bewust van bepaalde momenten kan genieten.
Zo ging ik onlangs een avond uit eten met vriendinnen en dansten we tot in de vroege uurtjes, zonder dat ik foto’s heb gemaakt van de very Instagramwaardige tafel vol tapas of onze fashionable outfits.

No pictures, but it DID happen.
Maar ik voelde gewoon geen behoefte om dit met de wereld te delen.

Ook de enorme stapel cadeaus op Pakjesavond was erg fotowaardig en er waren blije kindergezichtjes die het zeker goed hadden gedaan op Instagram of in een fotodagboek, maar mijn telefoon bleef onaangeraakt in mijn tas.

En na het maken van deze beslissing, hakte ik nog meer knopen door met betrekking tot mijn blog.
Zo heb ik bijvoorbeeld schandalig vaak ‘Nee dank je’ gezegd tegen uitnodigingen voor events of aanbiedingen voor het ontvangen van producten.

Die eerste paar keren dat ik NEE zei, vond ik dat best wel moeilijk.

‘Wat nou als ze me hierna op een B-lijst zetten, me nu opeens maar een arrogant k*tbloggertje vinden, me nooit meer ergens voor uitnodigen of nooit meer met mij willen samenwerken?!’

Maar al snel ging dit me veel beter af.
De wereld is namelijk niet vergaan door vaker NEE te zeggen.
Ik heb nog steeds genoeg leuke opdrachten waar ik volmondig JA GRAAG tegen zeg en ik hoef gelukkig nog steeds niet op zoek te gaan naar een bijbaantje.

Maar ik heb zoveel meer lucht en gevoelsmatige bewegingsvrijheid gekregen door vaker ‘nee’ te zeggen en mijn persoonlijke grenzen meer te bewaken.
Ook accepteer ik aanzienlijk minder uitnodigingen voor bijvoorbeeld pers-events en dit geeft letterlijk meer ruimte in mijn hoofd én in mijn agenda.

Meer! Groter! Beter!

Ondanks dat ik vaak roep schijt te hebben aan dingen of aan wat andere mensen van mij vinden en dit ook echt meen, heb ik natuurlijk ook wel eens last van zeurende stemmetjes in mijn achterhoofd. Want óók ik ben maar gewoon een mens (niet verder vertellen…).
En in Blogland is het bijna onmogelijk om jezelf niet met tijd en wijlen een tikkeltje onzeker of opgejaagd te voelen.

Nou heb ik enerzijds de mazzel dat ik geen niche-blogger ben en dus niet met een hondertal andere grote foodbloggers, beautybloggers of mommybloggers in dezelfde visvijver hoef te concurreren en strijden om dezelfde opdrachten.

Maar als je dus nergens specifiek in excelleert (zoals bijvoorbeeld ‘Food’) en wel eens een food-opdracht doet, dan is het moeilijk om jezelf niet te meten aan een foodblogger met een immens bereik, die met dezelfde campagne veeeeeeeel betere en meer indrukwekkende resultaten behaalt dan ik: Maf-klein-en-gek-micro-nicheloos-bloggertje-met-blije-kleurtjes. (Ja: dat stemmetje in mijn achterhoofd kan soms echt venijnig vals zijn).

Zo ben ik bijvoorbeeld aangesloten bij een grote agency, waar ook bloggers en websites tussen zitten die op één dag meer unieke bezoekers hebben dan ik per maand.
Natuurlijk is dit appels vergelijken met peren, maar in onzekere periodes heb ik me wel eens afgevraagd wanneer ik toch eens ontslagen zou worden. Ook heb ik mezelf wel eens lacherig verantwoord tegenover andere bloggers (‘Haha ja sorry, ik verdien het eigenlijk ook echt niet om zulke mooie grote campagnes te krijgen hoor!’).

En ook hier ben ik dus mee gestopt, want: f*ck it.

Ik zal vast wel íets goeds doen, want geen enkel bedrijf of mediabureau gaat een blogger geld geven uit liefdadigheid.
Ook ben ik ermee gestopt om mezelf zo naar beneden te halen. Zo zou ik ook niet tegen een vriendin praten, dus waarom ben ik dan wel zo gemeen tegen mezelf?

Het leverde ook vaak misverstanden, scheve verhoudingen en miscommunicaties op, waardoor ik me dan na afloop weer onzeker ging opfokken: The Feedback Loop from Hell (een waardevolle term en les die ik heb geleerd uit ‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck‘).

Stop met vergelijken

In het boek worden meer fijne en pijnlijke puntjes aangehaald, vaak voorzien van mooie voorbeelden.
Dit voorbeeld is mijn favoriet:

Dave Mustaine werd in 1983 uit zijn bandje geschopt, vlak voordat zij een platencontract kregen.
Hij was hier natuurlijk erg pissig over, maar daardoor ook enorm gedreven om alsnog een succesvolle muzikant te worden.
Het resultaat? Zijn nieuw opgerichte band Megadeth verkocht meer dan 25 miljoen albums wereldwijd.
Eind goed al goed, zou je wellicht denken.

Maar…. het bandje waar hij destijds uitgetrapt werd, was niemand minder dan Metallica.
Met 180 miljoen albums wereldwijd toch nét even wat beroemder en ietsje succesvoller.

