Een webshop is wél een carrière (Deel 4)

De vorige keer (in deel 3) wond ik er geen doekjes om: 2012 was een rotjaar.
Ik liep op mijn tandvlees en ik was letterlijk helemaal op.

Het was een leerzaam jaar (mede door de vele teleurstellingen en valpartijen), maar de webshop was inmiddels te groot geworden om alleen door mij gerund te worden. Natuurlijk deed ik niet altijd alles alleen en kreeg ik veel hulp uit alle hoeken, maar de last op mijn schouders was groot en de druk om goed te presteren was hoog.

Mijn grote liefde Seth maakte een enorme concessie, door eind 2012 zijn fulltime online marketingbaan op te zeggen om mij bij te staan en te helpen met het realiseren van mijn ambities.
Twee kunnen meer dan één en zijn vakkennis heeft absoluut bijgedragen aan de groeispurt in 2013. Maar ook dit ging niet zonder vallen, opstaan en het verkrijgen van (weer) nieuwe inzichten.

Vandaag het laatste deel uit het verhaal over mijn webshop carrière!

2013:  Groter Groeien

Foto: wij in de Margriet, in de rubriek ‘Hij & Zij over…’ Klik HIER om het gehele artikel te lezen.

Daar zaten we dan, begin 2013, met z’n tweetjes aan de eettafel achter onze laptops.
Toen Seth nog fulltime werkte, was ik altijd op mijn blote knietjes dankbaar wanneer hij mij te hulp schoot of eens met me meedacht over een probleem waar ik tegenaan liep.

Het was even wennen om opeens hele dagen samen te zijn en ook nog eens samen te moeten werken. Opeens voelde ons kleine huisje ook nóg kleiner aan en we hadden het er allebei best moeilijk mee om een goede taakverdeling en balans in ons privéleven te vinden.
Seth wilde mij na drie jaar zelfstandig werken natuurlijk niet opeens gaan vertellen hoe ik de boel moest aanpakken. En ik wilde op mijn beurt een gediplomeerd Senior Marketeer niet gaan voordoen hoe hij pakketjes met roze glitterpapier moest inpakken, of hoe hij het verschil kon zien tussen een ‘Cherry Cupcake Lipgloss’ en een ‘Strawberry Cupcake Lipgloss’ .

Foto: Seth op weg naar het postkantoor in 2013. 

 

In het eerste kwartaal hadden we af en toe flinke aanvaringen. De hele dag op elkaars lip zitten in een klein huis en een balans zoeken tussen werk en privé, moet je niet onderschatten.
Voor je het weet ga je namelijk ruziemaken over wie er ‘s middags moet afwassen en dergelijke onbelangrijke dingen. Daarnaast werd de druk om te presteren nu voor ons allebei natuurlijk groter, want opeens moesten er drie mensen kunnen eten van de webshop.

Maar we hebben het overleefd en we vulden elkaar na een tijdje gelukkig goed aan. De saaie en procesmatige onderdelen van het werk (pakketjes inpakken, klantenservice, administratie) deden we om beurten, of samen. Dit gaf opeens zoveel meer ruimte en tijd!

Ik kreeg weer meer rust en tijd om leuke productteksten te schrijven, leuke foto’s te maken, te researchen, op zoek te gaan naar nieuwe producten, inspirerende blogposts te schrijven of leuke dingen te delen op social media. Ik deed geen dingen meer op de automatische piloot en dit was een verademing!
Seth ging op zijn beurt grondig te werk met het analyseren van de website en webshop. Hij heeft iedere foto, ieder product, iedere pagina: ALLES van de website geoptimaliseerd voor zoekmachines en een helder plan opgemaakt voor hoe we het vanaf nu beter konden gaan doen.
Hier is hij zo eindeloos lang mee bezig geweest (op dat moment waren er meer dan 750 producten met ieder 2 tot 5 productfoto’s op de site….), ik was hem zo dankbaar dat hij nooit iets heeft afgeraffeld en alles grondig heeft aangepakt.

