Een webshop is wél een carrière (Deel 1)

Vandaag is het precies één jaar geleden dat ik mijn krabbel zette onder het koopcontract en daarmee afstand deed van de webshop die ik in 2010 heb opgericht en vier jaar lang samen met Seth heb gerund.

In het afgelopen jaar heb ik er publiekelijk weinig over gedeeld, maar vandaag vond ik een mooi symbolisch moment om dit wél te doen. Daarom deel ik vandaag deel 1 van het verhaal over mijn webshop carrière van jaar tot jaar, met de hoogte- en dieptepunten (die waren er ook), veel leuke foto’s en waarom ik uiteindelijk besloot om ermee te stoppen.
Het is een lang verhaal en daarom splits ik het op in een paar delen.

De titels van deze artikelen, zijn een dikke vette knipoog naar het boek ‘Een webshop is geen carrière’ van Marianne Zwagerman.
Toen dit boek in 2011 uitkwam, heb ik het uit pure nieuwsgierigheid meteen aangeschaft, vooral omdat er zoveel vrouwen van moesten schuimbekken op Twitter.

Ik heb het van voor naar achter gelezen en het waren de langste uren van mijn leven. Het is alsof er iemand constant tegen je loopt te schreeuwen, in de verdediging schiet en credits opeist. Erg vermoeiend.
Maar het type vrouw dat Marianne als ‘webwinkelmoeke‘ omschrijft en neersabelt in haar boek, is niet het webwinkeltype met wie ik mijzelf associeer en ik voelde me dus ook niet aangesproken.

Marianne doelt in haar boek op verveelde en ambitieloze roze driekwartleggings, die op een met kunstbloemen versierde bakfiets naar de brievenbus rijden om daar hun zelfgeknutselde huisvlijt te versturen.
En eerlijk is eerlijk: ik heb mezelf ook vaak hard verzet tegen dit imago en heb regelmatig flink van me afgebeten als iemand vroeg hoe het met mijn ‘webwinkeltje‘ ging, of informeerde of ik het een beetje druk had met mijn ‘bedrijfje’.

Achteraf gezien was dit onnodig. Mensen hebben toch wel hun opvattingen of vastgeroeste mening en hier kun je ze niet makkelijk vanaf brengen.
Uiteindelijk gaat het erom dat je doet waar je zelf gelukkig van wordt, dikke vette schijt hebt aan wat anderen zeggen of vinden, dat je jezelf niet gaat verdedigen over wat je doet of maar blijft hunkeren naar erkenning (Marianne!).

Mariko Naber (oprichter van de succesvolle webshop Applepiepieces en auteur van het boek ‘Sell your stuff online‘) zei eens: ‘Beter een blije muts, dan een zure zakenmevrouw’.

I rest my case. Amen sister.

2010 – Hoe het allemaal begon: Zoetiteit 

Foto: Ik, op de cover van Telegraaf’s magazine ‘Vrouw’ in oktober 2010. Op de dag van de fotoshoot, werden de covers voor de feestdagen geschoten. Alle andere vrouwen liepen in sparkling en feestelijke outfits met glamorous make up, maar ik moest tot mijn grote afschuw een overall aan voor ‘Het grote klusnummer’.
Achteraf bleek dit geweldig te zijn, want dit nummer verscheen dus ook aanzienlijk eerder dan de feestdagen, precies op tijd voor een enorme boost met de orders en voor naamsbekendheid bij andere magazines! En uiteindelijk past het natuurlijk ook écht bij mij: het restylen van meubels en mijn interieur, is namelijk één van mijn grootste passies!
Ik kreeg trouwens nog tot 2012 mailtjes en telefoontjes met vragen over de overall van spijkerstof (die overigens van Kuyichi is): ‘Ik ben aan het zoeken op jullie website, maar ik kan die overall nergens vinden… Waar koop ik die?’

 

Eind 2009 en begin 2010 waren moeilijke periodes in mijn leven.
In 2009 werd ik een alleenstaande moeder van mijn zoon (toen 3,5 jaar oud), met wie ik samen een nieuw, volledig gestript en kaal huis ging bewonen. Ik had weinig geld te besteden, moest helemaal opnieuw beginnen en werkte afwisselend 24-32 uur per week in loondienst bij een webshop.
Hier verwerkte ik bestellingen, deed ik de klantenservice, voegde ik producten toe aan het systeem en beheerde ik de social media kanalen.

