Laat ik beginnen met een kleine disclaimer.
1) Ik ben ontzettend dankbaar voor zo’n prachtige en gezonde peuterdochter #blessed #motherhoodisablessing
2) Ik voel mij bevoorrecht dat ik over de vrijheid beschik om zelfstandig en vanuit huis te werken.
En dan ga ik jullie nu laten zien, hoe zo’n dagje thuiswerken met een terrorpeuter (en terrorpoes) eruit ziet:
Voor het eerst een prachtig nieuw vest aan. Helaas vindt Couscous ? ‘m ook mooi.
Nagels….
Ik huil nog steeds ?— Hare Maristeit (@MarisMariaRenne) 17 januari 2017
Poes sloopt mijn nieuwe vest.
Dochter sloopt mijn notitieboek met belangrijkste aantekeningen.
Ik vind ze leuk hoor (me is #blessed) maar ?— Hare Maristeit (@MarisMariaRenne) 17 januari 2017
Poes en peuter zijn al vanaf dag één dikke vriendjes. Poes is peuter’s favoriete speelgoed. Meestal gaat dit goed:
Maar de laatste dagen, is de peuter overmoedig en hardhandig en is de poes (terecht) onhebbelijk.
Dat betekent dat de peuter onder de krassen zit en de poes in een constante staat van paraatheid met één oog open slaapt.
En dat betekent ook dat ik constant moet ingrijpen: peuter van de poes af trekken, of de poes ervan weerhouden de peuter’s ogen niet eruit te krabben.
Mensen die mij al langer volgen, weten ook dat mijn dochter geen braaf muurbloempje is. Ze is best wel ondernemend. En soms ook best wel stout.
Spullen op tafel laten liggen, doen we al lang niet meer. Voordat je het weet, is ze bovenop tafel geklommen en houdt ze een glas water boven je laptop, heeft ze je post verscheurd of ondergetekend.
Warme dranken worden al tijden niet meer gedronken buiten kinderbedtijd, want: levensgevaarlijk.
Als wij de deur niet voor haar opendoen, klimt ze op een stoel en doet ze het zelf wel.
Zeg maar daaaaaahaaaaag tegen mijn favoriete lipstick… De rode (bloederig uitziende) handafdrukjes op meubels, vloeren en muren, waren niet makkelijk te verwijderen….
En ook daaaaaaaahaaaag favoriete plant, die bruut uit zijn bloempot werd gerukt en zorgvuldig kapot is gesnipperd om vervolgens hardhandig in de bankbekleding gewreven te worden.
Eerlijk is eerlijk: mijn dochter is één en al cuteness en de vrolijkheid zelve. Ja: ze is meestal vrij druk, maar ze speelt altijd lief en kan zichzelf prima vermaken.
Op de dagen dat ze niet naar het kinderdagverblijf gaat, kan ik meestal ook wel wat werk verrichten en ik heb werkzaamheden ook meestal wel goed verspreid en gepland.
Soms heb ik opdrachten waarvoor ik vele uren moet researchen of geconcentreerd typen. Dit soort dingen probeer ik altijd te doen op de dagen dat zij er niet is, of ’s avonds.
Foto’s maken moet ik overdag in zo goed mogelijk daglicht doen. Maar als ik bijvoorbeeld eens een food opdacht heb waarvoor ik overdag moet koken en fotograferen, dan kan dit ook prima op dagen dat zij thuis is.
Dan zit ze er gezellig bij in de keuken en krijgt ze tussendoor te snacken: gaat prima!
Foto: deze Sort of Skinny Carrot Cake was trouwens NIET in opdracht gemaakt, maar was wel leuk om te maken en proeven ‘samen’ met het kind.
Maar zo af en toe, dan breekt er dus opeens ‘een nieuwe fase’ aan, en dan is het afzien.
Pure hardcore peuterterreur, waarbij het woord van de dag ‘NEE’ is en ze zichzelf gemiddeld 50 keer per dag huilend op de grond werpt omdat iets niet lukt of niet mag.
Of gewoon, omdat het kan.
Jajaja: Mama zal je zo bevrijden, eerst even een foto maken ? pic.twitter.com/q3A9DjiE5V
— Hare Maristeit (@MarisMariaRenne) 17 januari 2017
En toch moet ik haar dan een kwartier later wéér bevrijden uit het stoeltje en is de frustratie nóg groter.
Vervolgens ontdekte ze de vensterbank en heb ik uit pure wanhoop de bank moeten uitklappen, voor haar veiligheid. Kijk maar, haar nieuwe hobby is skydiven:
Het is dat ze zo schattig is maar mannn.. wat is het irritant.
Hyperactieve lieve terrorbaby dag #2 dat ik te weinig kon doen & zin heb in ? pic.twitter.com/UgX5LleL4y— Hare Maristeit (@MarisMariaRenne) 18 januari 2017
Dit soort dagen zijn best wel een beproeving op mijn geduld en dan baal ik als een stekker dat ik extra last minute opdrachten heb aangenomen. Normaal gesproken gaat dat prima, maar tsja…
Normaal gesproken slaapt ze ’s middags twee uurtjes en is ze daarna lekker uitgerust en gaat ze lief spelen.
Nu wordt er niet geslapen, maar alleen gegild en gehuild.
Redenen om te huilen, gillen of wanhopig op de grond te kronkelen (wegens gebrek aan middagdutje) zijn:
- Peuter wilt spelen met de poes, maar poes loopt weg.
- Peuter ziet dat de poes buiten is en vindt dit niet leuk.
- Peuter probeert een houten blokje in mijn mond te duwen, maar ik wil dit niet.
- Peuter probeert popcorn van mijn popcorn sweater te trekken, maar dit lukt/mag niet.