Dave Mustaine vertelde in een interview (2003) dat hij zichzelf nog steeds een ‘failure’ voelde, ondanks alles dat hij had bereikt. In zijn belevingswereld is hij nog altijd die gast die uit Metallica is gekickt.

Voor ons, gewone stervelingen, is het wellicht onmogelijk om te kunnen levellen met dit rocksterrenprobleem. Een verkoopstatus van 25 miljoen is alsnog bewonderenswaardig en ach: ‘Niet iedereen houdt van Metallica, right?’

Maar het fenomeen van jezelf constant vergelijken of niet goed genoeg vinden en je eigen succes(jes) neerhalen, is denk ik voor meer mensen wel herkenbaar. Voor mij althans wel.
En dit is dus totaal onnodig en levert alleen maar nieuwe en zinloze problemen en frustraties op.

Er zullen altijd mensen zijn die ergens beter in zijn dan jij.
En dit is niet altijd een kwestie van het hebben van meer talent of geluk, maar omdat zij ook vaker op hun bek zijn gegaan dan jij.

Oefenen, doorzetten en leren van je fouten, in plaats van blijven jammeren dat iets je toch niet gaat lukken en jezelf blind staren op iemand anders zijn prestaties.
En dus ook de realisatie dat zelfs de allergrootste rocksterren, atleten of bloggers zo hun frustraties en onzekerheden hebben: niet vergeten 🙂

In het boek wordt nog een ander toepasselijk voorbeeld omschreven, van de arme jongen (Pete Best) die uit The Beatles werd geknikkerd vlak voor hun grote doorbraak en vervangen door Ringo Starr.
Hij heeft echter na lang mokken en sippen (who wouldn’t…) zijn leven herpakt en heeft ironisch genoeg als enig ‘bandlid’ een gelukkig en stabiel liefdes-en-gezinsleven.

The Subtle Art of Not Giving a F*ck (luisterboek)

Voor mezelf heb ik zowel privé als zakelijk wat waardevolle lessen geleerd uit dit no-nonsense en absoluut niet zweverige selfhelp boek. In deze blogpost haal ik slechts maar een paar puntjes aan: ik ben echt nog veeeeeel slimmer en blijer geworden in de 5,5 uur dat ik heb geluisterd naar dit boek 🙂

Het stoppen met de fotodagboeken (en op een andere manier een persoonlijke invulling of kijkje in mijn leven geven), vaker NEE zeggen, mijn werktijden anders indelen en meer ‘lummelen’ is slechts een fractie van de inzichten die ik heb opgedaan.
En al dat gelummel en zoeken naar ontspanning, leverde ook nog eens veel inspiratie en blogmateriaal op, waar ik oprecht enthousiast over kan en wil schrijven: win-win dus!

Ik kocht dit boek een half jaar geleden, maar gunde mezelf de rust en tijd niet om het te lezen. Superstom, want lezen is namelijk echt iets waar ik altijd erg blij van werd en wat ik ook écht heb gemist in de afgelopen jaren dat ik van mezelf alsmaar moest presteren.

Het toeval (bestaat toeval?) wilde zo zijn dat Storytel graag met me wilde samenwerken en ik ook met hen.
‘The Subtle Art of Not Giving a F*ck‘ vond ik een toepasselijk boek om als eerste te luisteren.
Ik had nog nul ervaring met luisterboeken, maar ik heb nu dus een nieuwe hobby die ik kan combineren met een andere vergeten hobby: breien.

Breien en een boek luisteren op zaterdagavond is niet heel erg Rock & Roll misschien (daar gaat mijn coole bloggersimago), maar hey: I don’t give a f*ck.

Het was even wennen om voorgelezen te worden, maar het voelde al snel alsof ik naar een film keek. Maar dan zonder vermoeide ogen en soms zelfs ’s avonds met gesloten ogen in bed.
Ook handig: er is een slaapfunctie. Je kunt dus van tevoren instellen dat het voorlezen na X aantal minuten stopt. Wanneer je dus vredig in slaap bent gevallen, hoef je de volgende dag niet onhandig te scrollen en zoeken naar waar je gebleven was.

Roger Wayne leest dit boek heel geanimeerd voor (klik HIER voor een audiofragment) en ik heb een aantal keren hardop gelachen en in gedachten ‘AMEN’ geroepen.

Om mijn mutserige imago wat op te poetsen, wil ik nog even toevoegen dat ik vanavond (een doordeweekse donderdagavond) mijn bank, joggingbroek en Netflix verruil voor een heus concertbezoek.
Of ik er over ga schrijven weet ik nog niet, want ik ga er namelijk niet naartoe met het idee dat het leuk blogmateriaal is.
Look at me not giving a f*ck 🙂

SHOPTIP!
Kun jij ook wel een beetje (of meer) f*ck it’s in je leven gebruiken of wil je iemand met wat f*ck it’s een hart onder de riem steken?
Check dan de Storytel Giftcards voor een last minute kerstcadeau om 1, 3, 6 of 12 maanden onbeperkt toegang te hebben tot duizenden boeken.
Uitprinten, strik erom en onder de kerstboom: klaar!

BONUSVRAAG!
Hoeveel f*cks tel je in dit artikel?
Er is geen prijs verbonden aan deze vraag, want: f*ck it❤