Mijn kat liep na de verhuizing terug naar ons oude huis + ik nam per ongeluk een verkeerde kat mee terug…

Het duurde even voordat ik dit verhaal wilde vertellen, maar nu ben ik er klaar voor 🙂
Negen maanden geleden zijn wij verhuisd en veel dingen gingen niet van een leien dakje. Nou is verhuizen tijdens een lockdown sowieso al geen feestje, maar we hadden ook nog wat (on-)nodige kattendrama dat ik toen nog niet wilde delen met de mensen op het interwebs.

Mijn kat Badjak is een geval apart en een overgevoelig beestje.
Toen ik eind 2020 wist dat we snel zouden gaan moeten verhuizen (omdat ons huis door toegebrachte schade onbewoonbaar werd), stond dan ook bovenaan mijn prioriteitenlijstje: Houd. Die. Kat. KALM.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Maris Maria Renne (@hare_maristeit)

Bij een dierenspeciaalzaak kocht ik een extra supply met kalmeringsspullen bij Oud & Nieuw Stress, met het oog op onze naderende verhuizing in januari.
Hier deed Badjak het heel goed op en hij accepteerde ook vrij makkelijk dat ik zijn kattenluikje vaker en langer blokkeerde, waardoor hij meer binnen moest zijn.
Ook installeerde ik in het nieuwe huis een microchip kattenluik, waarmee ik handig kan reguleren wanneer hij binnen moet blijven én waardoor ongenode gasten ook buiten blijven.

Kattenterreur in zijn eigen huis door gemene bullies, was een probleem in ons oude huis wat hem veel stress gaf. In ons nieuwe huis wilde ik dit dus meteen goed aanpakken.

Katten & Verhuizen

Van tevoren had ik me goed ingelezen en ook de dierenarts geraadpleegd. Van een rondje internet word je namelijk niet veel wijzer: het gemiddelde advies is om je kat 2 tot 6 weken binnen te houden na een verhuizing. Best wel een ruim begrip.

Onze dierenarts adviseerde om toch zeker tot de lente te wachten met Badjak weer naar buiten te laten. Ons beestje is namelijk zo ultrasupergevoelig en hij verwachtte dat Badjak méér tijd nodig had om aan zijn nieuwe stek te wennen.
Hij had deels gelijk.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Maris Maria Renne (@hare_maristeit)

Badjak verkeerde de eerste dagen in shock en bleef steeds dicht bij één van ons in de buurt. Overdag lag hij op zijn krabpaal in de kamer van mijn zoon en ’s avonds lag hij bij mijn dochter in bed. Op mij leek hij best een tijdje boos te zijn. Begrijpelijk, want ik heb hem natuurlijk in dat ellendige reismandje gepropt en in een nieuwe omgeving gepleurd.

Godzijdank accepteerde hij de kattenbak na een dag of drie. Dit was nog even spannend, want hij deed zijn behoefte altijd buiten en leek de eerste dagen (toen hij ook nauwelijks at of dronk door de verhuisstress) niet van plan om ook maar IETS op die kattenbak te gaan doen.
Ik vreesde toen voor blaasproblemen, maar die zijn ons gelukkig bespaard gebleven tijdens de tweede lockdown waarin we niet heel makkelijk bij de dierenkliniek terecht konden.
Gelukkig gaf hij er uiteindelijk aan toe en de daaropvolgende weken was hij eigenlijk wel een voorbeeldige indoor-cat. Geen stress dus, in Casa di Maris.

Set me freeeeee HOOMAN

Maar na een week of vijf, raakte Badjak gefrustreerd van het vele binnenzitten en te weinig beweging. Ook vlogen de coronakilo’s eraan. Het was al geen slank poesje, maar nu was hij echt HUGE.
Hij jankte veel, hield ons ’s nachts wakker en probeerde een aantal keren met ons mee naar buiten te ontsnappen, wanneer wij de deur uit moesten.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Badjak (@badjak_meow)

Hij zat uren per dag zielig te mauwen achter het raam, wat veel andere katten uit de hood aantrok en voor ontelbaar veel stare downs en gesneuvelde plantenpotten op de vensterbank zorgde. Hij begon ook planten in huis te slopen en….. op mijn bed te pissen.

Ik besloot daarom niet tot de lente te wachten, maar wel tot in ieder geval de sneeuw weg was, voordat ik zou proberen hem wegwijs te maken in de nieuwe achtertuin.
Maar toen het eenmaal zover was, ging het helaas al snel fout.

