Sinds vorige maand draait de film ‘Back To Black‘ in de bios, waarin een deel van Amy Winehouse’s turbulente leven verteld wordt. De film heeft veel kritiek gekregen van haar fans en ik begrijp dat wel. Nou was ik zelf globaal op de hoogte van de diepe en donkere dalen in haar leven (haar verslavingen en toxic relaties), maar was ik destijds (en nu nog steeds) vooral gek op haar muziek. Ik wist dat ik naar een verhalende film en eerbetoon ging kijken en niet naar een documentaire, dus ging ik er open minded in.
Back To Black: Film over Amy Winehouse
Amy zou dit jaar 40 jaar geworden zijn, maar ze overleed in 2011 en trad daarmee toe tot het niet benijdenswaardige en tragische groepje van de ’27 Club’. Amy was één van de meest iconische muzieksterren ‘uit mijn tijd’ en ik vind het nog altijd jammer dat ik haar nooit live heb kunnen zien.
Aan het begin van de film moest ik even wennen aan de actrice (Marisa Abela), nog met haar normale kapsel en gewone kleding. Maar naarmate er meer tattoos bijkwamen en ze haar kenmerkende stijl met het suikerspinkapsel én de eveneens beroemde dikke eyeliner had ontdekt, voelde het alsof je écht naar Amy keek. Ik vond het heel bijzonder om deze transformatie te voelen. Sowieso was het voor mij als 90’s lover en London-fan een feestje om een soort van ’trip down memory lane’ te maken. Er is zoveel aandacht besteed aan details om de sfeer van die tijd precies weer te geven.
Trailer Back To Black
De film bevat veel van Amy’s hits en focust op haar buitengewone talent in song writing en zang, maar ook de humor en pure, rauwe eerlijkheid waarmee ze álles wat ze deed, doordrenkte. Hier was ik me vóór het kijken van deze film nooit echt bewust van. Ik zag dit pas na mijn bioscoop-bezoekje, toen ik wat oude interviews met haar terugkeek op YouTube.
Ook leerde ik ná het kijken van deze film pas, dat de actrice Marisa Abela maandenlang ie-de-re dag urenlang zangles heeft gevolgd, om haar stem op de juiste plek te krijgen en dit verhaal over Amy te kunnen vertellen. Je weet en hoort natuurlijk dat het niet Amy zelf is, maar Marisa doet het zó indrukwekkend en vol overgave, dat je zowaar bijna gelooft dat je naar Amy kijkt.
Er zijn enige details weggelaten of niet benoemd in de film. Zo lijkt het alsof Amy ‘alleen maar een alcoholprobleem’ had. Ook treedt zij bijvoorbeeld op, vanuit een Londense club met satellietverbinding tijdens de Grammy Awards, waar ze maar liefst vijf van de zes nominaties binnenharkte…! In de film lijkt het alsof ze niet naar Amerika kon gaan vanwege haar verblijf in rehab. Terwijl in werkelijkheid haar geen visum werd toegekend, vanwege drugsproblematiek. Wel laat de film pijnlijk zien hoe ze in recordtijd kapot gaat, zich verliest in een toxic relatie, hoe ze opgejaagd wordt door de pers en steeds verder afglijdt.
Wanneer je nog verder gaat graven in oude filmpjes en interviews over haar toxic liefdesleven, de rol van haar vader en management, ga je waarschijnlijk nog meer vragen stellen en de verhaallijn en personages van de film in twijfel trekken. Als je de film nog niet gezien hebt en wil gaan kijken: dan doe je jezelf een plezier om niet van tevoren te graven in oude interviews en docu’s. De film Back To Black (en uiteraard de muziek) is overduidelijk met zoveel liefde gemaakt: ga de film vooral blanco in en herinner en eer deze fantastische vrouw vooral voor al het moois wat ze ons nagelaten heeft ❤️
