Afscheid nemen van een huisdier, samen met je kind

stenen schilderen
Toen wij in januari 2014 een oud poesje adopteerden om bij ons thuis rustig te komen pensioneren, wist ik dat ze (Sari) niet nog 10 jaar mee zou gaan.
Ik ben geen Crazy Cat Lady en ik heb op mijn blog en social media kanalen de afgelopen jaren ook niet gespamt met cute kattenfoto’s. Dus het voelt een beetje raar om hier vandaag zo uitgebreid bij stil te staan.
Toch hoorde dit beestje wél bij ons gezin. En daarom hing er de afgelopen week qua sfeer een kleine grafstemming bij ons thuis, toen we toch nog volkomen onverwacht afscheid van ons geliefde huisdier moesten nemen.

De manier waarop ze aan haar einde is gekomen, het bedenken van hoe we afscheid van haar moesten nemen en welke informatie ik wel of niet met mijn tienjarige zoon moest delen, viel me namelijk toch wel een beetje zwaar.
poes
poes3
Foto’s: Poes en zoon. Eerst nog even wennen, maar al snel Besties for life.

Ik geloof niet in toeval. Sari kwam in mijn leven op een moment dat we elkaar heel erg nodig hadden. Zij had behoefte aan een rustiger thuisbasis dan het leuke, maar drukke gezin waar zij toen woonde.
En wij hadden net besloten om ons bedrijf te verkopen. Dit betekende dat ik vanaf dat moment opeens fulltime vanuit huis zou gaan werken en dus veel alleen thuis zou zijn.
Ik vond dat wel gezellig, zo’n beestje in huis en dacht er verder niet over na. Ze was welkom en gewenst.

Vooral het eerste jaar met haar was geweldig. We waren alle drie meteen zó ongelooflijk gek op haar! Ze was toen al ruim 15 jaar oud en nog best wel fit en speels. Maar ze was vooral zo ongelooflijk lief! Echt een bewegend en knorrend knuffelbeest.
Zeker in de eerste periode dat ik moest afkicken van onze webshop, dwong zij mij tot rustig aan doen en heb ik heel wat uren (dagen!!!) met haar op mijn schoot geknuffeld.
Mijn zoon moest nog even wennen aan het feit dat het geen jonge kitten was waar hij lekker druk mee kon spelen. Sari was in het begin dus ook niet zo dol op hem, maar al snel werden ze de beste vriendjes.

newborn en poesFoto: Poes en newborn samen, ging ook prima. Alleen lastig als ik dringend moest plassen, want dan waren er twee creaturen ‘not amused’.

Toen baby Norah geboren werd, werden poes en zoon echt twee handen op één buik. Vooral toen de baby stapjes begon te maken en interesse toonde in de arme oude poes, die nogal een traag reactievermogen had.
Het stokoude beest aan haar staart trekken of er bovenop liggen, werd baby’s dagelijkse levensdoel. Dit resulteerde in veel quality time tussen zoon en poes op zijn eigen kamer, die inmiddels ook ’s avonds op zijn bed sliep.

Mijn zoon was er dan ook niet blij mee, toen dit opeens niet meer mocht van mij. Poes werd namelijk een beetje dement en liet af en toe wel eens ongemerkt een plasje of drolletje vallen.
Prima om dat in de woonkamer op te ruimen, maar niet in of rondom het bed van mijn kind.
Ze begon ook zichtbaar te vermageren, maar oogde nog steeds tevreden. Ze at goed, dronk voldoende water en zocht ons nog steeds meerdere malen per dag op om te knuffelen.

week 46 poes rechts

week 46 poes links

De laatste weken merkten we wel op dat we steeds vaker over haar mopperden. Ze werd steeds een beetje viezer, slomer en suffer. Maar ze oogde nog steeds niet ‘ziek’ maar gewoon ‘oud’. Dit was ook een langzaam proces.
Ik voel me er nu schuldig over, dat ik me begon te irriteren aan het opruimen van haar viezigheid en dat ze steeds meer ‘in de weg’ ging lopen. Ze werd echt een beetje verstrooid, vroeg honderd keer per dag om eten, strompelde steeds moeilijker de trap op en mikte steeds vaker haar uitwerpselen naast de kattenbak.