- Peuter wilt mijn banaan en niet de banaan die ik haar net heb gegeven. Als ik de bananen omruil, wordt er gegild omdat ik háár banaan afpak.
- Peuter wilt een applausje omdat ze voor de 40e keer die dag mijn ‘oren’ en ‘ogen’ juist heeft aangewezen en benoemd. Als ik vraag: ‘Waar zijn jouw handjes?’ gilt ze ‘NEE’ en prikt ze in mijn oog om hieraan toe te voegen: ‘OOG!’ (en klappen, mens!).
Als ik niet applaudiseer, is een zenuwinzinking nabij.
Wanneer ik een minuutje wegglip omdat ik toch echt een keer moet plassen, tref ik bij terugkomst in de woonkamer mijn Macbook zo aan:
Eerlijk is eerlijk: die F8-toets zat al een jaar los en had ik met een stukje masking tape vastgeplakt. Maar dat is geen excuus om er daarom ook maar een cursortoets af te slopen.
En bij opdrachten die bestaan uit ellenlange Excel sheets, zijn die cursortoetsen toch wel retehandig…
Wanneer ik terugkom van een tweede toiletbezoek, moet ik enige kracht gebruiken om mijn iPhone uit haar handjes te wrikken.
Op het scherm staat: ‘Probeer het over 29 minuten nog een keer’ en kan ik niks meer aanklikken: het kreng moet uit- en opnieuw aangezet worden.
Irritant, maar minder irritant dan de voicemailberichten die ze op eerdere onbewaakte ogenblikken heeft achtergelaten bij mijn zakelijke contacten.
En zo gebeurde het dat ik deze week wat slaaptekort had en tot ’s avonds LAAT nog met dikke vermoeide oogjes aan het typen was. Maar ach:
Het is maar een fase, het is maar een fase, het is maar een fase…
En láter kun je er echt om lachen joh!
P.s. de toetsen zijn weer terecht en bevestigd met masking tape.
16 reacties
Haha ok.. kasian voor mama. Maar ze us wel cute!
Ja, dat is ze 😉
Sorry! Maar ik moet zo hard lachen om je geweldig leuke schrijfstijl en je prachtige kind! Wat een streken joh. 😀 Van wie heeft ze dat? 😉 Dat filmpje vind ik denk ik nog het grappigste.
Ik wil je natuurlijk wel heel veel succes wensen. “’t is maar een fase…” 😉
Dank je wel! Ik vind haar ook prachtig en ik weet (heb nog een ouder kind) dat het gelukkig maar een fase is. ‘This too shall pass’ en het is maar een fase 😉
Hmm misschien had ik dit moeten lezen in mijn “ik heb nog geen kinderen maar wie weet wil ik wel” fase haha! Ze is wel super schattig btw 🙂
Ja ze is super cute en als zo’n fase voorbij is, vind ik de foto’s zelf ook grappig. Maar op het moment zelf: whaaaaaaah!
Ze is zo schattig en funny 😉
Gelukkig doe ze dit over tijdje niet meer…..
Xoxo
Nee, dan komt er weer een andere fase haha 🙂
Ik vind het sowieso knap dat je kan werken als ze bij je is. Ik kan pas sinds een paar jaar thuiswerken als kids thuis zijn. Volgens mij toen de jongste een jaar of 7 was, daarvoor werd ik teveel gestoord met fratsen van haar.
Het is wel weer een erg leuk verhaal, en je moet maar zo denken; beter zo dan een kind waar geen puf in zit, dat lijkt mij erger (behalve als je wat wilt doen dan ☺). Die kinderen heb ik wel op het KDV gezien, wachtend in de stoel totdat mama weer kwam ? Dan liever die stuiterballen van mij, het geeft wat uitdagingen maar daar leer je mee omgaan ?
Mijn beide kinderen zijn ook geen muurbloempjes en ik houd ook wel van een beetje pit 🙂
Over het algemeen heb ik mijn werkzaamheden wel goed verdeeld en probeer/wil ik niet typen/bellen als zij er is, dit doe ik ’s avonds of op de dagen dat ze op het KDV is. Koken/fotograferen gaat meestal wel. Maar soms heb je dus van die dagen dat NIETS lukt en je aan het eind van de dag helemaal uitgeput bent, maar niet kunt navertellen wat je nou precies gedaan hebt. Inclusief onbeschrijflijke pleuriszooi in huis en een aanrecht vol vuile bende 🙂
Maar het is maar een fase, het is maar een fase….
Altijd zo denken: this too shall pass. Like a kidney stone. But it will pass 😀
Zijn zo van die fases dat je al je haar zou uittrekken met momenten. En dat van je kind. 😀
Wat een geluk dat ze zo schattig zijn op die leeftijd, hè? Hahaha!
Haha, wat een heerlijk kind! Knap dat je nog aan werken toekomt.
O wat herkenbaar! De oudste (2) heeft deze periode met succes afgerond, de jongste (1) begint nu aan zijn klimgeit-fase, waarbij hij overal op wil klimmen en ik geregeld met mijn hart in mijn keel zit en NEE mijn meest voorkomende woord op een dag is 🙁
Die momentjes waarop ze zich klem gemanoeuvreerd hebben, briljant! Vindingrijkheid vs luisteren naar mama 0-1
Sorry, maar hier moest ik echt heel hard om lachen 😛 Heerlijk geschreven!
Poeh, dat is een handenbindertje dan. Misschien dan toch maar een dagje kinderdagverblijf zodat je ongestoord kunt werken?
Het is maar een fase, het is maar een fase ? En hij is gelukkig weer voorbij, nu is ze weer uitgeraasd en de gezelligheid zelve. Ze gaat al naar een kinderdagverblijf en in de non-terrorfases kan ik mijn werk gelukkig (meestal) wel goed plannen.