In februari 2010 werd mijn contract niet verlengd en belandde ik in de WW.
Ik heb bij een aantal webshops in de regio gesolliciteerd, maar steeds kwamen we er qua uren en dagen niet uit. Tijdens al die sollicitaties, begon steeds meer het idee te borrelen, om mijn eigen webshop te starten.
Bij mijn laatste sollicitatie kreeg ik een verrassend telefoontje van de eigenaar: ‘Jij bent onze eerste keus, maar we kiezen toch voor iemand anders. Ik heb namelijk het vermoeden dat jij veel liever iets voor jezelf zou doen en dit ook prima zou kunnen. Voor ons is het niet zo fijn als we dan over een paar maanden weer afscheid van je moeten nemen…’

Dit was het laatste zetje dat ik nodig had om er inderdaad nu maar eens echt gewoon voor te gáán.
Ik liep al een tijdje met het idee rond om een unieke webwinkel te starten met grappige gadgets die in Nederland niet of nauwelijks te koop zijn. Ook had ik inmiddels al flink wat ervaring met e-commerce opgedaan en wist hoe ik het moest aanpakken. Het ontbrak me alleen aan rust in mijn hoofd en niet onbelangrijk: aan geld.

Ik vond dat er zoveel redenen waren om mijn plannen nog even in de ijskast te zetten: ‘Eerst moet mijn huis op orde, eerst moet er rust in de tent, eerst moet er genoeg geld op mijn spaarrekening en de zekerheid van een vast inkomen en en en…’

‘F*CK it‘ is sindsdien mijn levensmotto.

Eigenlijk is er namelijk nooit een goed moment. Of eigenlijk is ‘altijd’ een goed moment.
Ik voelde in ieder geval sterk dat dit voor mij het moment was dat ik een knop in mijn hoofd moest omzetten om mijn dromen achterna te jagen, ondanks de stress of het gebrek aan geld dat ik op dat moment in mijn leven ervaarde. Ik had werkelijk helemaal niets te verliezen!

Ik ging daarom researchen naar wat ik precies zou willen oprichten en schreef een opzet voor een bedrijfsplan, om voor mezelf te kijken of het inderdaad wel zin had om hier tijd in te gaan steken of geld voor te gaan lenen.
Ik kwam er al surfend op het web achter, dat in Amerika en Engeland de hype van ‘zelf taarten en cupcakes maken’ zijn top had bereikt en in Nederland nog moest beginnen.
De fascinatie voor dit fenomeen in het buitenland was enorm. Er waren in deze landen gigantische taartenshows, cupcake beurzen, maar vooral: merchandise dat als warme broodjes over de toonbank vloog.

Maar in Nederland was dit in 2010 nog niet het geval dus. Ik ben een week bezig geweest met feiten opzoeken over zoetigheid, waarom het populair is en blijft, waarom en wanneer ik die piek van deze cupcaketrend in Nederland zou verwachten en wat ik dacht hieraan toe te kunnen voegen. Waar zou ik die spullen kunnen inkopen en hoe wilde ik dit gaan verkopen?

Afbeeldingen Zoetiteit producten via little-dnll.blogspot.nl

Ik kwam op het idee om een webshop te starten waarin je alleen maar niet eetbare zoetigheid kon kopen. Denk hierbij aan cupcake lipgloss, lolliepennen, stroopwafel onderzetters, armbanden met bedeltjes van Engelse dropjes of tompouces enz.

Het assortiment moest een mix zijn van artikelen die ik kon inkopen bij groothandels, maar ook geïmporteerd uit het buitenland en handgemaakte producten.
De webshop moest zeven dagen per week en 24 uur per dag geopend zijn en een snelle en vriendelijke klantenservice hebben, die vijf dagen per week goed bereikbaar was.
De website moest goed vindbaar zijn op het internet, met een vrolijke en toegankelijke uitstraling en natuurlijk met een bijbehorend blog, waarin al het nieuws over zoetigheid regelmatig werd bijgehouden.

De opzet van dit plan en een preview van de website (under construction) mailde ik een dag voor mijn verjaardag naar mijn coach van het UWV, met het idee: morgen ga ik mijn verjaardag vieren en overmorgen bel ik om te vragen of ze het ontvangen hebben. En ondertussen had ik ook nog wat sollicitaties openstaan, ik had mezelf goed ingedekt tegen eventuele teleurstellingen.

Een uur later werd ik enthousiast teruggebeld, dat ze het een fantastisch idee vonden en erin geloofden. Ik wist niet wat ik hoorde! Ik kreeg een half jaar vrij van mijn sollicitatieplicht (met gedeeltelijk behoud van WW-uitkering) om mijn plan vorm te geven en te bewijzen dat ik mijn plannen kon realiseren.
Op 15 april 2010 blies ik 31 kaarsjes uit op mijn verjaardagstaart en schreef ik Zoetiteit in bij de Kamer van Koophandel.

