Een webshop is wél een carrière (Deel 2)

In deel 1 van deze reeks, vertelde ik hoe ik met weinig middelen en veel passie en hulp in 2010 de webshop ‘Zoetiteit’ was gestart. Een paar maanden later volgde de hartige tegenhanger ‘Sushiteit’ die eigenlijk ontstaan was als een grapje.
Ik had niet kunnen bedenken, dat beide niche shops elkaar alleen maar zouden versterken en ik hiermee een unieke positie had verworven op het web.
Niet alleen particuliere bezoekers van de webshop waren enthousiast, maar ook andere bedrijven wisten ons te vinden.

De hype van taarten en cupcakes ging net van start in Nederland en taartdecoratiewinkels, taartenbeurzen, taartenwebsites en taartenfora schoten als paddestoelen uit de grond, gevolgd door hordes enthousiaste taartenfans. En ik had met Zoetiteit de énige webshop in de Benelux, die een uitgebreid assortiment aan merchandise verkocht voor deze markt.
Ik had echter alleen ervaring in B2C en moest erg omschakelen naar B2B. Maar natuurlijk was ik superblij dat ik in die beginfase al meteen grote orders kreeg van taartdecoratiewinkels en sushirestaurants!

Door de boost die ik hiervan kreeg, kwam ik op het idee om nóg meer niche webshops te openen. Hierbij hield ik er rekening mee, dat de piek van de taarten- en cupcakehype weliswaar nog moest komen, maar ook op een dag weer zou afnemen.
Door meerdere themashops te hebben en meerdere nichemarkten te kunnen bedienen, zou er geen man overboord zijn, wanneer de taartenhype definitief afgelopen was.
Eind 2010 schreef ik daarom een serieus ondernemingsplan dat ik bij een bank inleverde, waarin ik goed had onderbouwd wat mijn sterktes en zwaktes waren en wat ik nodig had om mijn plannen te realiseren.
Begin januari 2011 werd mijn plan goedgekeurd, kreeg ik een lening en kon ik van start gaan.

2011 was voor mij het jaar waarin ik het meest heb geleerd. Ik ben een aantal keren ongelooflijk hard op mijn bek gegaan, maar heb ook ontzettend veel geleerd. Het was in dit jaar, dat ik in één klap een stuk zakelijker werd.
Als ik terugblik, was ik in 2010 een blij, enthousiast en energiek fluffy cupcakemeisje. Eind 2011 was ik uitgeblust en (letterlijk) beschadigd, maar kreeg ik wel mijn focus terug, leerde ik naar mezelf luisteren en prioriteiten stellen. Maar hier ging dus een bewogen jaar aan vooraf, kijk mee:

2011: Teveel van het goede

 

Ik was uitzinnig toen ik vlak na de jaarwisseling hoorde dat de bank mijn plannen ook zag zitten en kon niet wachten om aan de slag te gaan.
In 2010 was ik al onuitputtelijk qua energie, ik begon 2011 indien mogelijk nog hyperactiever. Ik kon werkelijk NIET stoppen met werken. Er was zóveel dat ik wilde doen en ik klapte bijna letterlijk uit elkaar van geluk en ideeën.

Eind januari liet ik de bedrijfsnaam ‘Zoetiteit’ bij de KvK wijzigen in ‘Teitloos Webshops’. Hieronder kwamen de bedrijfsnamen van de themawebshops Zoetiteit en Sushiteit te hangen.
De derde shop die ik begin 2011 lanceerde, was ‘Kitschteit’. In april volgden ‘Zomerteit’ en ‘Winterteit’ en kort daarna ‘Kinderteit’. De website van Teitloos was eigenlijk maar één pagina, met teasers en links naar alle webshops.

Toen de losse webshops later dat jaar samengevoegd werden tot één grote webshop, heb ik de naam gewijzigd in ‘Teitloos’.
Alleen op Facebook heb ik dit niet kunnen wijzigen en daarom heet de Facebookpagina van Teitloos helaas nog steeds ‘Teitloos Webshops’.
Dat is iets wat me héél erg heeft geïrriteerd, maar als je een paar duizend volgers op je bedrijfspagina hebt, ga je nou eenmaal niet helemaal blanco opnieuw beginnen…

   

Leuk detail: ieder logo had een hartje verstopt in de afbeeldingen! 

