Basisschoolleerlingen Interviewen een Bekende Blogger

Een groepje bovenbouwleerlingen van een basisschool uit Haarlem, wilde een bekende Nederlandse blogger interviewen voor een schoolproject over toffe beroepen.
Alleen hadden bekende bloggers hier geen tijd voor en kwamen ze dus bij mij uit 😉

Twee meisjes van 10 en 12 jaar met blogambities, hebben mij afgelopen vrijdagmiddag via een videochat leuke vragen gesteld. Ze waren best wel zenuwachtig zeiden ze, maar ik vond dat ze het supergoed hebben gedaan.
Ze hadden zich goed voorbereid, stelden leuke vragen en vroegen door na mijn antwoorden: heel knap!

Het leek mij wel leuk om hun vragen en mijn antwoorden vandaag met jullie te delen.

1. Heb je een man?

Nee.
Ja, ik heb wel een man met wie ik al bijna 7 jaar samen ben, maar we zijn niet getrouwd. Eigenlijk zeg ik altijd ‘mijn vriendje’ maar dat klinkt misschien een beetje gek omdat hij wel een grote man is.

2. Wanneer ben je begonnen met bloggen?

<denkt diep na en doet poging tot rekenen>
Volgens mij schrijf en deel ik al bijna 20 jaar stukjes op het internet en ik heb ook verschillende websites gehad. Maar dit blog waar ik nu bijna dagelijks aan werk, heb ik nu 5 jaar en sinds ongeveer 3 jaar is het ook echt mijn baan.

3. Heb je kinderen?

Ja ik heb twee kinderen.
Mijn dochtertje Norah is nu 2,5 jaar oud en mijn zoon Mika is al 12 jaar.

4. Vind je het irritant als mensen veel over je weten?

Nee niet echt, want ik denk wel goed na over welke dingen ik wel of niet op mijn blog deel.
Het gebeurt wel eens dat ik op een feestje ben en iets leuks wil vertellen over wat ik heb gedaan of gelezen en dat iemand dan zegt: ‘Ja, dat had ik al gezien op je blog!’.
Maar dat vind ik eigenlijk juist wel grappig en niet irritant.

5. Welke dingen deel je niet online?

Mijn vriendje, eh… man en ik hebben net als ieder stelletje ook wel eens ruzie of problemen. Dat soort dingen deel ik niet online. Ik schilder dingen niet mooier af dan dat ze zijn en ik bespreek ook wel moeilijke onderwerpen op mijn blog, maar ik scherm wel bepaalde privé zaken af.
Met persoonlijke informatie over Mika en Norah ben ik ook voorzichtig, want ik moet hun privacy beschermen.
Als ik bijvoorbeeld foto’s of filmpjes maak in of rondom school of het kinderdagverblijf, dan let ik erop dat de locatie onherkenbaar is en dat andere kinderen niet met hun gezicht in beeld komen.

6. Word je wel eens herkend op straat?

Dat gebeurt wel eens, maar ik ben gelukkig geen bekende Nederlander en ik kan nog gewoon veilig over straat 🙂
Mijn lezers zijn bijna allemaal vrouwen van mijn leeftijd, dus net zo oud als jullie moeders ongeveer. Die gaan niet gillen als ze mij in de trein zien zitten en zij willen ook geen selfies met mij maken.
Maar ik vind het wel heel erg leuk als mensen me bijvoorbeeld in de supermarkt aanspreken en zeggen dat ze wel eens een recept van mij maken.
Meestal krijg ik eigenlijk berichtjes achteraf, dat iemand tegenover me zat in de trein of achter mij in de rij stond bij de kassa in de IKEA of zo, maar dat ze me niet durfden aan te spreken.