Foto: mijn BFF Sarah verraste mij op mijn verjaardag met een taart (gevuld met Baileys crème) waarop mijn allereerste logo stond afgebeeld! Dit logo werd later aangepast en gebruik ik nu nog steeds op dit blog om bijvoorbeeld gesponsorde berichten te vermelden:

Ik heb mijn plannen voor Zoetiteit niet in mijn eentje uitgewerkt, ik heb er flink wat hulp bij gekregen van de allerliefste vrienden. Zij hebben me allemaal vanuit hun eigen vakgebied bijgestaan. Een goede vriend (programmeur) bouwde mijn website in zijn vrije uren, een vriendin (designer) ontwierp mijn uiteindelijke logo, een vriend die bij een bank werkte maakte een financiële planning met mij en leende me een klein bedrag (€500,-) om mijn allereerste spulletjes bij een leverancier in te kopen, zodat ik de webshop kon vullen.
Het heeft me echt goed gedaan dat mijn vrienden ook zo enthousiast waren, dat ik met hen kon brainstormen en waardevolle feedback en hulp kreeg waardoor ik mijn plannen nog beter kon uitwerken. Ik ging er zelf steeds meer in geloven.

En dan was ik natuurlijk gezegend met mijn kritische en enthousiaste BFF Sarah, die vanaf dag 1 tot vandaag over werkelijk alles met me meedacht en orde in mijn chaos wist te scheppen.
Van half april, tot eind juni, heb ik eraan gewerkt om de site te maken en te vullen, producten in te kopen en social media campagnes op te zetten.
Eind juni 2010 ging Zoetiteit dan eindelijk online, superspannend was dit!

Op de dag van de opening kreeg ik één bestelling, een behoorlijke deceptie… En er ging ook nog eens van alles mis met deze ene order.  Zo werden er geen verzendkosten verrekend en was de automatisch aangemaakte factuur echt spuuglelijk….

Foto: één van de eerste producten in de webshop van Zoetiteit: gehaakte gebakjes. Deze liet ik maken door creatievelingen die ik vond via social media (na oproepjes geplaatst te hebben).
Deze producten liepen als een trein! Het was alleen enorm tijdrovend om met al die dames contacten te onderhouden, wensen door te spreken en de producten vervolgens ook weer met winst te verkopen. Daarom ben ik er na een paar maanden mee gestopt.

 

Mijn allereerste klant (Yvette uit Monnickendam, dat vergeet ik nooit meer) kocht een klein donut telefoonhangertje t.w.v. €2,95.
Dit was tevens mijn enige bestelling deze maand en zodoende diende ik mijn allereerste belastingaangifte voor het tweede kwartaal van 2010 in, met een omzet van maar liefst €2,95 🙂

Achteraf kon ik hier gelukkig wel om lachen en maakte ik wel eens grapjes over de explosieve groei van het derde kwartaal, ten opzichte van het tweede.

Foto: armbanden met bijna niet van echt te onderscheiden Engelse dropjes. Lees HIER hoe je de Engelse dropjes zelf kunt maken van Fimo-klei.

Wat bijna niemand weet, is dat ik veel bijoux uit de webshop, gewoon zelf maakte aan mijn eettafel!
De bedels maakte ik in mijn ‘vrije weekenden’ en bevestigde ik aan armbanden die ik inkocht bij een groothandel.

Foto: op de momenten dat mijn zoon thuis was, probeerde ik zo min mogelijk achter mijn computer te zitten. Wel maakte ik dan bijvoorbeeld sieraden en zat hij gezellig aan tafel te kleien. Ik heb hem vanaf het begin betrokken bij alles wat ik deed en hij vond het altijd erg leuk om mee te kijken of helpen.

 

Deze sieraden verkochten erg goed, maar al in 2011 had ik er geen tijd meer voor om dit zelf te blijven maken helaas. Superjammer, want hier had ik natuurlijk de hoogste marge op, omdat ik geen maakkosten had.

Foto: Sarah en ik op het openingsfeestje van Zoetiteit in juli 2010. Dit was één van de gelukkigste periodes van mijn leven: dat gevoel van spanning en oneindig veel mogelijkheden en onuitputtelijke energie: fantastisch!
Het feestje was ook erg leuk trouwens, het was supermooi weer, er kwam een leuke groep mensen en we hebben tot diep in de nacht meegezongen met een karaoke set. De taart op de foto had Sarah gemaakt, met een vulling van Pina Colada crème… Verrukkelijk! Ik heb ‘m na het feestje ingevroren en er nog maanden steeds een puntje van gesnoept om terug te denken aan dit heerlijke moment.

 

Ook een leuk feitje: Seth en ik kregen pas in 2011 een relatie, maar ik kende hem al langer.
In 2010 was hij op wereldreis en stuurde hij me de leukste spulletjes voor de webshop op! Ik bestelde alles online en liet het op zijn tijdelijke adres van dat moment bezorgen. Hij verzamelde al die pakketjes en stuurde het dan weer naar mij op in Nederland. Zo had ik echt unieke spulletjes in de shop, die op dat moment nergens anders in Nederland te koop waren.