Met mijn zoon had ik het er dan ook af en toe over, dat Sari toch wel heeeeeel oud was en misschien binnenkort wel eens heel erg ziek kon worden en dat we haar dan zouden moeten laten inslapen.
Toch leek me dit (naïef) nog een ‘ver van mijn bed show’ en kabbelden we rustig verder.

ho ho
Foto: het voordeel van een oude poes, is dat ze zich in tegenstelling tot een jonge kitten, niet zo hard verzet wanneer je haar een leuk mutsje op wilt zetten.

Een paar weken geleden vierden we de eerste verjaardag van de baby. Verjaardagsvisite fluisterde toen al voorzichtig tegen ons: ‘Die poes ziet er echt een stuk slechter uit dan de laatste keer dat we haar zagen hoor….’

Ik probeerde objectief te zijn, want ik zag het beestje natuurlijk dagelijks en het viel mij niet meer zo op. Maar ik moest ze wel gelijk geven en besloot dan ook om snel een afspraak voor haar te maken bij de dierenarts voor een check up.
In mijn achterhoofd wist ik dat dit dan ook wel eens ‘het einde’ zou kunnen betekenen en ik wilde er eigenlijk voor zorgen dat haar laatste fase bij ons, er een van ultieme ontspanning en verwennerij zou zijn.

poes4
Dit is haar/ons helaas niet gegeven. Want niet lang na baby’s eerste verjaardagsfeestje, was de poes zomaar opeens weg.
Vermoedelijk is ze via de voordeur naar buiten geglipt, toen ik in de smalle gang aan het worstelen was met het in en uit elkaar vouwen van de kinderwagen.

Ook dit (proberen te ontsnappen) was iets wat ze de laatste tijd steeds vaker deed en wat ik eigenlijk als een signaal had moeten zien. Ze ging namelijk NOOIT via de voordeur naar buiten en de laatste tijd greep ze iedere gelegenheid aan om de straat op te rennen. Maar meestal waren we er dan bij en konden we haar heel snel weer vangen en naar binnen loodsen.
Dit keer dus niet.

Sari verdween op een donderdag.
We hebben haar iedere dag gezocht en alle dierenwebsites uit de regio in de gaten gehouden.
Op zaterdagavond las ik een nieuw bericht op een dierenwebsite, met een signalement van een dood gevonden poes. Het signalement was treffend en de locatie was niet al te ver weg van ons huis.
De rest van het weekend zat ik met een steen in mijn maag te wachten tot we op maandagmiddag contact met deze dierenopvang konden opnemen.

poes7
Tijdens het telefoongesprek met de medewerker die haar gevonden had, werd eigenlijk wel duidelijk dat het écht Sari was. Er waren te veel uiterlijke kenmerken die té toevallig zouden zijn en ook de locatie (i.c.m. de twee dagen dat ze vermist was), klonk erg logisch.

We spraken af dat ik haar eind van de week zou ophalen en dat ze haar tot die tijd in hun ‘vriezer’ zouden bewaren. Ik kon dan thuis rustig bespreken hoe wij afscheid van haar wilden nemen.
Dit was ook nog best wel een dingetje, want ik heb nooit eerder te maken gehad met de regelzaken omtrent een overleden huisdier. Geen idee hoe dit in zijn werk ging, wat gebruikelijk of verplicht was en wat de kosten zijn.
Mijn zoon heeft ook nooit eerder te maken gehad met de dood en ik wist niet zo goed wat ik hem allemaal wel of niet moest vertellen.

Al surfend naar inspiratie op het web, ging dit alleen maar meer bij me knagen. Je kunt namelijk best veel tips vinden, over hoe je een kleuter of peuter kunt voorbereiden op het laten inslapen van een huisdier. En ook hoe je hem/haar hierbij kunt betrekken en hoe je dergelijk slecht nieuws het beste kunt brengen.
Maar voor een jongen van tien jaar? Not so much.

poes8Foto: Opgerold en tevreden spinnend bolletje fluff.