Vooral de webshops Zomerteit en Winterteit, waren uniek in hun soort. Ze waren namelijk maar beperkte tijd geopend, alleen in de zomer- of wintertijd, dus zodra de klok een uur voor- of achteruit gezet werd.
Bij Zomerteit kon je terecht voor leuke picknickspulletjes of dingen die handig waren om mee op vakantie te nemen.
Bij Winterteit vond je alles wat je nodig had om het binnen knus en gezellig te maken tijdens de koude wintermaanden, en natuurlijk was er een goedgevulde afdeling met kerstartikelen.

In de webshop van Kitschteit vond je een divers assortiment kitsch. Van roze pluche, spulletjes met luipaardprint, tot religieuze gadgets, zoals een Jesus Action Figure.
Hier kon niet iedereen om lachen trouwens, ik heb wel eens boze reacties gekregen van mensen uit ehm… een niet nader te noemen religieus dorp.

Waarschijnlijk was ik een beetje moe na het openen van zoveel webshops in korte teit. Ik opende namelijk eerst ‘Schoolteit’ en realiseerde me later dat dit niet zo sterk was.
Stilletjes heb ik deze dan ook maar weer geschrapt en later gewijzigd in ‘Kinderteit’.

Ondanks de verschillende thema’s, hadden alle webshops en sites een aantal dingen gemeen. Ze waren allemaal kleurrijk en de spullen waren uniek, vrolijk en vaak met een knipoog.
De producten van Kinderteit sloegen erg goed aan, hier was echt een grote markt voor. In de webshop kon je terecht voor grappige babysokjes, tot bijzondere lunchboxen, rugtassen en bijzondere dekbedovertrekken voor kinderkamers.

Foto’s: LEGO lunchboxes, LEGO wekker en LEGO storage boxes uit de webshop van Kinderteit.

 

De succesverhalen & In de media

Mijn voornaamste investeringen dit jaar, waren de voorraad van alle webshops, een goede laptop, de verbouwing om vanuit huis te kunnen blijven werken en PR.
Ik had een PR bureau ingehuurd voor een samenwerking van een maand en dit is erg zinvol geweest. Ik heb er bijvoorbeeld door geleerd hoe ik een goed persbericht moet opmaken en hoe ik beter (online) kon netwerken.
Ook kon ik vanaf dat moment beter met de media omgaan en wist ik beter in te schatten wat ik wel en niet wilde investeren in een samenwerking of winactie. Iets waar ik nu als blogger trouwens ook nog veel profijt van heb!
Vanaf dit jaar werd ik ook steeds vaker gevraagd voor e-commerce gerelateerde onderwerpen in de media en dit heeft veel goeds voor mij en mijn bedrijf gedaan.

Foto: FD mei 2011

Op de e-commerce website Twinkle Magazine.

De producten uit alle webshops, maar met name van Zoetiteit, werden regelmatig opgenomen in de bladen.
Kijk HIER voor een overzicht van alle reportages in de media waaraan ik heb meegewerkt of tijdschriften waar producten uit de webshop in hebben gestaan.

Foto: voor sommige reportages, moest ik zelf professionele foto’s aanleveren. Ik wilde natuurlijk geen saaie of serieuze zwart-wit portreftoto’s, dus vroeg ik Isabelle Hattink om mij te fotograferen zoals ik ben, in de sfeer van mijn bedrijf. Deze foto’s werden altijd enthousiast ontvangen door redacties, omdat ze niet zo standaard waren.
Deze eerste professionele foto’s van mij uit 2011, hebben mij ook geholpen om zelf beter te bepalen hoe ik mezelf en mijn bedrijf voortaan wilde presenteren. Bij alle volgende reportages waaraan ik heb meegewerkt en waarvoor ik gefotografeerd moest worden, wist ik heel goed wat ik wel en niet wilde en kon ik mezelf beter voorbereiden.

 

  

In 2011 ben ik ook begonnen met rijlessen, want het was vaak niet te doen om alle postpakketten op de fiets (of door de regen!) naar het postkantoor te brengen.
Gelukkig heb ik altijd lieve vrienden (en een rij-instructrice) gehad die me bijsprongen met het inpakken of ophalen van de pakketjes.

Keep Calm…. (de tegenslagen en minpunten)

‘Lekker vanuit huis werken’ of ‘Relaxed, een beetje freubelen aan je webwinkeltje tijdens schooltijd!’ zijn veel opmerkingen die ik heb gehoord wanneer mensen het hebben over vrouwen met een webshop.
Hiermee kon je echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen!