Hij had een paar korte rondjes door de tuin gelopen om zijn geur te markeren en dit leidde tot een non-stop toestroom van Alpha-katers uit de buurt, die onze tuin in kwamen om te checken wie/wat/hoe en waar.
Badjak ging gelukkig niet langer dan steeds 10 minuten weg voor een snelle kak-of-plaspauze. Hij bleef voornamelijk binnen en ging niet in op de uitdagingen van gang-members.

Maar na een paar dagen bleef hij weg en ik wist meteen dat het mis was.

Teruglopen naar het oude huis

Toen hij een nacht niet thuisgekomen was, heb ik meteen Amivedi en social media ingeschakeld.
We zijn slechts drie straten verder verhuisd (zes rijen/blokken met achtertuinen) en ik had een sterk vermoeden dat ik hem in de buurt (of in ieder geval vlakbij ons oude huis) zou vinden.
Hij is één keer eerder 10 dagen vermist geweest en toen was hij nog een klein en naïef poesje. Ondanks dat het nog steeds een suf beest is en geen vechtersbaas, is hij wel ouder, flink van formaat én begaf hij zich op min of meer bekend terrein. Ik had er dan ook vertrouwen in dat ik hem binnen een paar dagen in de buurt terug zou vinden. Nog geen stress dus, maar ik baalde er wel van.

Het meeste succes om een verloren kat terug te vinden, heb je ’s avonds. Als het stil is op straat en je rustig met je zaklamp en een rammelend bakje brokjes kunt roepen.
Alleen had ik de pech dat Badjak vermist raakte tijdens de tweede lockdown inclusief avondklok en ik weinig bewegingsruimte had of oppas kon inschakelen, om hem te zoeken na kleuterbedtijd.

In specifieke Facebookgroepen (van onze buurt) en op de buren-app Nextdoor, had ik een duidelijke omschrijving van hem geplaatst met de mededeling dat wij recentelijk van straat W naar Z verhuisd waren en dat onze kat vermoedelijk nu ronddwaalde in de achtertuinen van de straten X en Y.
Al na een paar dagen kreeg ik berichtjes van mijn oude achterburen (waar mijn vorige tuin aan grensde), dat zij Badjak hadden gespot in hun tuin of op het dak van hun schuur.

Alleen werd ons oude huis in die periode overdag grondig gerenoveerd. Dus toen ik hier met mijn bakje voer stond te rammelen, kon hij mij door alle geluidsoverlast niet horen en liet hij zich ook niet zien.
Als ik dan ’s avonds om 22:00 een berichtje kreeg van een ex-buur dat Badjak in hun tuin zat, kon ik mijn slapende kleuter niet alleen in ons nieuwe huis laten.
Superfrustrerend, maar ik wist in ieder geval dat hij nog leefde en in de buurt was. Ik moest wachten tot een avond dat mijn tienerzoon er ook was om bij zijn slapende zusje te blijven, zodat ik eventueel na de avondklok weer met de reismand en een bakje brokjes op pad kon gaan.

Catnapped the wrong cat….

Op de ochtend van dag zes van zijn vermissing, kreeg ik ’s ochtends een berichtje van een ex-achterbuurvrouw: ‘hij zit NU op het dak van onze schuur!’
Ik  bracht mijn kleuter naar school en ging weer op pad met mijn bakje voer en reismand. Tevergeefs, want er werd weer volop gesaneerd en gerenoveerd in ons oude huis, dus geen kat te horen of zien.

’s Middags werd ik opgeschrikt door een berichtje op Facebook Messenger:

Een berichtje van iemand uit mijn oude straat, maar dan uit een heel ander gedeelte, een stuk verderop.
De foto was van té veraf genomen om met 100% zekerheid te zeggen dat dit mijn Badjak was, maar het zat me niet lekker. Het leek er wél op dat hij dit was.
En dit zou betekenen dat Badjak een heel gevaarlijke en drukke weg had overgestoken en zich nu dus op voor hem onbekend terrein begaf.
’s Middags ben ik nog twee keer naar buiten gegaan om ook in die straten te zoeken. Tevergeefs.

’s Avonds hees ik mijn kleuter in haar pyjamaatje en kreeg ik een kleine hartverzakking, toen via de buren-app Nextdoor dit berichtje binnenkwam:

Op dit moment raakte ik toch wel lichtelijk in paniek. Want de locatie waar deze dame mijn kat gespot had, lag nóg verder dan de locatie van het berichtje dat ik ’s middags had gekregen.
Maar het was wel een logische route en ook klopte het qua afstand waar hij ’s middags gesignaleerd was: nog steeds dichtbij en duidelijk verdwaald.