Ik had nog even om hierover na te denken (mijn zoon was er een paar dagen niet) en natuurlijk heb ik dit weer vreselijk overpiekerd. Ik heb alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd gerepeteerd en had me op alles voorbereid.
Toen het eenmaal zo ver was om het mijn zoon te vertellen, brak mijn hart opnieuw. Het is zo ongelooflijk k*t om je kind zo intens verdrietig te zien en niets anders te kunnen bieden dan een knuffel en een luisterend oor. Het hoort bij het leven, maar ik had zo graag gewild dat ik het beter of ongedaan kon maken.

Mijn zoon had veel specifieke vragen en wilde nare details weten. Zo wilde hij weten hoe ze was overleden, of ze pijn heeft gehad, of ze ‘kapot’ of bloederig was, of hij haar mocht zien, waar haar lijfje nu was, hoe ze er nu uitzag en natuurlijk: wat we nu met haar zouden gaan doen.

Ik heb ongemakkelijk en met klotsende oksels zo eerlijk mogelijk naar eer en geweten overal antwoord op gegeven, maar toch bepaalde nare details achterwege gelaten.
Hij is te oud om dingen te sugar coaten of om met verhaaltjes over een ‘poezenhemel’ aan te komen. Maar sommige akelige beelden of gedachten, vond ik onnodig om met hem te delen en wilde ik hem besparen.
Ik weet namelijk dat hij hierover zou gaan piekeren of er nachtmerries over zou krijgen en ik wil niet dat hij zijn geliefde poes op die manier herinnert.

We hebben als gezin uitvoerig gepraat over alle mogelijkheden en uiteindelijk besloten om haar thuis te begraven. Ik wist eigenlijk niet eens dat dit mocht en dacht dat cremeren van een dood gevonden dier verplicht was.
Hier zijn wel richtlijnen voor, zoals dat je een dier niet in plastic mag wikkelen en het ten minste 75 tot 100 cm diep moet begraven.

poes5Foto: slapend in het prille lentezonnetje, op één van haar favoriete plekjes in onze tuin.

Er zijn twee mogelijkheden voor een crematie bij huisdieren: een groepscrematie (kosten hiervoor verschillen, maar is gemiddeld €60,-) en een individuele crematie (gemiddeld €130,-).

Bij beide opties had ik geen goed gevoel. Wij hadden beloofd dat het beestje bij ons thuis mocht pensioneren en dat wij tot het einde der dagen voor haar zouden zorgen. Een groepscrematie (en gezamenlijk uitstrooien over een veldje) gaf me een akelig gevoel. Daarvoor hield ik te veel van haar.
Maar ik ben ook geen type voor het in huis hebben van een urn met de as van een huisdier. Ik begrijp heel goed dat mensen dit wel willen, maar dit past niet bij mij.

Wij hebben een grote tuin met veel verborgen en beschutte hoekjes. Sari had een paar favoriete plekjes en ik vond het een logische gedachte dat haar laatste rustplek ook hier zou zijn.
Samen met mijn zoon heb ik een geschikt plekje uitgezocht. We wilden het niet te veel in het zicht, immers: deze zomer gezellig BBQ-en naast een poezengraf, is ook weer zoiets.

Afgelopen vrijdag heb ik haar geïdentificeerd en opgehaald. Dit was ook weer k*t, maar ergens ook een geruststelling. Stiekem had ik namelijk nog ergens de hoop dat ze zomaar opeens weer voor de deur zou staan en dat er een andere poes gevonden was, die toevallig heel erg op de onze leek.

Het was akelig om haar te zien, maar ze was niet toegetakeld of onherkenbaar. Ik had mijn zoon verteld dat ik haar eerst zou bekijken en dan zou beslissen of hij haar ook mocht zien.
Ingewikkeld in een grote handdoek, heb ik haar een beetje aan hem getoond (niet helemaal) en hij vond het ook niet eng, maar wel heel erg moeilijk.
Dit maakte het ook definitief. Alle twijfels waren weg en we wilden haar daarna ook zo snel mogelijk begraven.
Als mijn zoon jonger was geweest of als de poes er erg akelig uit had gezien, dan had ik dit zeker niet gedaan. Het is namelijk echt geen prettig gezicht.