Over één ding waren we het ook eens: we moesten zo snel mogelijk een pand gaan betrekken, want samen vanuit huis een webshop runnen, was niet gezond. Er lagen altijd werkspullen in de buurt en ook ‘s avonds in bed konden we er nog eindeloos over door blijven praten.
In april vonden we de perfecte locatie: het bedrijfsverzamelgebouw Stoflab in Haarlem.

Foto: wij in het Financieele Dagblad (april 2013). De foto is gemaakt in ons nieuwe (toen nog lege) bedrijfspand. Klik HIER om het gehele artikel te lezen.

 

Het duurde nog tot de zomer voordat we erin konden, maar het vooruitzicht alleen al veranderde een hoop voor ons. Ik had het er trouwens moeilijker mee dan Seth en lag er best veel nachten wakker van.
Ik ging dan piekeren over doomscenario’s van slechte maanden met te weinig omzet, dat we dan bijvoorbeeld de huur niet zou kunnen betalen. En opeens ging ik me druk maken over alle spullen die aangeschaft moesten worden om die (grotere) werkruimte in te richten en op te knappen. En paniek: welke spullen konden thuis blijven staan om ook nog gewoon vanuit huis te kunnen blijven werken en en en…?!

Foto: inpakken en leegruimen van de webshop opslagruimte thuis. Dit was voor mij een bizarre gewaarwording na drie jaar werken vanuit huis!

Uiteindelijk kwam alles (natuurlijk) goed en namen wij, als eerste huurders, intrek in één van de pakhuizen, gevestigd in het enorme pand. In het begin was dit niet zo gezellig trouwens, want het duurde nog even totdat er andere leuke huurders bijkwamen en dat alle speciale diensten (waar wij zo enthousiast over waren) van kracht gingen, zoals een gezamenlijk distributiecentrum en pakket-ophaaldienst.

  

De indeling van ons pakhuis: beneden de voorraad en inpaktafel, boven: Seth’s werkplek.
Boven zijn bureau heb ik later nog een poster van Beyoncé in bikini geplakt 🙂

     

Maar toen er eenmaal meer huurders bijkwamen en de pakketten van alle webshops in het pand werden opgehaald, hadden wij het er zo erg naar onze zin! Omringd worden door bedrijvigheid en gelijkgestemden, maakt ook creatiever.

We hadden een heerlijke zomer met z’n drietjes en ik kwam voor het eerst sinds tijden weer een beetje tot rust. We zijn niet op vakantie gegaan, maar hadden supermazzel met het mooie weer in Nederland en voerden ook een ‘zomerdienstregeling’ in voor de webshop.
‘s Ochtends fietste ik naar kantoor, pakte de bestellingen in, fietste terug naar huis en ‘s middags lagen we samen met onze billen in het strandzand.
We wisselden elkaar af met de ochtendshifts in deze rustige periode en het was voor mij echt afkicken, om niet iedere dag in de rotzooi te zitten en ook om het werk los te kunnen laten.
Want ook al zat ik thuis achter mijn laptop en kreeg ik een mail van een klant, ik kon toch niet meteen alles laten vallen en in actie komen, want ik had geen toegang meer tot de voorraad.

Het was even wennen en omschakelen, maar het bleek een fantastische zet te zijn geweest. We hadden een heerlijke zomer die voornamelijk bestond uit niet al te hard werken, veel lange stranddagen en het opknappen van ons huis dat eindelijk weer een THUIS werd.
We schilderden de muren opnieuw (na het verwijderen van het inmiddels zo gehate webshop planbord, dat prominent in het zicht hing bij de eettafel) en vervingen de versleten vloer met wit laminaat. Wat een rust opeens!

Foto: wat een rust en heerlijkheid om weer te zien, gewoon LEGO op tafel en op de grond, geen papieren, dozen, printers of mappen zoals in 2011 (zie HIER)!

Op het strand, in alle rust, hadden we trouwens de leukste gesprekken en ideeën voor de webshop, om na de zomer mee te starten. 