Ik belde een vriendin die in de buurt woont en ze kwam meteen met gierende banden naar ons toe rijden. F*ck die naderende avondklok, wij moeten NU een verdwaalde kat weer veilig thuisbrengen.
Mijn dochter zat opgewonden in haar pyjaamaatje op de achterbank, toen we een paar minuten later met de reismand en het bakje brokjes de straat inreden waar de oplettende dame deze avond onze kat had gespot.

Ik stapte uit de auto, terwijl mijn vriendin met kleuter op de achterbank een parkeerplek zocht en ik begon meteen met roepen van zijn naam.
Voorbijgangers spraken me aan:
‘Zoekt u een dikke rood-witte kat…?’
‘JA!!!!’
‘Hij zit daar verderop, op een dak van een auto!’

Terwijl ik de kant op liep waar ze naar hadden gewezen en ik ‘BADJAKKKKK’ riep, hoorde ik een bekend miauwtje.
Het was weliswaar donker, maar ik herkende hem metéén’. Hij kwam ook direct enthousiast op me af gerend, gaf me kopjes en sprong in mijn armen.

Mijn vriendin was net klaar met inparkeren en bezig mijn dochter uit de auto te helpen, toen ik enthousiast aan kwam lopen met Badjak purrend en kopjes gevend in mijn armen.
‘IK HEB HEM! DOE DE DEUR OPEN!!!!’

Het was een blij weerzien en we waren alledrie euforisch. Badjak bleef maar kopjes geven terwijl wij luid kirrend elkaar overschreeuwden met ‘OHMIJNGOD DIT LIGT ECHT ZOOOOO UIT DE BUURT, WAT EEN AVONTUREN HEEFT HIJ ALLEMAAL BELEEFD VANDAAG WHAAAAAAAH!?!?!?!’
Badjak lag de hele autorit tevreden spinnend op mijn schoot, terwijl hij genoot van de knuffels en aaitjes van mijn dochter.

Maar eenmaal terug thuis sloeg de sfeer al snel om.
Toen hij twee jaar geleden na tien dagen vermissing terug thuiskwam, ging hij blij al zijn vertrouwde plekjes af, meteen eten en veel knuffelen.
Dit keer niet. Hij was onrustig, gromde en blies naar ons en dit heeft hij nog nooit gedaan.
Mijn dochter begon te huilen: ‘Ik wil niet dat hij vanavond bij mij in bed slaapt wheeeeeh’.

Ik besloot dat het een heftige dag voor iedereen was geweest en om iedereen maar even met rust te laten. Badjak vluchtte naar boven en zat op de vensterbank van mijn zoon’s kamer stoïcijns voor zich uit te staren.
Mijn dochter wilde voor het eerst sinds de verhuizing met haar deur dicht slapen.
Zo tegen 22:00 verwijderde ik alle oproepen op social media, bedankte ik iedereen die signalementen had gegeven en liet ik mijn zoon weten dat Badjak weer terecht was en hij hem morgen weer op zijn kamer zou treffen.
Ik kon mijn geluk niet op.

Toen ik rond 23:00 aanstalten maakte om naar bed te gaan, kwam Badjak even de woonkamer inlopen.
Hij keek me glazig aan en ik herkende zijn blik niet.
Hij draaide zich om, ik keek naar zijn staart en zag…. JIJ BENT BADJAK NIET…..

Whoopsie….

De horror….  ik had een vreemde kat mee naar huis genomen….
Maar het was inmiddels al 23:00 geweest en ik was alleen thuis met een slapende kleuter: ik kon deze kat niet ’s avonds laat terug naar zijn vertrouwde buurt brengen, lopend of op de fiets.
Ik voelde me ook echt superdom: HOE kun je je in zoiets vergissen, je kent je eigen kat toch!?! Ik vergeleek mijn eigen foto’s nog eens met de foto’s die ik deze dag had gekregen van mensen die hem gespot hadden. Op één vlekje bij zijn neus na, was er geen verschil tussen de twee katten te zien. Maar dit had ik dus helemaal gemist, toen ik snel in het donker in actie moest komen.

En dan nog iets: wat voor een stom beest ben je, om naar een wildvreemde toe te rennen en in haar armen te springen, als zij ‘BADJAK’ roept en hoezo ga je dan spinnen en kopjes geven?
Ik wijt het aan een combinatie van de adrenaline, een wazige snelle foto met een antenne voor zijn neus, gebrek aan daglicht om specifieke kenmerken in ’the heat of the moment’ meteen te onderscheiden en de druk van de avondklok.