Kleine voetnoot: wanneer je een overleden huisdier in bevroren staat mee naar huis neemt, is het ook wenselijk dat je het binnen 2-3 uur begraaft. Het ontdooiingsproces en de geur die hierbij vrijkomt, is allesbehalve aangenaam en dan druk ik me nog voorzichtig uit…..

stenen
Mijn zoon en ik hebben ieder een grote kei beschilderd om op het grafje te leggen. Ik schilderde hartjes, mijn zoon schreef ‘Fluffy’ en haar sterfdatum. Hij wilde geen steen met haar naam erop, maar een woord dat we vaak gebruikten (‘Oh Sari, je bent zo lekker FLUFFY!’).

Oude poezen die voelen dat hun einde nadert, schijnen vaak van huis weg te lopen en een rustig plekje op te zoeken om te sterven.
Liefst had ik haar natuurlijk nog een paar heerlijke laatste dagen vertroeteld en liefdevol afscheid van haar genomen, voordat we haar pijnloos zouden laten inslapen.
Niet alleen voor het arme beestje, maar ook voor mijn zoon. Voor hem kwam dit toch wel als een schok en hij heeft het er best moeilijk mee. Gelukkig praat hij er veel en goed over en begrijpt hij alles, maar dat maakt zijn verdriet niet minder.

Het overlijden van een huisdier kan voor kinderen erg ingrijpend zijn, ongeacht de leeftijd van een kind. Neem hun emoties altijd serieus en luister écht naar wat ze te zeggen hebben.
Een afscheidsritueel is ook belangrijk. Overleg (indien mogelijk) met je kind en bespreek alle mogelijkheden. Ik heb mijn zoon op woensdag het slechte nieuws verteld en afgesproken dat we vrijdag samen afscheid van haar zouden nemen. Die dagen hadden we ook echt nodig om het te verwerken en invulling te geven aan ons afscheid.
Zo kun je samen een tekening maken, een mooie foto laten afdrukken en inlijsten, een kaarsje aansteken of een liedje uitkiezen om samen naar te luisteren op de begrafenis of voor/na de crematie.

Laat je kind ook suggesties maken en probeer hier (ook als iets een beetje gek lijkt) gehoor aan te geven. Wij hadden bijvoorbeeld een kleine borrel na afloop, met sinas en worstenbroodjes. En dat is toch een stuk persoonlijker dan een stijve condoleance met lauwe koffie en kleffe cake.

 

Sari was een gelukkige, tevreden en verwende luxepoes die een prachtige leeftijd van 18+ heeft bereikt.
Ik ben dankbaar dat ze haar laatste jaren met ons heeft willen doorbrengen, al had het van ons nog ietsje langer mogen duren❤

poes10Sari, ons lieve, suffe & fluffy poesbeest
1998-2016

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Dit vind je vast ook leuk:

Laat een reactie achter

32 reacties

  1. Tranen in mijn ogen… Zelf hebben we een kat die inmiddels ook al aardig op leeftijd is en steeds meer kwaaltjes krijgt. Je weet dat het moment en meer komt om afscheid te moeten nemen maar ik denk er nog liever niet aan. Ook als ik nu zie hoe leuk mijn zoontje (bijna 6 maanden) hem vindt, dan hoop ik dat we nog lang van hem mogen genieten. En mocht het dan zo ver zijn dan ben ik blij dat ik weet van de mogelijkheid om je huisdier in de tuin te begraven.
    Heel mooi gedaan voor Sari en respect hoe je dit met Mika samen hebt gedaan. De afwegingen die je hebt gemaakt in wat wel en wat niet te vertellen, de sinas en worstenbroodjes nadien. Ik vind het heel knap dat je in zo’n verdrietige situatie tot dit soort ideeën komt en het dan zo eigen weet te maken.
    Heel veel sterkte gewenst! ?

  2. Mooi geschreven en goed hoe je dit hebt aangepakt. Verlies van een huisdier kan zo ontzettend heftig zijn. Heb mijn hondje van 13 een half jaar geleden laten inslapen en heb het er nog steeds moeilijk mee.

  3. Ik moet huilen omdat ik aan onze overleden hond denk en dat was ook niet lang geleden.
    Nog steeds roep ik haar naam.
    Prachtig geschreven.
    Fijne herinneringen hebben jullie.

    Sterkte Xx

    1. ❤❤❤
      Ja dat kan ik me voorstellen dat je dat doet. Ik had deze week ook wat dingen die je automatisch doet of denkt. Zoals standaard kattenvoer kopen of bij een bepaald geluid denken dat ze de woonkamer in komt lopen. Je kunt je zo hechten aan een lief dier ?