In het begin vond ik het ook superfijn om vanuit huis te werken en was de werkdruk ook nog goed te handelen, mede door mijn onuitputtelijke enthousiasme. Ik had tot en met het eerste kwartaal van 2011 een redelijke balans tussen werk en privé.
Maar later dat jaar, werd ook ik een beetje moe en was ik vaak ongezellig, lichtgeraakt en gestresst.

Ik vond niet dat ik mocht klagen, want ik streefde natuurlijk naar een succesvolle onderneming. Maar hiermee had ik mezelf de verplichting opgelegd om iedere dag alle bestellingen die voor 14:00 betaald waren ook daadwerkelijk te verzenden, tot 15:00 telefonisch bereikbaar te zijn en ook nog eens alle mails binnen 24 uur te beantwoorden.
En dit alles in de fluffy, vrolijke en vriendelijke toon met extra service en aandacht die ik vanaf het begin voor ogen had. Dit brak me af en toe best een beetje op.
In de praktijk kwam het er namelijk op neer dat ik in mijn hoofd 24/7 met de webshop en onafgemaakte zaken bezig was. Ik was dus nooit écht vrij.

Foto: contactpagina van de webshop in 2011. Die roze pluche telefoon was trouwens ook te koop in de webshop van Kitschteit en gebruikte ik zelf ook écht voor de klantenservice!

Als mijn zoon na schooltijd thuiskwam, was het een grote bende in huis en had ik nog grote chaos of onrust in mijn hoofd. Als hij op ‘s avonds op bed lag, werkte ik de mail en social media bij. Ik ging ook steeds slechter voor mezelf zorgen, had niet meer zoveel zin om te koken en kwam door de vele uren die ik achter mijn laptop doorbracht, nauwelijks nog aan beweging toe.

Langzaamaan gingen ook mijn vrije weekenden eraan geloven. Ik had doordeweeks geen tijd meer voor de (steeds groter wordende) administratieve rompslomp, opmaak van de nieuwsbrieven, schrijven van blogs, bedenken van ludieke acties of het bewerken van foto’s.
Dit zie ik achteraf ook terug in bijvoorbeeld de kwaliteit, ook al moest ik toen nog veel leren op dat vlak. Ik had de rust en de tijd niet om er echt op te focussen.

In mijn ondernemingsplan had ik ook aangegeven, dat ik mijn huis wilde verbouwen, zodat ik optimaal kon thuiswerken. Maar ik zag zo ontzettend op tegen de verbouwing!
Op de bovenverdieping zijn er drie kleine slaapkamers, eentje was in gebruik voor de webshop als opslagruimte.
Het was niet meer te doen om hier alles op te bergen en in te pakken, dus gebruikte ik inmiddels naast deze slaapkamer, ook de woonkamer als inpakruimte en mijn schuur als extra opslagruimte.

Als er weer eens een pallet met spullen bezorgd werd, zonk soms de moed me in de schoenen. Ik zat dan dagen in de papiersnippers en piepschuimbolletjes spullen te tellen, controleren, fotograferen en sorteren.

  

Mijn zoon vond het juist wel leuk, als de hele woonkamer volgebouwd was met dozen, want hij kon er leuk mee spelen. Ik ervaarde het echter als vreselijk onrustig en kon bijvoorbeeld ‘s avonds ook niet ontspannen op de bank zitten en TV kijken, wanneer er overal om me heen onuitgepakte dozen stonden.

De schuur was alleen vanuit de tuin te bereiken. We hebben de muur tussen de bijkeuken en de schuur opengebroken en vervolgens de ruimte geïsoleerd.

 

Na de verbouwing, kon je vanuit de keuken meteen doorlopen naar de opslag/inpakruimte van de webshop. Dit was wel superfijn, om de deur achter je dicht te trekken als je klaar was met pakketjes inpakken en de rommel te kunnen laten liggen.

Frustraties

Eén van de dingen waar ik erg veel moeite mee had, was het B2B gedeelte. De klantenservice en communicatie met de klanten en volgers van de webshop ging me altijd moeiteloos af. De samenwerkingen met bedrijven (zowel met onze leveranciers als de bedrijven die offline orders bij ons plaatsten) vond ik lastig.