Seth heeft een lange carrière in online marketing achter de rug en in 2010 keek en dacht hij met mijn ondernemingsplannen mee vanuit o.a. Sydney en Thailand. Hij is dus echt van het begin tot het eind onderdeel geweest van mijn (later onze) onderneming!

Klik HIER om meer over Seth’s wereldreis te lezen.

Zo stil als het leek toen ik in juni eindelijk online ging, bleef het gelukkig niet lang.
Ik was superenthousiast en hyperactief en begon als een idioot overal op het internet te vertellen over mijn webshop met te gekke en unieke zoete spulletjes. Ik had geen budget voor marketingcampagnes, dus ik was dagelijks actief op Hyves, Twitter en Facebook.
Ik blogde erop los en spamde alle tijdschriften met foto’s en aanbiedingen voor winacties. Ik was onuitputtelijk, ongelooflijk gemotiveerd en werkte iedere dag van ‘s ochtends vroeg, tot ‘s avonds laat.
Met succes, want Zoetiteit werd al heel snel opgepikt door de media.

Een kennis maakte een compliment over de webshop, maar voegde eraan toe: ‘Jammer dat ik niets met zoetigheid heb, want het concept van de shop is echt te gek…’
Deze opmerking bleef een paar dagen door mijn hoofd spoken en frustreerde me. Natuurlijk is zoetigheid (en m.n. de taarten en cupcake hype) een specifieke niche, die niet iedereen leuk vindt. Toch kon ik deze irritante gedachte niet loslaten. Opeens ging er een lampje branden tijdens een gezellig avondje met vrienden en veel wijn, toen ik opeens iets hartigs bedacht wat veel mensen lekker vonden: Sushi!

 

2010, Part Two: Sushiteit

De webshop van Sushiteit is werkelijk waar, maar binnen een paar dagen opgezet.
We hebben gewoon de website van Zoetiteit gekopieerd en al het roze vervangen door oranje en groen.

Ik wilde er niet teveel tijd en aandacht aan besteden, want mijn focus wilde ik bij Zoetiteit houden. Daarom kocht ik maar een kleine voorraad sushi-producten in, met de bedoeling en knipoog dat er voor de mensen die niet van zoetigheid houden, ook een hartige tegenhanger is.

 

Afbeeldingen Sushiteit producten via little-dnll.blogspot.nl

Ik had niet kunnen bedenken dat door de lancering van Sushiteit, het opeens zo hard kon gaan met beide shops. De bestellingen stroomden vanaf eind november binnen en na mijn allereerste feestdagenperiode had ik een mooie omzet gedraaid en ongelooflijk veel geleerd.

Maar opeens moest alles ook ‘keer twee’ en koste alles me ook dubbel zoveel tijd.
Dus twee Facebook pagina’s, twee Twitter accounts, twee webshop systemen, twee blogs bijhouden enz. Ik had daarom altijd twee browsers openstaan, om constant te kunnen schakelen en niet steeds in en uit te moeten loggen.

Best een gedoe was dit. Ook vervelend, was dat er vaak klanten waren, die in beide webshops iets wilden bestellen, maar natuurlijk niet twee keer verzendkosten wilden betalen. Dit gaf nogal wat administratieve rompslomp dus en hier was ik erg zoekende in.

Foto: roze melamine sushi servies van RICE, Sushi Gummen en chopsticks, geïmporteerd uit Japan.

Wat ook nieuw was voor mij, was dat niet alleen particulieren de webshops wisten te vinden. De producten uit de beide niche webshops, spraken ook veel bedrijven aan. Zo kreeg ik aanvragen voor grote orders van bijvoorbeeld sushi restaurants en taartenwinkels en dit was op dat moment vaak nog lucratiever, dan het runnen van de webshops zelf.

Daardoor begon ook het idee te borrelen, om na de feestdagen in 2011 nog meer niche webshops te gaan lanceren en nog meer specifieke markten aan te boren. Maar daarvoor had ik nog meer geld nodig en ik had ook geen plek in huis om al die producten op te slaan. Ook was het B2B-aspect voor mij nieuw en moest ik ontzettend omschakelen naar deze nieuwe manier van zaken doen en communiceren.

Ik heb lang nagedacht over een speelse overkoepelende naam voor al die losse niche webshops, waarin ‘teit’ ook naar voren kwam. Ik schreef een ondernemingsplan voor het ‘Webshop Warenhuis Teitloos.nl‘ en diende dit eind december 2010 in bij verschillende banken.

WORDT VERVOLGD!

Hopelijk vinden jullie het interessant om dit te lezen, zondag verschijnt deel 2, over mijn webwinkel avonturen in 2011.
Ik begon dat jaar met twee webshops en had er binnen no time ZES, wat een beetje teveel van het goede was…
Ook kwam Seth er offline bij en moest mijn huis verbouwd worden om al die spullen op te slaan.