  4. Zo verdrietig om te lezen. Ik heb zelf al lang katten en ik weet ook dat als ze hun einde voelen naderen dat ze dan op zoek gaan naar een rustig plekje. Wie weet was Sari dit ook van plan. Maar vreselijk dat zij dan op zo’n manier aan haar einde is gekomen. En mooi weer aan de andere kant hoe jij het hebt aangepakt samen met jouw zoon vwb het afscheid.

  5. 1 december is onze bejaarde kat Kyra overleden. Onze kat was thuis met verlamd achterlijf, embolie zei de arts later. We hebben haar boven in de reismand gedaan. Dochters bij haar weg gehouden. Eerlijk verteld wat er gebeurd was, dat ze niet meer kon lopen en bang was. Rustig uitgelegd dat papa haar naar de dierendokter zou brengen en dat die haar ging helpen met rustig dood gaan. Beneden hebben dochters van 3 en 7 haar een laatste aai gegeven. Huilend ons ontbijt gegeten tot grote verbazing van de 3-jarige die niet alles begreep.
    We hebben een foto gemaakt van het afscheid die kijken we nog wel eens. Op de een of andere manier helpt dat. Op school was de meester van de oudste geweldig, in de klas hebben ze het gehad over afscheid nemen. Dat maakte dat ze elkaar begrepen en ook hielpen door een knuffel aan elkaar te geven. Ook in de maand erna heeft dat veel troost gegeven omdat ze het eerlijk kon zeggen als ze verdrietig was in de klas. En dan ook getroost werd.
    Thuis hebben we tekeningen gemaakt terwijl we elkaar verhalen vertelden over alle leuke dingen van Kyra.
    Op 5 december hebben ze van verdrietpiet (die zelf zijn knuffel kwijt was) beiden een pluchen kattenknuffel gekregen met een lief briefje. Doordat ze de knuffel overal mee namen, konden ze daardoor vertellen over hun verdriet.
    Mijn 3-jarige kon midden in een gesprek of tijdens het spelen ineens de zin “kyra is dood” zeggen uit het niets. Dan praatte ik er even over en vaak was ze na een minuut al weer aan het spelen.
    Een half jaar later kan mijn 7 jarige dochter nog altijd met tranen in haar ogen zeggen “mama ik mis kyra zo”. En elke keer schreeuwt mijn moederhart om dat intense verdriet.
    Maar die momenten komen minder vaak voor, langzaam slijt het verdriet. Zelf werd ik vooral overvallen door mijn verdriet om mijn kinderen. De dood van de bejaarde kat kan ik wel accepteren maar dat intense verdriet van je kind te moeten zien valt me oneindig veel zwaarder. Met tranen over mijn wangen tik ik deze tekst.
    Het er eerlijk over hebben met je kind is heel belangrijk. En inderdaad samen over praten wat ze willen en nodig hebben. Laatst zag ik een prentenboek over kat Willem in de wolken. Dat had ook mooi geweest bij het afscheid voor jonge kinderen. Maris, mooi geschreven, sterkte.

  6. Heel mooi geschrev, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Wij hebben ook 2 huisdieren, 2 binnen konijnen, en moet er niet aan denken als zij er op een dag niet meer zijn. Sari heeft een mooi leven bij jullie gehad en wat fijn en tof dat jullie een oude kat hebben geadopteerd. Veel oude katten worden niet meer geadopteerd vanwege de leeftijd. Snap ik aan de ene kant wel, maar aan de andere kant verdienen ook oudere dieren een goed en liefdevolle huis. Natuurlijk had je gewild dat mevrouw Fluffy nog langer zou leven, maar ze heeft haar laatste jaren een fijn leven gehad :). Veel sterkte voor jullie.