Wanneer een klant in de webshop een bestelling plaatst, kiest hij/zij voor een betaalwijze (Paypal, iDEAL of overschrijving) en wij versturen de bestelling zodra deze betaald is. Negen van de tien keer, komt er geen verdere communicatie aan te pas.
Maar wanneer een bedrijf telefonisch of per mail een (meestal erg grote) bestelling plaatste, gebeurde het regelmatig dat ik nog weken (of maanden) betalingsherinneringen moest sturen na het leveren van de bestelling, terwijl ik natuurlijk wel gewoon onze leveranciers moest betalen.

Maar met bedrijven, heb je altijd te maken met een financiële afdeling die blijkbaar van afdeling A niet op tijd heeft doorgekregen dat de factuur door afdeling B al was goedgekeurd en sorry: over 3 weken wordt het betaald! (Hoop je dan maar…)
Ook zijn niet alle leveranciers even duidelijk of consequent in hun communicatie en leveringsvoorwaarden. Dit aspect van de retailbranche had ik zwaar onderschat en vond ik ook echt NIET leuk.

Het zuurste wat ik dit jaar had meegemaakt, was een horecabedrijf dat voor een sushirestaurant 1000 setjes chopsticks van Sushiteit wilde bestellen. Gelukkig had ik per email voorgesteld om ze eerst een paar proefsetjes op te sturen, zodat zij ze konden bekijken en in de vaatwasser konden testen. Het is mijn redding geweest dat zij ook per email bevestigden dat ze supertevreden waren over de kwaliteit en er z.s.m. 1000 wilden ontvangen, liever gisteren nog dan vandaag, en natuurlijk wilden ze ook nog fikse korting.

Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om ze zo snel mogelijk naar Nederland te krijgen en toen ik ze eindelijk ontvangen had, stuurde ik een mail om te laten weten dat ze dezelfde dag nog verstuurd konden worden. Hierop kreeg ik een lullig antwoord, dat ze nog even hadden overlegd, maar dat de ‘definitieve order’ helaas toch niet meer door kon gaan. Sorry!

Dit kan en mag dus niet, want ze hadden de order al bevestigd en gelukkig voor mij ook schriftelijk.
Ik had juist een deal gemaakt met mijn leverancier om de 1000 chopsticks voor een goede prijs te kunnen leveren en kon mijn (reeds door mij betaalde!) bestelling ook niet meer retourneren.
Ik heb met het horecabedrijf gemaild en gebeld en werd superonvriendelijk te woord gestaan. Hier was ik behoorlijk ziek en gefrustreerd van en ik heb er nachten boos van wakker gelegen.
Gelukkig werden de door mij gemaakte kosten vergoed door mijn rechtsbijstandsverzekering, maar dit voorval heeft me een stuk zakelijker gemaakt t.o.v. alle andere bedrijven die daarna orders bij ons plaatsten.

No more Miss Fluffy. She had left the building…

Wat ik dit jaar ook lastig vond, was dat mensen uit mijn omgeving niet echt begrepen wat ik nou deed. Zo konden mensen zomaar opeens onaangekondigd voor de deur staan (‘Maris is toch altijd wel thuis!’) voor een bakje koffie of om even te shoppen.
Ik vond het in het begin lastig om aan te geven dat ik het erg druk had en het niet fijn vond om gestoord te worden. En ook al vond ik het natuurlijk superleuk dat vrienden en familie bij mij wilden winkelen, er werd mij ook regelmatig gevraagd om korting, waarop ik het dan weer lullig vond om ‘nee’ te zeggen.

Zij hadden niet door dat dit voor mij geen ‘hobby’ of ‘gezellig bedrijfje’ was waar ik wat mee wilde bijverdienen. Ik moest hiervan kunnen rondkomen en er moesten twee mensen van eten.
Zij snapten ook niet, dat het ‘even langskomen en met een tas vol spullen weggaan’ mij na afloop best wat werk kostte om de voorraad weer handmatig aan te passen.
Er bestelden regelmatig vrienden en kennissen in de webshop en soms kreeg ik ook mails waar ik niet zoveel mee kon, zoals: ‘Ik heb vorige maand xxx bij je gekocht en nu zie ik dat het afgeprijsd is, waarom zei je me toen niet dat je het later in de SALE zou doen?’