Na de zomer, hadden we een verdeling van wie er thuis of op kantoor werkte. Meestal werkte ik ‘s middags thuis, op de dagen dat ik mijn zoon van school moest ophalen. Seth en ik waren inmiddels goed op elkaar ingespeeld en hadden een duidelijke taakverdeling.
Ik richtte me op de creatieve kant en social media, hij focustte op alle technische en zakelijke kanten. Alle procesmatige dingen deden we samen of om en om.
We kwamen weer in balans, toen het zowel op het werk als thuis weer vlekkeloos verliep. Ik ging weer meer doen wat ik leuk vond (schrijven en fotograferen) en Seth kwam er onverwacht achter, dat hij het bedrijfsleven en meer marketinguitdagingen mistte.

Ook voor de webshop, besloten we een nieuwe koers te gaan varen. Uit één van Seth zijn vele onderzoeken, bleek dat er ook flink wat gewijzigd moest worden in het assortiment van de webshop.
De shop stond vooral bekend om de ‘betaalbare hebbedingetjes’ maar de marge op die spulletjes is natuurlijk niet zo hoog.
Het is leuk als je dertig pakketjes per dag kunt versturen, maar als ieder pakketje vol zit met lipglossjes t.w.v. €3,- en pennen vanaf €1,50, dan is dat niet bepaald winstgevend. En het kost ook behoorlijk veel tijd om alles in te pakken en op tijd verzendklaar te hebben staan.

Foto: Seth en ik in het NRC Next (augustus 2013). Klik HIER om het gehele artikel te lezen.

We hadden berekend hoeveel geld we per jaar kwijt waren aan verpakkingsmaterialen en iDEAL kosten, die zijn namelijk voor de webwinkelier even hoog, ongeacht het aankoopbedrag van de klant.
We besloten het roer weer om te gooien met het assortiment. Exclusieve producten met dezelfde uitstraling als het huidige assortiment (kleurrijk en vrolijk), maar dan van betere kwaliteit en ook hoger geprijsd.

Natuurlijk was het te verwachten dat het na het uitverkopen van de kleinere producten, wellicht rustiger zou worden in de shop. Onze vaste klanten moesten (weer…) opnieuw wennen aan het nieuwe assortiment en daarnaast hadden we de website wéér veranderd.
Het ziet er vandaag de dag nog steeds grotendeels hetzelfde uit, dus geen ‘Zoetiteit, Sushiteit’ en andere thema’s meer, maar duidelijke algemene categorieën voor kids, interieur en seizoensgebonden producten.
Dit bleek een goede beslissing, want je kunt echt beter maar 10 goede bestellingen per dag hebben, dan 30 kleintjes.

Wel liep ik op mijn vlak (de creatieve kant, productomschrijvingen en social media) daardoor weer tegen andere dingen aan.

Mensen zijn namelijk ‘zuunig’ en in dit digitale tijdperk allerminst op hun mondje gevallen. Ik werd er regelmatig behoorlijk chagrijnig van, als mensen op social media reacties achterlieten als: ‘Ik heb soortgelijk servies ook bij de HEMA gezien voor maar een kwart van jullie prijs…’ of ‘Waarom kost zo’n siliconen bakvorm bij jullie €12,95 en bij de Action maar €1,-?’
Echte kenners van kwaliteit (of patisserie professionals) wisten onze nieuwe merken wél te waarderen, maar bij mij begonnen er (weer) kleine scheurtjes te ontstaan in mijn werkplezier.

Wat stiekem ook een beetje doorslaggevend voor mij is geweest, was een evenement dat we met alle huurders van het Stoflab hadden georganiseerd. Wij hadden voor deze gelegenheid een showroom ingericht met al onze producten:

We waren één dag geopend voor publiek en mensen konden ook bij ons shoppen. Iedereen reageerde superenthousiast over onze producten en ons pand. Ik deed leuk mee, maar eigenlijk voelde ik deze dag sterker dan ooit dat ‘winkeltje spelen’ gewoon niet mijn ding is en dat ik er na al die jaren stiekem wel klaar mee was.
Ik vond alles omtrent e-commerce, online marketing en social media leuk en interessant. Alleen het inkopen, verkopen en verzenden van producten en alle procesmatige rompslomp eromheen, was ik na al die jaren eigenlijk helemaal beu.