    1. Ik kan me nu niet voorstellen dat we weer een nieuwe kat zouden adopteren, maar dat zal ongetwijfeld slijten. Haar afwezigheid is nu echt voelbaar en we missen haar. Mochten we ooit weer een nieuwe poes willen, dan kiezen we zeker weten weer voor een wat ouder modelletje ?
      We wisten wat we in huis haalden: een rustig en lief beestje, dat geen planten/meubels sloopte, hele dagen op de vensterbank lag en geen interesse had in de kerstboomdecoraties. Dat waren voor mij ook wel voordelen t.o.v. een jonge kitten die je moet opvoeden.
      Dat ze niet nog 10 jaar zou blijven leven wisten we natuurlijk ook van tevoren, maar ergens voelt het ook fijn dat ze haar laatste jaren echt rust heeft gehad hier. Behalve dan met onze grijpgrage baby, maar ze heeft het echt heel goed gehad bij ons en dat voelt ook fijn. Dat we zoiets voor een beestje hebben kunnen doen.

  7. Wat een mooi verhaal met tragisch einde. Super mooi wel om te lezen hoe jij/jullie ermee om zijn gegaan.
    De tranen rollen over m’n wangen.. Om jouw verhaal, alle katten waar ik al afscheid van heb moeten nemen en het idee dat mijn 2 dames ook ooit oud zijn op een dag.
    Sterkte ?

  8. Ik krijg echt tranen in mijn ogen als ik dit stukje lees. Het is inderdaad “logisch” dat een oudere kat wegloopt als zij hun einde voelen, helaas. Altijd zo vreselijk om een lieve poes, jong of oud, te verliezen! Ik heb beiden meegemaakt, ook als kind. Ik denk dat je het heel goed hebt opgelost! En begraven in de tuin is inderdaad een mooie laatste rustplek. Sterkte!

  9. Heel mooi geschreven. Je hebt op een hele mooie manier samen met Mika afscheid genomen. Ik heb een kat hier en jonge kindjes en mocht die dag komen dan weet ik zeker dat ik het net zoals jij deed ga doen.

  10. Wat heb je dit mooi geschreven ! Wij hebben 3 weken geleden onze geliefde Lana (Labrador) in moeten laten slapen(ze was ziek en tenslotte al op een aardige leeftijd), en wij hebben 13 jaar van haar mogen genieten ! Als ik je verhaal zo lees besef ik me dat ik er ook goed aan gedaan heb qua mijn kindjes (heb zolang gepiekerd erover hoe of wat) . Dus dank je wel en veel sterkte !!

    1. 13 jaar is echt LANG. Ze was er al eerder dan je kindjes (denk ik?) en maakt echt onderdeel uit van je dagelijks leven en gewoonten (uitlaten e.d.). Nog meer dan een poes, kan ik me voorstellen. Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat dit me (na slechts 2,5 jaar) zoveel zou doen, we zijn echt een beetje in mineur/rouw.
      Het hoort bij het leven natuurlijk, maar kinderverdriet is zo intens, laat me echt niet koud.

      1. Klopt idd, ik had haar al voordat de kindjes er waren en zelfs voordat ik mijn man toen vriend leerde kennen, het is nu nog steeds raar dat ze er niet meer is elke dag is er wel een moment dat je denkt van oh ja nog even Lana uitlaten of dat de kinds een koekje of zoiets laten vallen en dan Lana roepen . Kinderverdriet is inderdaad echt intens, dat deed me op het moment meer zeer als het hele gebeuren eromheen (ook omdat het echt het beste was voor Lana). Maar heb door jou verhaal te lezen wel weer een stukje meer rust gekregen, wat kan een mens piekeren zeg.

        1. Jaaaaaah hou op, schei uit: ik heb zoveel overpeinst en gepiekerd afgelopen week, pff… Uiteindelijk is er toch niets dat je kunt doen om het verdriet weg te nemen en moeten ze er toch doorheen. Het is wel fijn om samen iets moois te doen/maken om afscheid te nemen, maar het verdriet is onvermijdelijk. Als ouder is dit natuurlijk moeilijk te verkroppen en het is helaas ‘part of life’.

  11. Ach, wat een liefde spreekt er uit dit artikel voor jullie poezenbeest…Ik weet nog hoe ik me als 19-jarige voelde toen ik afscheid moest nemen van onze hond. Ik was ontroostbaar en heb haar zo lang gemist.

    Toch zou ik het waardevol vinden als mijn dochter op zou groeien met een huisdier. Het afscheid is onvermijdelijk maar het is zo bijzonder om een fijne band met zo’n dier te hebben. Sterkte voor jullie!