Ook vervelend: mensen die ook zelfstandig iets proberen op te zetten of andere (voor mij onbekende) webwinkeliers die gewoon schaamteloos vragen: ‘Wil je me ff jouw contactpersoon bij het FD doorgeven?’
Meestal antwoordde ik dan met: http://lmgtfy.com/?q=pr+bureau 

Naast bekenden, stonden er ook wel eens vreemde mensen voor de deur. Dan deed ik warrig open in mijn joggingbroek en bleek het een klant te zijn.
‘Oh, is DIT Teitloos?’
‘Sorry, maar op de website staat dat dit ons correspondentie adres is en dat wij geen winkelpand of showroom hebben..’
‘Oh, eh.. maar ik heb maar een paar dingen nodig en ik woon ook in Haarlem dus ik dacht, ik wip gewoon even langs! Mag ik binnenkomen?’

Ik wilde geen vreemde mensen in mijn huis, maar wilde ook niet onvriendelijk zijn. Heel soms zwichtte ik voor een smeekbede, als iemand belde en zei dat ze het écht vandaag nodig hadden en of ze het alsjebliefttttt vandaag mocht komen ophalen. Eén keer stond er een dame op de stoep om een bestelling op te halen die ik al helemaal mooi ingepakt had klaargezet bij de deur. Ze had ook nog een taartje meegenomen om me te bedanken.
Hartstikke lief natuurlijk, maar ze drong zichzelf tot in mijn woonkamer naar binnen en zei doodleuk dat een kopje thee er wel lekker bij zou smaken en dat ze graag nog meer spulletjes zou willen bekijken en nog zoveel vragen voor me had… Vervolgens voelde ik me weer schuldig en een rotmens omdat ik haar toch de deur uit heb gewerkt.
Nee: dat ‘webwinkeltje runnen vanuit huis’ is echt NIET zaligmakend…

Mijn absolute dieptepunt dit jaar (en een teken voor mezelf dat ik mijn hoofd er niet meer bij had) was een ongeluk in de keuken. In mijn hoofd was ik met tig dingen tegelijk bezig en waarschijnlijk was ik ook weer eens gefrustreerd over iets dat niet af was. Met tegenzin stond ik op de automatische piloot eten te bereiden op het fornuis, toen mijn zoon opeens naast me stond en me liet schrikken.

Hij maakte een beweging met zijn armen, waardoor hij een koekenpan met hete olie aanstootte en deze van het fornuis viel. Uit reflex gaf ik het arme kind een harde schop (om hem weg te duwen natuurlijk) en ving ik de pan met mijn handen op. Dit was gloeiendheet, dus liet ik het meteen weer los, waardoor ik de kokende olie over mijn blote benen kreeg (het was zomer en ik droeg een dun zomerjurkje).
Ik heb nog steeds een lelijk litteken van deze derdegraads brandwond die me eraan herinnert dat ik mijn hoofd erbij moet houden.

Focus

Foto: deelname van Zoetiteit met een stand op de ‘Taart & Trends Beurs 2011’ in Apeldoorn.

Het runnen van zes losse webshops en teveel verschillende social media accounts, was natuurlijk allesbehalve effectief. Ook lukte het me niet om voor alle thema’s steeds een leuk blog te schrijven. Iets origineels over cupcakes of sushi ging me nog goed af, maar kitsch daarentegen… Halverwege 2011 werden alle shops dan ook samengevoegd op één website met daarop verschillende categoriën.

Dit was een behoorlijke klus, wat van buitenaf denk ik niet voor iedereen zichtbaar was, maar het was achter de schermen een behoorlijke rommel in het systeem. Ik heb (gelukkig met veel hulp) vele, vele, VELE uren saai en geestdodend data-entry werk achter de computer zitten doen.

Destijds werkte ik met ‘Dot Net Nuke’ wat een vrij verouderd CMS-systeem is met beperkte mogelijkheden. Ik was echter inmiddels al wel gewend aan dit systeem en werkte ook samen met mensen die ermee uit de voeten konden qua programmering en design.
Toch liep de site niet helemaal lekker en raakte ik in de loop van het jaar steeds gefrustreerder, omdat ik bepaalde ideeën voor ogen had, die niet realiseerbaar bleken te zijn met de huidige website.

Helemaal overstappen op een nieuw systeem vlak voor de feestdagen was gekkenwerk, dus ik nam het maar voor lief. Bovendien is het technische aspect van dit vak iets waar ik geen kaas van heb gegeten. Nog steeds niet trouwens, als er iets relatief simpels toegevoegd of aangepast moet worden aan deze site, schakel ik nog altijd hulp in…
Ik had mijn focus vooral op marketing & PR gelegd dit jaar, zowel online, als offline.