2014: Reflecteren

Begin 2014 maakte mijn hoofd overuren, maar wist ik in mijn hart al lang wat ik wilde.
In 2013 kwam ik namelijk (door het huren van een bedrijfspand en doordat ik weer lekkerder in mijn vel kwam te zitten) in aanraking met een aantal inspirerende mensen.
Stuk voor stuk mensen die straalden en plezier haalden uit wat zij deden. En dit was iets waarvan ik niet door had, dat ik dit stiekem al een tijdje kwijt was.

Twee mensen die dat jaar veel indruk op mij hebben gemaakt, waren Souraya van Binti Home en Pauline van Uit Pauline’s Keuken. Voor een reportage in Flair (klik HIER) heb ik een hele dag samengewerkt met Souraya en werd ik letterlijk besmet door haar aura. Het was geweldig om iemand zo gepassioneerd te zien werken, ik was nog dagen geïnspireerd nadat ze weer weg was.
Pauline vroeg mij begin 2013 om mee te denken over haar volgende stappen. Zij had toen twee webshops en een blog, maar het runnen van de webshops was niet haar ding. Om te zien hoe zij opbloeide na de verkoop van de shops en ging knallen met haar blog en boek(en) (haar tweede boek komt deze week uit!), was waanzinnig en inspirerend om te zien.

In januari 2013 begon ik met mijn eigen blog, dat heette toen nog ‘Bij de teit’. Ik wilde een blog gaan bijhouden met tips over e-commerce en social media. Na een half jaar heb ik al deze topics verwijderd, want het ging bijna op een parttime baan lijken en ik had al een baan.
Mijn voornaamste lezers waren webwinkeliers die mijn artikelen niet echt lazen, maar vooral gewoon meteen een contactpersoon bij een tijdschrift wilden weten of verwachtten dat ik (kosteloos) ging meedenken en helpen met hun webshop.
Ik vond het ook niet handig om ten tijde van de webshop, teveel info van achter de schermen te laten zien.

Ik vond het bloggen wel ontzettend leuk om te doen, maar liever wilde ik een veelzijdiger blog, over toffe producten, met persoonlijke mijmeringen, reviews, tips, recepten en alles wat me bezig hield en waarmee ik anderen wilde inspireren om hun leven kleurrijker in te richten.
Onder de naam ‘Hare Maristeit’ begon ik hier in de zomer van 2013 aan en ik haalde er al snel heel veel plezier uit. Ik had alleen niet zoveel tijd als ik zou willen, om er meer vorm aan te geven.
Toen het blog begon te groeien in bereik, kreeg ik ook wel eens aanvragen van bedrijven of merken om een review in opdracht te schrijven. Hier kon ik meestal niet op ingaan, omdat ik natuurlijk Teitloos vertegenwoordigde. Dit begon me steeds meer tegen te staan, ik had het gevoel dat ik niet vrijuit kon schrijven op mijn eigen blog, omdat ik ook het gezicht van een bedrijf was.

Foto: Bijdrage aan een ‘Webshop Special’ in Flair (november 2013). Klik HIER om het gehele artikel te lezen.

Ook wist ik natuurlijk, dat Seth geen lange carrière bij onze webshop meer ambieerde. Ik wist inmiddels dat ik het ook alleen zou kunnen runnen, maar ik wist ook dat ik dit niet meer vanuit huis zou willen doen.  Met de nieuwe koers die we eind 2013 zijn gaan varen met de webshop, had ik het ook makkelijker alleen kunnen doen (of iemand in kunnen huren), dan een paar jaar ervoor, toen de shop nog bestond uit voornamelijk kleine hebbedingetjes.

Seth zag ook hoeveel blijer ik werd van mijn blog dan van de webshop. Hij heeft me meegeholpen met het in kaart brengen, van wat er nodig zou zijn qua groei en bereik, om er een vast inkomen mee te verdienen. Dit leek haalbaar en voor het eerst sinds heel lange tijd, voelde ik weer vlinders in mijn buik.
Ik heb als webwinkelier in 2012 en 2013 ook ervaren, hoe tijdschriften hun ‘macht’ verloren en hoe groter de kracht van (goede!) blogs werden.
Ik heb ook met veel bloggers samengewerkt en ook wel eens gedacht dat ik het anders of beter zou kunnen doen. Ook heb ik met echt steengoede bloggers gewerkt waar ik veel van heb geleerd en waardoor ik zelfs een beetje jaloers werd: zij deden eigenlijk wat ik zo graag zelf zou willen doen!

