Verpest in de liefde

We waren in maart 2022 nog maar net 3 maanden aan het daten in vreemde omstandigheden. Zo’n lockdown bijvoorbeeld, geeft niet echt veel bewegingsvrijheid om elkaar op neutraal gebied of in de openbare ruimte onder het genot van een hapje en een drankje in rustig tempo te leren kennen. En net zoals de meeste mensen, waren ook wij na twee jaar Corona niet helemaal in optima forma of ‘de beste versies van onszelf’.

Tel daarbij op dat wij ieder al ruim 3,5 jaar ons ‘eigen ding’ deden als alleenstaand ouder en allebei een druk eigen schema hadden met werk en kinderen. Ik had geen hoge verwachtingen van ons mogelijke contact, toen een dating app me met confetti op het scherm feliciteerde met deze nieuwe match. En dan breng ik het eigenlijk nog best optimistisch. Stiekem was ik eigenlijk best wel heel erg dood van binnen.

Dating apps zijn k*t

Toch was er iets anders aan deze match, al vanaf het allereerste contact. Hier zal ik misschien nog eens een andere blogpost aan wijden, maar het kwam erop neer dat we een ongelooflijk goede klik hadden en dat ik daar super onzeker van werd.
Ik was al zó lang alleen en zó verpest door stomme contacten en treurige dates via dating apps: dit kón toch niet goed gaan? Werkelijk álles leek op papier perfect te zijn. We zijn even oud, even lang single, allebei een ouder van twee kinderen (die qua leeftijden ook nog eens leuk met elkaar oplopen), wonen op fietsafstand van elkaar, hebben exact dezelfde muzieksmaak en eten verdorie ook nog eens allebei vegetarisch. Marktplaats heeft daar een treffende slogan voor: ‘Wanneer iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dit meestal ook zo’.

Too good to be true

Ik moest dan ook heel erg wennen, die eerste maanden dat wij aan het daten waren. Hij was open, eerlijk, transparant, hield zich aan afspraken, cancelde nooit, deed niet vaag met zijn berichtjes en liet vrijwel dagelijks met kleine en subtiele dingetjes blijken dat hij aan mij dacht. Bloednerveus werd ik daarvan. Geen spelletjes, geen desinterresse, hij leek mij écht leuk te vinden. En ik vond het vreselijk te moeten erkennen dat ik dit gewoon niet kende en er eigenlijk ook niet heel goed mee om kon gaan.

Tijdens de lockdown en toen alles weer een beetje openging, hebben we elkaar zo om de week in onze kindervrije weekenden gezien. We appten veel en speelden dagelijks Wordfeud (vertel ik misschien ook nog een keertje over: leuk verhaal), maar we belden eigenlijk nooit. Tijdens één van onze kindervrije weekenden in maart, ging hij naar Barcelona voor een vrijgezellenweekend van een vriend, die een paar weken later zou gaan trouwen. Dat weekend was de eerste keer in drie maanden tijd dat ik he-le-maal alléén thuis was en had ik ook iets teveel tijd om na te denken.

‘Wat haalde ik mezelf nou allemaal in mijn hoofd? Ik ben gewoon niet gemaakt voor een relatie. En hij heeft vast heel veel issues, waarom is hij anders vrijgezel als hij écht zo lief en leuk is als hij nu lijkt?

Kunnen we even praten….

Tijdens zijn weekend in Barcelona, appte hij wat sightseeing foto’s en korte berichtjes, maar hadden we niet bijster veel contact. De daaropvolgende maandag, ging het mis.
Hij appte: ‘Kunnen we over een uurtje even bellen…?’

Mijn intuïtie ging meteen <AAN>: hij gaat het uitmaken. Wij bellen nooit en als je zó expliciet vraagt of we over een uur ‘even kunnen bellen’ dan ga je me iets k*ts vertellen.
‘Ja hoor, tot straks!’
Want ik laat mezelf niet kennen natuurlijk. Ik besloot dit uurtje te gebruiken om me mentaal voor te bereiden op een gesprek dat waarschijnlijk zou eindigen in: ‘Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij, want jij bent echt geweldig, ik ben er gewoon nog niet klaar voor en jij verdient zoveel beter bla’ en dus belde ik mijn vriendin Annabelle.