    1. Het is ook zeker waardevol geweest. Mijn zoon was echt gek op haar, gaf haar eten en knuffelde iedere dag met haar. Ook dat ze al veel ouder was dan hij, maakte dat hij een bepaald respect voor haar had en heel zorgzaam voor haar was.

  12. Ik heb er een brok in mijn keel van gekregen. Een huisdier verliezen is zo naar. Je weet altijd dat het gaat komen maar als het dan zo ver is, is het gewoon kut. Fijn dat ze een plekje in jullie tuin heeft gekregen en jullie met een goed gevoel afscheid hebben kunnen nemen. Sterkte, ook voor je zoon!

  13. Owww wat moeilijk 🙁 Ik denk dat je het heel goed hebt aangepakt! Een huisdier wordt zo’n groot onderdeel van je leven, als dat ineens wegvalt is dat een supergroot gemis. Ik mis Bunny von D ook nog steeds heeel erg, en had die rituelen in het begin echt nodig om me door het verdriet heen te slepen en het een plek te geven. Zoals hoe jullie die steentjes hebben gemaakt en het begraven, dat soort dingen. Dus ik vind het heel mooi dat je dat noemt, ik denk dat dat andere mensen ook goed kan helpen.

  14. *Snik* oh wat sneu om te lezen! Krijg ook echt de neiging om nu mijn eigen poezenbeest te knuffelen, alleen heeft zij daar niet zo’n zin in a.t.m. Het moeilijkste lijkt me nog dat ze weg was en niet thuis is gestorven, je hebt zo eigenlijk geen echt afscheid kunnen nemen. Onze hond overleed afgelopen december in mijn armen, niet dat dat een pretje was, maar… Ik weet niet, het was fijner dan dat hij ergens alleen op straat zou liggen.
    Gemis, rouwen, ja het hoort erbij. Zo’n diertje is gewoon onderdeel van je gezin en het doet pijn als ze er dan niet meer is. Fijn dat ze een plekje in de tuin heeft gekregen, is ze toch bij jullie, toch thuis.

  15. Heftig. Ik durfde het eerst niet te lezen. Omdat wij in de periode pre-kind twee maal een huisdier hebben gehad. Eerst een eigenwijs maar super dierbaar poesje. Zij heeft niet ouder mogen worden dan 3 jaar (aangeboren hartafwijking) en na twee jaar wachten toch een ontzettend lieve kater. Ook hij heeft niet ouder mogen worden dan 3 jaar (FIP, ongeneeslijke ziekte). We hebben er zoveel pijn van gehad dat deze lieve huisdiertjes die eigenlijk meer gezinsleden waren zijn overleden. Ik kan het mij zo goed voorstellen hoe moeilijk het voor jullie en je zoontje moet zijn geweest. Hoe lang of hoe kort een huisdier bij je is geweest. Afscheid nemen is heel erg moeilijk. Mooi geschreven. Ik voel het weer van binnen.

  16. Wat heb je dit mooi geschreven! Afscheid nemen van je huisdier is al moeilijk genoeg, dat je het dan ook nog aan je kind moet uitleggen lijkt me ontzettend lastig.

    Wat fijn dat Sari die laatste jaren bij jullie kon doorbrengen. 🙂 Veel sterkte met het verwerken voor jou en je gezin.

  17. Tranen in mijn ogen tijdens het lezen. Want ook zo herkenbaar. Maar Sari heeft het zo te lezen erg fijn bij jullie gehad! Dikke knuffel en sterkte.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hare Maristeit

maris maria renne

Hi!
Mijn naam is Maris Maria Renne en ik woon samen met mijn twee kinderen en dikke rode kater in het prachtige Haarlem.
Hare Maristeit is mijn kleurrijke, diverse en persoonlijke site, waar ik mijn passies en inspiratie met je deel. Je kunt mij ook inhuren als freelance content creator, voor blogposts op jouw website of het beheren van je socials.

Verder ben ik een gepensioneerd webwinkelier, vegetariër, shopaholic, 90’s Lover, retro-nerd en dol op city trips. Ik pimp graag kleding of meubels met kleur, printjes of confetti en kijk veel films en series. Ook ben ik gek op koken, goede koffie, rosé en comfort food.
Lees meer over mij >> >>

Webshop

Haarlem Tips

Toiletportret