7. Hoe reageer je als mensen vervelende reacties achterlaten?

In het begin reageerde ik daar heel boos op, want ik vind het echt onbeschoft en onbegrijpelijk dat mensen zo lelijk kunnen doen op social media of in comments op blogs. Dat zouden ze namelijk in het echt (offline) waarschijnlijk nooit doen.
Maar helaas ben ik er nu al aan gewend en kan ik het wat makkelijker naast me neerleggen. Meestal negeer ik zo’n reactie of verwijder ik het.
Het gebeurt namelijk vaak dat andere mensen ook weer naar gaan reageren op zo’n persoon en dat er dan een hele discussie of ruzie ontstaat. Dat wil ik niet op mijn blog of onder Instagram of Facebook reacties.
Wanneer iets echt persoonlijk op mij of mijn kinderen gericht is (bijvoorbeeld: ‘Wat een lelijke jurk heeft je dochter aan’ of ‘Dit staat jou niet mooi/hier ben je te oud/te dik voor’) dan wil ik iemand soms nog wel eens een privé bericht sturen om te vragen: ‘Waarom zeg je dit nou tegen mij?’
Meestal schrikken ze dan en zeggen ze al gauw: ‘Sorry, dat had ik niet moeten doen… of ‘Ik typte het te snel toen ik eigenlijk boos was om iets anders. Ik vind het geen mooie jurk, maar dat had ik niet zo mogen zeggen’.
Dus vaak ga ik er maar vanuit dat mensen een rotdag hebben en zich daarom lelijk tegen mij uitlaten. Dan verwijder ik het en probeer ik het zo snel mogelijk weer te vergeten, want ik kan er toch niets aan veranderen dat zij een rotdag hebben en ik wil mijn dag er niet door laten verpesten.

8. Deed het pijn toen je jouw tattoo liet zetten?

Het was echt geen fijn gevoel, maar ik heb niet gehuild van de pijn.
Het was mijn eerste tattoo en ook geen kleintje, dus na een paar uur werd het wel moeilijker en steeds pijnlijker.
Overigens is de beste leeftijd om te beginnen aan tatoeages ongeveer 40 jaar.

9. Waarom wilde je zo graag een tattoo?

Ik ben dus 38 jaar en heb er LANG over kunnen nadenken. Nu ben ik blij dat ik niet op mijn 18e enthousiast iets heb laten tatoeëren waar ik nu misschien spijt van zou hebben, want je smaak en interesses kunnen heel erg veranderen in de loop der jaren.
Ik heb nu gekozen voor een kleurrijke accessoire op mijn arm, met een eerbetoon aan mijn kinderen waar ik iedere dag naar kan kijken.

10. Wat vind je het leukst om over te bloggen?

Ik heb het geluk dat ik geen foodblogger of beautyblogger ben en dus niet alleen maar over één onderwerp kan schrijven.
Soms heb ik een periode dat ik lekker vaak wil koken. De ene keer heb ik een soepjesperiode en soms is er een week dat ik alleen maar Indische gerechten kook: dan kan ik voor weken recepten schrijven en fotograferen.
Dan heb ik weer eens een periode dat ik alles in huis anders wil en meubels ga verschuiven of opknappen: dan schrijf ik weer daarover.
Nu heb ik een periode dat ik veel series en films kijk en boeken lees. Dat levert ook weer leuk blogmateriaal op, want mensen vinden het altijd leuk om tips te lezen over nieuwe boeken, series of films.

11. Wat wil je bereiken met bloggen?

<denkt weer diep na en fronst>
Dat heb ik eigenlijk al bereikt! Ik mag schrijven over de dingen die ik leuk vind en heb daar mijn werk van gemaakt.
Als dit zo kan blijven, dan ben ik heel tevreden. Ik kan me echt geen leukere baan wensen!
Wel wil ik nog veel beter worden in fotograferen, koken en schrijven. Dus ik heb zeker nog genoeg te leren, maar dat vind ik alleen maar leuk.
Wat ik het allerleukst vind is dat ik vaak blije reacties krijg van lezers die iets maken of kopen wat ze hebben gezien op mijn blog. Ik hoop dus maar dat mensen me niet beu worden en dat ik dit nog heel lang kan blijven doen 🙂

Lieve Noé en Madelief: jullie hebben het heel goed gedaan en Lena: complimenten voor je mooie foto’s: ik heb ze gebruikt voor deze blogpost!
Ik hoop dat jullie een mooi cijfer krijgen voor dit project 🙂
Liefs, Maris

 

Off the record: over het algemeen werk ik niet mee aan enquêtes of afstudeeronderzoeken (zie ook mijn FAQ) maar deze meisjes met grote puppy-ogen kon ik niet weerstaan.