Het Facebook Effect

Een onderwerp dat de laatste tijd steeds ter sprake komt wanneer ik met vrienden of familie ben, is het “Facebook Effect”.

Steeds vaker vragen mensen mij of ik wil helpen met het instellen van de privacy instellingen op hun tijdlijn, omdat ze sommige dingen uit hun privé leven liever niet meer met bepaalde collega’s of familieleden willen delen.

Ook ontstaat er door Facebook (en andere social media kanalen) vaak een vertekend beeld van de werkelijkheid.

Vrijwel iedereen post alleen maar foto’s van gezellige avondjes uit met vrienden, mooie foto’s van de kindjes die lief aan het spelen zijn, perfect gedekte eettafels of een mooie prestatie die op het werk behaald is.
Hierdoor ontstaat er een soort van succesvolle etalage van zelfpromotie, maar het zijn slechts ‘momentopnames’.

Wanneer je niet lekker in je vel zit, kan het behoorlijk frustrerend zijn om al die succesverhalen van anderen op je nieuwsoverzicht voorbij te zien komen. Maar andersom (mensen die veelal negatieve dingen posten) kan ook weer averechts werken.

Hebben we niet allemaal wel zo’n iemand in onze vriendenlijst staan die dagelijks klaagt over migraine, de frustraties van weer een mislukte sollicitatie, zijn/haar gebroken hart of kloterige ex?

Persoonlijk vind ik de extreme positivo’s ook af en toe best vermoeiend: van die mensen die de hele dag door ‘wijze woorden’ en ‘inspirerende foto’s’ delen.
Nog stommer, vind ik al die selfies, vooral met duckfaces en/of peace tekens. Dit staat voor mij echt met stip op irritatiepunt nr. 1.

“Op weg naar de Gamma!”
Hartstikke leuk, maar waarom deel je dat met een perfect gestylde selfie in je woonkamer?
Deel dan juist een foto van jezelf, onopgemaakt en in kluskloffie met verfspetters in de betreffende bouwmarkt.
Het verschilt denk ik per persoon wat voor posts van je vrienden je wel of niet leuk vindt. De één vindt het wel leuk om heel veel kinder,- of huisdierenfoto’s te zien en iemand anders put juist weer inspiratie of troost uit een ‘na regen komt zonneschijn’-plaatje.

Maar een beweging die mij de laatste tijd meer opvalt, is dat mensen leuke dingen ook niet meer durven te delen.

“Laat ik maar geen vrolijke foto’s van mezelf met een wijntje op een terrasje posten, want dan denken mensen misschien dat ik helemaal niet hard op zoek ben naar een nieuwe baan…”.

Dit heb ik nu al meerdere mensen bijna beschaamd horen zeggen.
Maar iedereen heeft toch recht op een uitje en ontspanning?

Ik doe zelf natuurlijk ook heel hard mee aan deze ‘Facebook Show’ en dit komt mijn bedrijf ook ten goede.
Veel van mijn facebookposts worden publiekelijk gedeeld en ik schreeuw het ook hard van de daken als wij gevraagd worden voor een publicatie in de media of als mijn zoon een waanzinnige taart gemaakt heeft (met producten uit onze eigen webshop).

Het verbaasde mij  echter wel, dat er door mijn posts ook een vrij vertekend beeld over mij is ontstaan. Gelukkig niet bij mijn familie en vrienden met wie ik heel close ben. Zij weten hoe het werkelijk met mij gaat, waar ik mee bezig ben of waar ik mee zit.

Toch krijg ik soms het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen, tegen het beeld van mijzelf dat ik (mede) zelf heb gecreëerd.

Bitch, I’m Beautiful

Ik ben niet lelijk, maar ik zie er ‘irl’ niet zo perfect gestyled en opgemaakt uit zoals op mijn profielfoto’s. Heus niet, vraag maar aan mijn lief, mijn zoon of alle ouders op het schoolplein die mij ’s ochtends onopgemaakt en in mijn kloffie mijn kind haastig zien afleveren.

Mijn beste vriendje is hairstylist en hij komt godzijdank altijd braaf opdraven wanneer ik een fotoshoot heb voor een publicatie in de media en ik zelf verantwoordelijk ben voor de styling.

De laatste tijd worden wij zo om de maand wel ergens voor gevraagd en worden er waanzinnig mooie foto’s van ons gemaakt door professionele fotografen.
Als dit in een studio is, word ik ook altijd schitterend opgemaakt door een visagist. Hierdoor heb ik inmiddels een aardig bestandje met mooie foto’s van mezelf die ik natuurlijk graag op social media als profielfoto gebruik.

Als mijn zoon zo’n foto ziet zegt hij ook heel pijnlijk: ‘Kun je jouw haar niet weer zo doen? Dat is echt veel mooier….’

De foto hierboven is niet gephotoshopt, wel heb ik hiervoor bijna een uur in de visagiestoel bij een make-up artist gezeten om er zo uit te zien.
Ik heb er geen tijd voor en al helemaal geen zin in, om iedere dag een uur eerder op te staan zodat ik er net zo ‘perfect’ uit zie als op mijn profielfoto’s.

Vorig jaar namen wij deel aan een beurs waar wij een naamplaatje met foto moesten dragen. Het gebeurde die dagen regelmatig dat er iemand aan onze stand kwam staan en vroeg ‘Ik ben op zoek naar Maris Maria Renne’ en ik dan zei: “Dat ben ik!”.

