Pijn in beeld

Ik heb het gepresteerd om tijdens de rotste fase van mijn leven, alleen maar kleurrijke en luchtige foto’s en berichten op het interwebs te slingeren.
Hiermee heb ik zelf bijgedragen aan een fenomeen waar ik juist geen fan van ben, namelijk: een vertekend beeld geven.

Vaak genoeg hoor en lees ik dat mensen moe of depressief worden van al die gestylde interieurs en culinaire hoogstandjes op Instagram. Of dat ze bloggers gaan ontvolgen wegens ‘teveel Prodent Smiles van een picture perfect gezinnetje’.
Als blogger zijnde weet ik dat ‘een foto maar een foto is’.
Het is gewoon een mooi plaatje van een momentopname, dat werkelijk niets vertelt over wat zich mogelijk op de achtergrond afspeelt.

Je wordt wellicht jaloers op de vele mooie reisfoto’s, maar de nare jetlags of ruzies in de auto worden niet gedeeld op Instagram met de hashtag #blessed.
Een perfect gepolijst #nofilter familieportretje, wil niet zeggen dat die peuters ‘s nachts braaf doorslapen, hun eten niet boos op de grond pleuren of hun ouders nooit tot wanhoop drijven.

Het gaf mij ook veel troost om tijdens mijn donkerste periode ‘gewoon door te kunnen gaan’ met het maken, delen en publiceren van kleur en luchtigheid. Dit hoort nou eenmaal ook bij mijn werk en het geeft me naast voldoening en de nodige positiviteit, ook structuur en regelmaat.
Maar het stak me wel vaak, als mensen enthousiast reageerden dat ze zo jaloers op mij(n leven) waren.
Dan voelde ik me schuldig en somber, want er was in die fase van mijn leven werkelijk helemaal niets om jaloers op mij te zijn.

Rottigheid, narigheid en verdriet wordt niet graag gedeeld. Dat doen we liever in stilte en achter gesloten deuren. En we worden er soms ook wel ongemakkelijk van om naar te kijken.
Bovendien hoor ik ook weer van mensen dat ze bloggers of Instagrammers ontvolgen, omdat ze naar hun mening juist té veel klagen omdat het leven voor hen even niet zo leuk is.

Het is een beetje dubbel dus, en lastig om een juiste balans in te vinden: we willen niet teveel blijheid zien, want dat is geen realistische weerspiegeling van de werkelijkheid. Maar ook weer niet teveel narigheid, want daar worden we moe van.

Fototherapie

Onbedoeld, had ik afgelopen kerst een confronterende sessie ‘Fototherapie’.
Eén van mijn beste vriendinnen (meer over haar, verderop in deze blogpost) is fotograaf. Zij bracht één van de kerstdagen bij mij door en had haar camera meegenomen.

Zij legt al jarenlang mooie gebeurtenissen voor mensen vast en wilde eens iets nieuws uitproberen bij mij thuis: ‘A day in the life of‘.
Geen geposeerde kiekjes, niets gestyled of in scène gezet, gewoon: de handelingen, sfeer en emoties op een gewone dag bij een gewoon persoon.

Ik ken haar al jaren, dus ik voelde me totaal niet ongemakkelijk om gewoon te doen zoals ik altijd doe: haar camera hoorde of zag ik al na de eerste paar foto’s niet eens meer.
Het leek mij ook wel leuk om vrij snel na Kerst de foto’s te delen in een blogpost voor een ‘A Day In The Life Of’-artikel, maar ik kwam hier op terug nadat ik de foto’s had gezien.

De foto’s waren intiem, pijnlijk en erg confronterend om te zien. Ik had zelf namelijk het idee dat het al een stuk beter met mij ging. Ook had ik heel veel zin in deze Kerstdag en hadden we leuke dingen gepland om samen te gaan doen.
Ik dacht dus dat het heel leuke en vrolijke foto’s zouden worden, maar het zien van mijn eigen vermoeide gezicht en de doffe, holle blik in mijn ogen, deed zoveel met me.

Ook legt zo’n lens dingen vast, die je zelf niet meer ziet.
Zo zag ik op de foto’s terug wat een chaos het in mijn huis is, hoe erg ik de afgelopen periode ook heb geprobeerd om te puinruimen en dingen op te knappen.
Half afgeschilderde muurtjes, half opgeruimde hoekjes of een half weggewerkte afwas vond ik niet zo leuk om te zien, maar het meest schokkend vond ik het om mezelf een hele dag ‘in actie’ terug te zien.
Ik deed dingen namelijk maar half, op autopilot of met mijn hoofd er niet bij. En ook al dacht ik dat ik het naar mijn zin had, mijn ogen straalden dit niet uit op de meeste foto’s waarop ik me niet bewust was van de camera.