Mensen uit mijn omgeving reageerden soms wel een beetje voorzichtig, omdat ze zich niet konden voorstellen dat dit een daadwerkelijke fulltime baan kon zijn. Maar ja: dat dachten ze destijds van mijn webshop ook niet 😉

Ik kreeg door deze nieuwe plannen eindelijk weer een gevoel van blijheid en adrenaline, dat ik zo ontzettend lang had gemist. Geen stress, geen werkdruk, geen procesmatig werk, maar écht doen wat ik leuk vind.
Vlak na de jaarwisseling hadden we dit moeilijke gesprek om de knoop door te hakken en besloot ik om het ook niet langer uit te stellen. Op 7 januari 2014 maakte ik bekend dat wij wilden stoppen met de webshop en dat het te koop stond.

Foto: oude en nieuwe eigenaars van de webshop.

Er meldden zich meteen gegadigden, met ieder verschillende bestemmingsplannen en ideeën. Met Moniek (de huidige eigenaar) zaten we het meest op één lijn. Op 20 februari vond de overdracht plaats en toen was het klaar…
Op papier dan, in mijn hoofd had ik wat meer tijd nodig om het af te sluiten. 2014 was een goed jaar voor mij (kijk HIER voor mijn jaaroverzicht) en sinds april begon ik met (bijna) dagelijks bloggen. Sinds september groeit mijn blog ongelooflijk hard en ben ik ook aangesloten bij een mediabureau. Dit was me nooit gelukt als ik me er niet fulltime en met een leeg hoofd voor had kunnen inzetten.

Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik mijn draai heb gevonden en écht doe wat ik leuk vind. Het was een traject van een paar jaar om voor mezelf uit te vogelen wat ik wel en niet leuk vind en waar ik wel en niet goed in ben.

Zo ben ik erachter gekomen dat voor mij vrijheid belangrijker is dan geld. De vrijheid om zelf mijn eigen werktijden in te delen, is voor mij onbetaalbaar. Ook heb ik ondervonden dat ik van procesmatig werk doodongelukkig word. Ik moet uitdagingen en afwisseling hebben en me creatief kunnen uiten, anders kwijn ik weg.
Met mijn blog komen alle leuke dingen uit mijn webshopverleden weer terug.
Ik kan nog steeds leuke producten reviewen en zit nog bovenop alle trends, alleen hoef ik geen spullen meer te verzenden. Ik werk ook prettig samen met andere webwinkeliers of bedrijven, omdat ik als geen ander begrijp wat zij in een sponsored story of een product review willen terugzien.
Ik heb weer uitdagingen die me scherp houden (beter worden in schrijven en fotografie) en ik ervaar aanzienlijk minder stress in mijn werk nu, dan destijds met de webshop.

Ook heb ik niet meer het gevoel dat ik een visitekaartje moet zijn, maar dat ik gewoon ‘mezelf’ mag zijn. Ik schrijf waarover IK wil schrijven en ben niet bang om ‘nee’ te zeggen tegen een opdracht die ik niet leuk vind.
Natuurlijk vertegenwoordig ik met mijn blog ook wel merken en kan ik niet zomaar alles roepen wat er in me opkomt, maar ik zit niet meer zo strak in een keurslijf en dat is waar ik al die tijd naar had verlangd.

 

Dit was het laatste deel van een lange (!!!) reeks, ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen. Ik vond het best een pittige klus om alles op te schrijven en overal foto’s van terug te vinden. En dan heb ik ook nog geprobeerd om het kort te houden (ja echt!). 
Ik piekerpeins erover om een webshop-rubriek te maken en daarin wat verhalen, ervaringen en tips te delen, maar dan concreter en aanzienlijk korter natuurlijk. Zouden jullie dit leuk vinden?
Zo ja: laat dan gerust in de comments weten wat voor onderwerpen je graag terug zou willen zien!