Ik zag ze dan echt stilletjes kijken, van mijn gezicht naar mijn naamplaatje, weer naar mijn gezicht, weer naar het naamplaatje en dan een ‘full body scan’.
En ik zag ze serieus denken: “No way…. goed gephotoshopt en in het echt is ze helemaal niet zo slank….”

Perfect Mommy

“Bij jou thuis is het altijd gezellig met al die kleurtjes op tafel!
En zo leuk ook dat je zo vaak taartjes maakt met je zoon!”

Op de foto’s ziet dit er inderdaad altijd supergezellig en sfeervol uit. Maar net zoals iedere ouder van een zevenjarig kind, wil ik ook mijn kind wel eens achter het behang plakken.
Dus op bovenstaande foto zie je inderdaad een lief jongetje in opperste concentratie boetseren aan een meesterwerk.
Wat deze foto niet vertelt, is dat ditzelfde jongetje tijdens het maken van deze taart twee keer een ‘time out’ heeft gekregen vanwege een brutale mond en het niet luisteren.
En de frustratie op zijn gezicht, omdat het niet lukte te maken wat hij in zijn hoofd had, was ook niet leuk om op Instagram te delen.

Wat deze foto ook niet vertelt, is een ruzietje met mijn lief, die het inmiddels helemaal beu is dat al die leuke foto’s van vrolijk gedekte tafels en gedecoreerde taarten een afwas van twee dagen oplevert (wij hebben geen vaatwasser).

Ik ben dus echt heus geen pedagogisch correcte en altijd blije ‘supermama’ en wij wonen ook niet in een vrolijke ‘Vila Kakelbont’.
Wij hebben net als ieder ander huishouden regelmatig veel rommel en er wordt hier ook wel eens flink op elkaar gemopperd.
Alleen leggen we dit dan weer niet vast met een kiekje.

Overigens ben ik dan weer niet te beroerd om mijn mislukte baksels ook te delen op social media, hoewel ik de succesverhalen natuurlijk veel breder uitmeet.

Business is AWESOME!

Wat ook af en toe vervelend is aan het (mede) door mijzelf gecreëerde succesplaatje, is dat er blijkbaar gedacht wordt dat ik alles voor elkaar heb, bakken met geld verdien en superzeker van mezelf en mijn bedrijf ben. Ook dit is niet zo.

De webshop doet het goed, maar we zijn zeker niet stinkend rijk. Ik ben meer dan tevreden over hoe het gaat en hoe wij het doen, maar ik heb wel net als ieder ander mijn onzekerheden en ook bedrijfstechnisch zijn er minder zekere periodes.

Natuurlijk deel ik op social media alleen geweldige foto’s van enorme uitschieters, zoals karren vol met pakketjes die naar het postkantoor gereden worden of prachtige spreads van ons in het NRC of Financieele Dagblad.

Als er dagen met weinig bestellingen zijn, of ik ben niet heel erg tevreden over iets wat over ons geschreven wordt, dan houd ik me hierover koest op social media.
Maar als ik dus eens aangeef dat ik geen dure tickets voor een feestje of festival wil kopen, of even een paar weken ‘rustig aan doe’ met mijn geld, dan krijg ik wel eens vragende gezichten. ‘Maar het gaat toch juist heel goed met de zaken!?’

Misschien is dat laatste verkeerd en zou Facebook een stuk luchtiger zijn als iedereen ook af en toe een minder leuk dingetje deelt, maar ik vraag me af waar dan de grens ligt. Ook met het gegeven dat ik als persoon een visitekaartje voor ons bedrijf ben, vraag ik me wel eens af of ik beter iets niet kan posten.

Inmiddels heb ik wel een punt bereikt, dat ik niet meer zoveel afscherm of alleen met ‘bepaalde vrienden’ wil delen.
Tegenwoordig hanteer ik voor mezelf de regel: ‘Als ik niet wil dat een bepaald iemand iets ziet, dan zet ik het niet op Facebook. Dus: ‘iedereen, of niemand’.

Als ik naar mijn eigen Instagram overzicht kijk, word ik er zelf ook blij van. Ik zie daar alleen maar vrolijke, kleurrijke en positieve foto’s.
Dat helpt me wel eens wanneer ik zelf even niet zo vrolijk ben. Ik kan dan tegen mezelf zeggen: “Zeur niet, je hebt een hartstikke leuk leven, geniet van de dingen die je wél hebt en wel kunt doen, dit komt ook wel weer goed!”

Maar het is dus een misvatting om te denken dat ik een in roze gehuld meisje ben dat confetti strooit en 7 dagen per week helemaal in balans is met werk en haar harmonieuze gezin in haar immer schone en opgeruimde huis.

Bedenk voordat je moppert op die ‘awesome foto’s’ op Facebook, dat mensen alleen de leuke foto’s van de vakantiebestemming delen en niet de ruzies in de auto.
Ook bereikt alleen die fantastisch mooi gelukte quiche jouw nieuwsoverzicht.
Over de thuisbezorgde pizza’s (omdat de lasagna zwartgeblakerd is) wordt gezwegen 🙂

Ergeren jullie je wel eens aan de ‘Social Media Show’ of kun je er makkelijk doorheen prikken?

Bewaren