Ik sta vaak op foto’s, dus ik weet hoe ik moet lachen of staan voor een leuk plaatje. Maar om te zien hoe ik eruit zag of erbij liep (en hoe mijn naaste vrienden mij dus wellicht ook ervaren) als ik niet ‘leuk op de foto moet staan’, deed echt pijn om te zien.
Ik dacht vooral: ‘Dit bén ik niet’ en ‘Dit moet NU stoppen: ik wil me weer beter voelen’.

Ik moest even wat moed verzamelen om deze foto’s met jullie te delen en ik heb ook overwogen om het niet te doen.
Maar de rotste momenten van je leven, zijn minstens net zo bepalend voor de verdere koers van je levenspad, als die mooie speciale momenten die je wél laat vastleggen door een fotograaf.

Ik weet zeker dat als ik over een tijdje deze foto’s terugzie, dat ik me dan zoveel beter voel en zo blij ben dat dit achter me ligt.
Sterker nog: het is op het moment van schrijven bijna vier weken geleden dat deze foto’s zijn gemaakt en ik merk en zie NU al zoveel verschil! Hierover, later in dit artikel meer 🙂
Ook heb ik de afgelopen maanden zo ontzettend veel berichten gekregen van lezeressen die in hetzelfde schuitje zitten en zich gesteund voelen, omdat ik af en toe wat dingen over deze periode deel.
Ik hoop dat deze foto’s ook een beetje helpen <3

De pijnlijke foto’s

De eerste foto’s uit deze serie op Eerste Kerstdag deel ik bewust niet in dit artikel, omdat mijn dochter erop staat.
Op alle foto’s zie je de blijdschap en spanning op haar gezichtje, wanneer ik haar help met klaarmaken voor het kerstfeest met haar vader.

Mij zie je op al die foto’s onopgemaakt en in een Tokkie outfit achter haar aanrennen.

Bovenstaande foto vond ik ook erg typerend. Het is al middag en ik eet snel een banaan tussendoor. Op mijn hand zie je een dot foundation en ik probeer ‘snel snel snel’ mezelf op te maken, voordat mijn ex aanbelt om onze dochter op te halen.

In de foto’s ervoor, zie je hoe ik twee keer mijn dochter’s nageltjes moest lakken. Dit waren grappige foto’s van een pruillip wegens verpeste nageltjes na een toiletbezoek, waar ik bij moest helpen en daarna dus weer opnieuw moest beginnen.
Ook zie je me op mijn knietjes de vloer en tafel schoonmaken, omdat er tijdens het kerstontbijt per ongeluk een beker limonade omver gestoten werd.

Op zo’n moment zelf ben je er niet van bewust, maar als je na afloop alle foto’s van zo’n dag achter elkaar terug ziet, realiseer je: ik ben de hele ochtend en halve middag alleen maar bezig geweest met opruimen, schade herstellen, mijn dochter klaarmaken en ik heb zelf maar een half kerstontbijtje naar binnen gewerkt…

Toen mijn ex onze dochter kwam ophalen, ontplofte mijn dochter van blijdschap in haar schitterende kerstoutfit.
Mijn vriendin stelde voor om wat foto’s van ons samen te maken en dat leek ons wel leuk voor onze dochter om later te hebben.

Ik dacht werkelijk dat dit leuke foto’s zouden zijn, maar ik sta erop als een ongemakkelijk ijskonijn met een geforceerde glimlach.
Er is een zichtbare afstand tussen ons op de foto’s (terwijl ik dacht dat we dichtbij elkaar stonden voor de foto…) en ik realiseerde dat ik echt meer mijn best moet gaan doen om te leren vergeven en mijn wrok en pijn los te laten.

Ik had ernaar uitgekeken om de middag en avond met mijn vriendin samen op pad te gaan: grown up stuff, geen zorg om kinderen: samen als vanouds op stap.
Dat ik meteen in huilen uitbarste na het uitzwaaien van mijn dochter, zag ik niet aankomen. Dit doe ik namelijk nooit, maar dit (Kerst) was anders.

Het overviel me om haar zo uitgelaten en opgedoft weg te zien lopen, op weg naar een kerstfeestje zonder mij.
Ze ging kerst vieren en cadeautjes uitpakken met mensen die ook jarenlang mijn familie waren. Dit hakte er voor mij onverwacht heel hard in.

Over deze foto’s zei mijn vriendin dat dit voor haar moeilijk was. Dat ze als vriendin zijnde meteen haar camera neer wilde leggen om mij een knuffel te geven, maar dat de fotograaf in haar dacht: ‘Dit moet ik vastleggen’.
Ik kan zelf nog niet goed naar deze foto’s kijken. Nog steeds word ik er verdrietig van om met mijn eigen pijn geconfronteerd te worden en ik kan het moment nog steeds voelen.

Gelukkig kwam mijn vriendin vrij snel daarna met een fles wijn en flauwe grapjes aanzetten, kon ik mijn tranen drogen en make-up opnieuw aanbrengen.

