Over het verwerken van liefdesverdriet zijn verschillende theorieën. Zo las ik in diverse artikelen dat het gemiddeld één maand per jaar (dat de relatie geduurd heeft) kost om je draai weer opnieuw te vinden.
Het zou mij dan dus zeven maanden kosten om de breuk na mijn zevenjarige relatie te boven te komen.
Hoe zijn de afgelopen zeven maanden voor mij geweest en hoe gaat het nu met mij, met mijn hoofd, mijn lijf, mijn werk en mijn huis?
Ben ik aan de situatie gewend? Wat gaat er nog moeilijk of wat is me meegevallen? Ben ik al aan het daten?
Ik praat jullie vandaag even bij!
Boe, Bah en: ‘Oh, dit valt best wel mee’
Ik vond het zooooo ongelooflijk moeilijk om afgelopen zomer publiekelijk te delen dat het niet goed met mij ging.
Er waren verschillende oorzaken (die ik niet met jullie ga bespreken) waardoor ik in 2017 en 2018 een paar keer flink hard Rock Bottom had geraakt.
Dat mijn relatie het niet zou redden, was één van mijn grootste angsten in die periode. Dat dit na zeven jaar realiteit werd, was voor mij geen verrassing. Maar veel pijn deed dit wel.
Het hardop toegeven, loslaten, bekendmaken, praktische zaken regelen: het was een emotionele rollercoaster met een rauw randje.
Ik kan achteraf wel zeggen dat het de beste beslissing is geweest en dat het iedereen meer rust heeft gegeven, maar het is een verdrietig rouwproces.
Ook in periodes dat ik best wel lekker in mijn vel zit, kan ik nog steeds wel eens overvallen worden door verdriet of boosheid.
Wanneer dit nu gebeurt, duurt het gelukkig aanzienlijk korter en is het gevoel minder intens en niet meer zo verlammend als zeven maanden geleden. Maar ik voel me nog steeds wel eens down.
Ik realiseer dat dit normaal is, erbij hoort en dat ik hier gewoon doorheen moet. Het is wat het is en soms is het gewoon even ronduit k*t.
Het is nu fijn dat ik dit kan accepteren en er niet meer in blijf zwelgen.
Als blogger heb ik jarenlang geprobeerd om een positief en kleurrijk statement te maken. Ik vond het lastig om te moeten delen dat ik door een donkere periode ging, maar het heeft me onverwacht zoveel goeds gebracht!
Ik bedoel: hoeveel mensen gaan er door een verdrietige break-up en krijgen daarbij honderden lieve berichtjes en steunbetuigingen?
In de rotste periode na de bekendmaking heb ik zo ontelbaar veel lieve reacties, berichtjes, kaartjes, cadeautjes en zelfs eten thuisbezorgd gekregen: dit was echt overweldigend!
Wanneer je jezelf door een rotfase in je leven moet worstelen, moet je dit toch echt zelf oplossen. Niemand anders dan jij kan dit voor je doen.
Maar als je heel veel steun, liefde en begrip mag ontvangen wanneer jij in een diep dal zit, dan helpt je dit écht om je rug weer te rechten en op te krabbelen. Het heeft mij echt geholpen om van die bank af te komen, een verfkwast te pakken of om weer eens wat make-up op mijn giechel te smeren en naar een feestje te (willen) gaan.
Ik ben op mijn blote knietjes dankbaar dat ik lieve vrienden heb die me door de rotste fases heen hebben gesleept, eindeloos naar me hebben geluisterd en me ook met praktische regelzaken wilden helpen.
De massale steun op het online front kwam voor mij echt heel onverwacht en het heeft me zoveel kracht gegeven.
Het geeft me ook een goed gevoel dat ik hier via mijn blog iets positiefs mee kan doen.
Ik krijg véél reacties en privéberichten van mensen die in hetzelfde schuitje zitten: het helpt wanneer je weet dat je niet alleen bent of dat je iets zinvols voor iemand hebt kunnen betekenen.
Vorig jaar ben ik helemaal naar de tering gegaan en was ik overal de controle over kwijt.
Het starten van een Bullet Journal is iets dat ik zelf ondernomen heb en me erg geholpen heeft: https://t.co/hVdsPyHmLzP.s. Deze illustraties zijn fictief en niet afkomstig uit mijn BuJo? pic.twitter.com/hoF6tNtKvn
— Hare Maristeit ?️? (@MarisMariaRenne) 14 februari 2019
Het is voor mij vaak nog even puzzelen hoe ik over iets moet schrijven, want ik wil de privacy van mijn (ex-)huisgenoten beschermen en alles zoveel mogelijk bij mezelf houden.
Maar ik snap het ook heel goed dat ik veel lezers heb die mij al jarenlang volgen en dat zij oprecht geïnteresseerde of belangstellende vragen hebben over mijn kinderen of ex, die toch ook jarenlang onderdeel zijn geweest van mijn blog.