Mijn voornaamste focus lag op Zoetiteit, vanwege de taarten en cupcakes hype die dit jaar echt losbarstte. Zo bemande ik samen met twee vriendinnen twee dagen een stand vol zoete spulletjes op de ‘Taart & Trends Beurs’ in Apeldoorn, waar we ontzettend goed hebben verkocht.
Vooraf vond ik het doodeng, want ik had behoorlijk veel geld uitgegeven aan standmateriaal en extra voorraad. Je weet van tevoren niet of je deze kosten ook weer terugverdiend. De standhuur voor twee dagen was ook niet goedkoop, ik moest een busje huren voor twee dagen en had voor drie mensen een overnachting geboekt in de regio.

Gelukkig was deelname aan deze beurs erg zinvol en was het de investering méér dan waard! Er kwamen duizenden taartenfans op af die nog nooit van Zoetiteit hadden gehoord en sindsdien ook de weg naar de webshop wisten te vinden. Ook heb ik er honderden email adressen verzameld voor de nieuwsbrief van Teitloos, wat echt onbetaalbaar is in marketingwaarde. Vanaf dit moment hadden de nieuwsbrieven zoveel meer effect en brachten ze zoveel meer orders op!

Ik had vooraf tweeduizend kaartjes laten drukken met een speciale TAARTENTRENDS kortingscode die online te gebruiken was. Achteraf bleek dat ik er veel meer had kunnen meenemen… Na afloop was het ook goed meetbaar, hoe effectief deze offline promotie is geweest.

Eén van de meest vruchtbare samenwerkingen die dit jaar tot stand was gekomen, was met het taartenvakblad Mjam Taart!
Zowel online als offline hebben we sinds 2011 een aantal keren samengewerkt en dit was van alle media acties vaak het meest succesvol, omdat hun lezers en volgers natuurlijk 100% doelgroep waren van de Zoetiteit producten!

Overigens heb ik qua offline promoties ook wel eens missers gemaakt. Zo ging ik bijvoorbeeld met een vriendin 1000 flyers met kortingscodes uitdelen op de Huishoudbeurs. Jullie raden NOOIT hoe vaak die HUISHOUDBEURS kortingscode is gebruikt! Namelijk…

Foto: Selfie in de spiegel, voordat we bewapend met duizend flyers, urenlang een gretig foldertjes verzamelende meute met trolleys op de Huishoudbeurs moesten trotseren.

We hebben 1000 flyers uitgedeeld met een kortingscode die een maand geldig was en deze is….. NUL keer gebruikt.
Ja, je leest het goed: NUL keer.
Dit was een wijze les, ik heb nooit meer flyers gemaakt, alleen maar kortingskaartjes voor beurzen als we zelf een stand bemanden. En ik heb ervan geleerd om me echt te verdiepen in mijn doelgroep en me ook te begeven, waar zij zich bevinden. Zomaar overal adverteren, flyeren of een winactie droppen, is nou eenmaal niet zinvol.

Zoals ik al schreef kreeg ik dit jaar ook een relatie en van hem heb ik misschien nog wel het meest geleerd. Met zijn jarenlange online marketing ervaring heeft hij me geholpen de juiste focus te vinden en hoofdzaken van bijzaken te scheiden.
De focus die ik als webshop moest hebben, was een website die goed in elkaar stak en die goed gevonden werd in zoekmachines. Ook moest ik me meer gaan verdiepen in SEO, maar het huidige CMS-systeem was zeer beperkt.

Toen de feestdagen van 2011 ook nog eens idioot druk waren en er keer op keer voorraadfouten of storingen met betalingen optraden, was ik er helemaal klaar mee. Het gaf zoveel frustratie, ontevreden klanten en extra werk, dat ik besloot om meteen in 2012 over te stappen op de allernieuwste software, inclusief een nieuwe website met nieuw design.
Ik had alleen onderschat hoeveel impact dit zou hebben en hoeveel kopzorgen me dit nog ging geven…

Hierover meer in Deel 3, dat dinsdag a.s. verschijnt!

Daarin vertel ik o.a. hoe ik wéér from scratch moest beginnen, maar dan met aanzienlijk minder energie en enthousiasme. Hoe ik een paar flinke missers maakte met productinkopen, ik bijna onder de werkdruk gebukt ging en dat mijn vriend zijn baan opzegde om fulltime met mij samen te werken.

Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om te lezen 🙂