Van onze wilde plannen kwam niet veel terecht: we zijn uiteindelijk niet gaan dansen tot in de vroege uurtjes.
We hadden wel een lange en leuke avond in een restaurant met goede gesprekken en veel gelach.
Maar ook op de foto’s waarop ik lach, zag ik aan mijn gezicht dat ik niet gelukkig en wel doodmoe was.
En dat moest maar eens afgelopen zijn.

Hoe gaat het nu?

Het zien van deze foto’s was voor mij echt een wake up call: daarna heb ik een knop in mijn hoofd omgezet.
Begin december was ik begonnen met sporten (twee keer één uurtje per week) en dit heb ik in januari opgevoerd naar twee keer anderhalf uur per week. Vanaf komende week wordt dit drie keer anderhalf uur per week.

Ik gooide alcohol de deur uit en doe al drie weken trouw en moeiteloos mee aan de alcoholvrije januari challenge van ikpas.nl.
Half afgeschilderde muurtjes en deuren in huis, pak ik nu wekelijks aan en ik zie en voel dat het weer rustiger, mooier en opgeruimder wordt in huis.

Ik schafte meteen na het zien van de foto’s twee dingen aan: een nieuwe personenweegschaal en een grote passpiegel voor in mijn slaapkamer.
Door het zien van de foto’s, realiseerde ik namelijk dat ik niet meer naar mezelf keek. Ik maakte mezelf wel snel op met een kleine make-up spiegel, maar écht naar mezelf kijken (van top tot teen) deed ik niet.

Voor sommige mensen klinkt dit misschien ‘Shallow as Hell’ maar het heeft mij echt geholpen. Ik zie en ik voel iedere dag verbetering, ik merk dat ik letterlijk en figuurlijk weer lichter, luchtiger en blijer word en het steeds minder ongemakkelijk vind om naar mezelf te kijken.
Ook iedere week een mirror selfie maken in mijn ondergoed en wekelijks op de weegschaal staan, werkt motiverend om een gezondere en gelukkiger leefstijl vol te blijven houden.

Ik deed ook een kleine ‘Marie Kondo’ en flikkerde bijna ‘all things that don’t spark joy’ uit mijn kledingkast.
Wanneer je iets leuks aantrekt, ben je eerder geneigd om je hoofd ook even leuk te schminken (in tegenstelling tot wanneer je jezelf in een camping outfit hult) en voel je je ook leuker en mooier.
En tja: het helpt ook wel als je opeens weer items past, die lange tijd te krap of niet lekker meer zaten 😉

Mijn vriendin was dit weekend weer bij mij thuis en maakte stiekem en snel deze foto van mij met haar telefoon, toen we aan tafel zaten te praten.
Ik word er zelf ZO blij van om te zien dat ik na zo’n relatief korte periode al zoveel meer joy spark!

Over Isabelle & Mij

Isabelle en ik kennen elkaar al 27 jaar.
We zaten samen in de brugklas, maar werden jaren later pas vriendinnen toen we in de weekenden als arme studenten in hetzelfde restaurant gingen werken.
Isabelle studeerde in 2001 af in fotografie op de St. Joost Kunstacademie in Breda.

Leuk detail: toen Isabelle nog niemand was en zich nog geen professionele modellen kon veroorloven voor haar allereerste opdrachten, poseerde ik voor haar 🙂
Zo stond ik zogenaamd hardlopend op een brochure van een sportschool en heb ik een halve dag met blokken kaas in mijn mond in een park ‘gemediteerd’ voor een ‘Say Cheese’ campagne.

Ook sierde mijn (niet zichtbaar) naakte lichaam op het allereerste visitekaartje van haar bedrijf Fotobelle.
In de loop der jaren is ze zich gaan specialiseren in journalistieke bruidsfotografie en heeft ze hier veel prijzen en titels mee gewonnen.
In 2017 werd ze door Fearless Photography uitgeroepen tot ‘Beste bruidsfotograaf ter wereld‘.

In de afgelopen 27 jaar zijn Isabelle en ik niet constant actief in elkaars leven geweest, maar wel altijd aanwezig. We wonen niet bij elkaar om de hoek, maar spraken elkaar af en toe en hielpen als we dit konden met elkaars werk (tekst of beeld).

Toen we in de zomer van 2018 toevallig gelijktijdig dezelfde relatiestatus kregen, versterkte dit de band die er al tussen ons was.

Isabelle heeft inmiddels nog een paar mensen gevonden die momenteel worstelen met een scheiding en het aandurven om hun pijn en kwetsbaarheid door haar te laten vastleggen.
Ik weet dat er onder mijn lezers meer mensen in dit schuitje zitten en dat zij het fijn vinden dat ik er open over schrijf.

Mocht zo’n fotoreportage ook iets voor jou zijn, stuur dan een mailtje naar info@isabellehattink.nl
Ik hoop dat het voor jou net zoveel kan betekenen als het voor mij gedaan heeft 🙂