Worst case scenario

Mijn vriendin Annabelle en ik zijn even lang alleenstaande ouders geweest en ook ongeveer even dood van binnen, wanneer het de liefde betreft. In de afgelopen jaren hebben we uuuuuuren gebeld over vreselijke dates en heel hard gelachen om decepties.

“Hij wil bellen…? Dat is niet goed….”
“Nope….”
“Heb je hem nog gesproken dit weekend?”
“Nee, hij stuurde wat fotootjes van gebouwen en hoe de bruidegom verkleed over straat liep.”
“Nou…. die zal wel helemaal naar de tering gegaan zijn in Barcelona….”
“Dat denk ik ook…”
“Denk je dat hij vreemdgegaan is?!?!”
“Ehm….. nu wel….”
“Oh sorry….! Maar sjesis, waarom wil hij bellen? Dit kán geen goed nieuws zijn… deed hij al raar voordat hij wegging?”
“Nee….”
“Oké, laten we niet meteen van het slechtste uitgaan… misschien is hij niet met een ander naar bed geweest maar ehm… misschien heeft hij gewoon een SOA of zo? Dat is ook superk*t om aan je nieuwe liefde te moeten vertellen en dat doe je niet via WhatsApp!”

Ik wil je wat vragen….

Nadat ik de zenuwen had weggelachen met Annabelle, besloot ik mijn gezicht strak in de make up te schilderen en iets leuks aan te trekken. Als hij me zo zou bellen, zou ik op VIDEO drukken en dan kon hij me mooi recht in mijn opgemaakte gezicht vertellen over zijn Spaanse misstappen of, best case scenario, dat ik even naar de huisarts moet voor een antibioticakuurtje. En dan lachen we daarom, want dit was dan gebeurd vóórdat wij elkaar leerden kennen, dus telt het niet en gaan we gewoon weer vrolijk verder. Maar dat zou het beste scenario zijn, want natuurlijk zou hij het zo gaan uitmaken. Ergens voelde ik stiekem ook een opluchting. Een soort ‘zie je nou wel’ bevestiging van maanden onzekerheid over dit prille gedoe waar ik mijn draai maar niet in kon vinden en waar ik helaas gewoon simpelweg niet voor gemaakt lijk te zijn.

Wanneer hij na een uur belt druk ik metéén op video. Het duurt even voordat hij op zijn beurt mijn video call accepteert en wanneer zijn gezicht in beeld verschijnt, lijkt hij verward en geschrokken. Mooi, the element of surprise: 1-0 voor mij in deze uitmaaksessie.

“Oh… video… leuk… hi! Sorry, hier was ik niet op voorbereid eh… ik zit nog in mijn joggingbroek eh… hi!”
“Ja leuk toch? We bellen nooit en ik heb je al even niet gezien :-)” lieg ik met mijn strak opgemaakte smoel.

Hij herstelt zich snel en begint te vertellen over Barcelona. Hoe hij beide avonden al vroeg was afgehaakt, omdat hij het uitgaan niet meer gewend was na 2 jaar Corona, waar hij allemaal gewandeld had, welke musea hij had bezocht en wat en waar hij allemaal had gegeten.
Ik raak in de war… waarom zoveel chit chat als inleiding? Maar ik blijf geduldig in mijn rol terwijl ik hem diep aankijk op het beeldscherm en ik zie dat hij weer zenuwachtig wordt.

“Maar ik wilde dus even bellen…”
“Ja…”
“Want ik wilde je wat vragen en ik hoop niet dat dit raar is of te vroeg of….”
“Hm hm….?” Kom maar door met je Chlamydia, Herpes of dat je nu de wáre liefde hebt gevonden in een Spaans museum. Ruk die pleister er maar af, dan kan ik weer verder met mijn leven.

“Nou, ik heb best veel aan je gedacht en met de bruidegom over je gepraat in Barcelona en ik vroeg me af of je het leuk zou vinden om over een paar weken met mee te gaan naar de bruiloft in Londen en dat we er daarna nog een paar dagen langer blijven samen….?”

Wordt vervolgd. Misschien. Ik ben er nog niet over uit of ik hier een reeks van ga maken 😉
Spoiler alert: we gingen naar Londen, bellen elkaar sindsdien heel regelmatig en we spelen nog steeds Wordfeud.