Die nacht heb ik nog geen twee uur geslapen. Ik kon geen oog dichtdoen met het idee dat er in de kamer naast me een arme vreemde kat in staat van shock verkeerde.
De volgende ochtend was mijn dochter NOT amused, toen ik haar vertelde dat de kat die we hadden meegenomen niet onze Badjak was.

‘Mama… wat nou als een ander meisje niet kon slapen omdat jij haar kat gestolen hebt…?’
Thanks voor de guilt trip…
Mijn zoon appte ik dat hij vanmiddag toch niet Badjak in zijn kamer zou aantreffen.
‘Djeez Mam… heb je serieus iemands kat gecatnapped!?!?!’

Mijn dochter dropte ik deze ochtend al op het schoolplein, nog voordat de deuren opengingen. Mijn vriendin stond al stand-by om de gekidnapte kat weer veilig terug te brengen.
De copycat liet zich moeiteloos oppakken en bleef de hele rit stilzitten. Toen we zijn straat inreden, leek hij het direct te herkennen. Bij het uitstappen maakte hij ook meteen aanstalten om weg te springen.

Zonder gedag te zeggen, slenterde hij rustig naar een bankje bij een boom, waar hij denk ik vaker ligt. Hij ging er op zijn gemakje liggen alsof er niks was gebeurd en begon zich te wassen.
Blikken van mensen op straat negeerde ik. Het zag er vast heel merkwaardig uit: een vrouw die uit een auto stapt, een kat zomaar op straat loslaat en weer wegrijdt.

Hoe het afliep

Tijd om van deze onbedoelde ontvoering bij te komen had ik niet echt. Want eenmaal terug thuis op deze vroege ochtend, had ik alweer berichtjes van de voormalige achterbuurvrouw. Ze had Badjak zojuist weer op het dak van haar schuur gespot.
‘Maar klopt dit wel? Want ik dacht dat ik op Nextdoor had gezien dat hij weer terecht was….’

Met verlepte oogjes sprokkelde ik de reismand en brokjes weer bij elkaar, maar toen ik aankwam was de geluidsoverlast in ons oude huis alweer begonnen en was er weer geen kat te bekennen.

FOTO’S: Boven, de per ongeluk ontvoerde copycat. Onder, mijn Badjak, op zijn eerste nacht terug thuis.

Zonder kat keerde ik weer huiswaarts en ging ik met schoonmaakmiddelen in de weer om sporen uit te wissen van de onbedoelde logé. Als ik Badjak vandaag weer terug thuis zou brengen, mocht hij geen geur van een andere kat ruiken.
Eind van de middag was mijn zoon weer thuis, aten we extra vroeg en stond ik stand-by om meteen bij de eerste schemering weer met het reismandje en kattenvoer op pad te gaan.
De achterbuurvrouw appte rond etenstijd weer dat ze Badjak opnieuw op haar schuur had gespot.

De hereniging ging soepel en snel: hij kwam direct op mijn geroep af en verzette zich niet toen ik hem in de reismand propte. Ik heb gedriedubbelcheckt of hij het ECHT was en voelde me superstom dat ik me nog geen vierentwintig uur ervoor zó gruwelijk had vergist: worst cat mom EVER.
Eenmaal terug thuis heeft hij dagen en nachten alleen maar geslapen en voelde hij een week of twee geen behoefte om weer naar buiten te gaan.

Sinds de zomer lijkt het weer oké met hem te gaan. Hij is nog steeds niet echt street-wise en laat zich helaas nog altijd intimideren of toetakelen door andere katten in de nieuwe straat.
Hij wordt door ex-buren niet meer gesignaleerd in of rondom ons oude huis en nu de herfst is begonnen, is hij weer vaker en langer gezellig binnen bij ons.
Sinds zijn vermissing en de catnapping, let ik op andere katten in de buurt en heb ik inmiddels ook al twee lookalikes gespot. Eentje is duidelijk wat ouder en fluffier en de ander kleiner en jonger, maar verder zijn ze qua rode kleur en witte vlekken bijna helemaal identiek.
Als ik er nu eentje spot een paar straten verderop, ben ik die rare mevrouw die onder de geparkeerde auto kruipt om te dubbelchecken of dit toch echt niet haar kat is die eronder is gekropen.

Een vriendin vertelde me dat zij in een dierenambulance afscheid had genomen van haar door een auto doodgereden kat en dat zij zich ’s avonds kapot schrok, toen haar springlevende kat doodleuk de keuken in kwam lopen.
Ik las dit soort verhalen wel eens op het interwebs en vond dit altijd een beetje raar: je kent je eigen kat toch?!

Don’t judge 😉