Gelukkig reageert vrijwel iedereen er positief en begripvol op, wanneer ik aangeef dat ik niets over hen kan, wil of mag delen.
Op mijn blog begin ik hier ook steeds meer mijn draai in te vinden en heb ik wat lastige keuzes moeten maken.
Zo zijn bijvoorbeeld honderden oude (persoonlijke) artikelen inmiddels al verwijderd of aangepast. Dit zal niet iedere online marketeer een verstandige move van mij vinden, maar tja: so be it.
Ik ben nou eenmaal een content creator/storyteller en geen SEO-machine. Verhaallijnen veranderen, net als mensen. En ik heb altijd meer om gevoel en ethiek gegeven, dan om cijfers en marketing.
Werk & Privé
Sinds een tijdje heb ik dus weer een fijne blog-flow en veel nieuwe plannen en ideeën: het is lekker om op te ruimen, met nieuwe, positieve dingen bezig te zijn en om mijn focus en drive weer terug te krijgen.
Die focus was namelijk best een tijdje zoek en het was gelukkig ook heel fijn om te ervaren dat dit helemaal niet zo erg was.
Mijn dip heeft wel een invloed gehad op mijn statistieken en ik kon/wilde niet alle aanvragen voor nieuwe samenwerkingen in behandeling nemen.
Maar echt heel dramatisch was dit allemaal niet en ik kon dit ook vrij makkelijk naast me neerleggen.
Het was heel fijn om te leren dat de wereld niet verging, terwijl ik naar een balans en nieuw ritme zocht tussen werk en privé 🙂
Dit bericht bekijken op Instagram
Dus…. ik besloot Tinder eens een kansje te geven ? Verslag staat nu online: link in bio ❤️
En het opruimen en veranderen van koers en onderwerpen geeft mij ook een verfrissende impuls.
Zo schreef ik bijvoorbeeld al eens in opdracht over geldzaken m.b.t. een scheiding en zijn er nog meer onderwerpen in dit thema die ik wil gaan bespreken wanneer de tijd daar rijp voor is.
Denk bijvoorbeeld aan het opstellen van een ouderschapsplan en andere praktische zaken.
In oktober vertelde ik over mijn eerste swipe-pogingen op Tinder, nadat ik was benaderd om een dating te site te testen en daarover te schrijven.
Daar was ik toen echt nog he-le-maal niet klaar voor, maar het was wel interessant om even te proberen.
Ik sta er nu al iets anders in en heb ook veel vragen gekregen van nieuwsgierige lezeressen, die in hetzelfde schuitje zitten.
Wanneer je namelijk als dertiger of veertiger na een jarenlange relatie een alleenstaande ouder wordt, is online dating héél anders dan wanneer je nog een (wat meer) onbevangen twintiger bent.
Ik kan alvast verklappen dat ik al een tijdje een erg leuke alleenstaande man van 68 jaar oud help, met zijn eerste pogingen tot online daten.
Dit vind ik echt superleuk, inspirerend en leerzaam om te doen! Van het maken van een profiel, tot scannen van geïnteresseerden en het meedenken over het onderhouden van chatcontact: ik vind het allemaal rete-interessant om in te duiken en word zelf ook steeds enthousiaster en minder sceptisch of cynisch.
Online dating is voor mij nog steeds een redelijk nieuw fenomeen, maar het heeft mijn interesse wel gewekt. Ik begin er mijn draai in te vinden en ook de lol van in te zien: ik wil hier via mijn blog dus zeker nog meer mee gaan doen.
Heb je hier vragen over of suggesties voor: laat het dan weten in een reactie en wie weet kan ik er wat mee!
Hoofd, Lijf & Huis
Na de relatiebreuk, gaf ik een kopie van mijn huissleutel aan een lieve oudere dame in de straat. Dit heeft me onverwacht een heel leuke nieuwe en warme burenrelatie opgeleverd!
In de afgelopen maanden heb ik haar vaker gezien en gesproken, dan in alle jaren daarvoor.
Wat bleek: ze kan meesterlijk haken en heeft mij de basisprincipes geleerd:
Haken is iets dat ik al jaren probeer te leren met behulp van boekjes en video-instructies: maar het lukte mij maar niet.
Maar slechts één demonstratie van mijn lieve buurvrouw en… het kwartje viel bij mij 🙂
Af en toe even bij elkaar aanbellen voor een kletspraatje of foto’s appen van onze haakprojecten is iets wat ik echt heel erg ben gaan waarderen.
Ik merk dat zij er ook blij van wordt en ik ben oprecht zo blij dat ik dankzij haar nu eindelijk kan haken! In de afgelopen periode is er in haar leven ook veel ingrijpend veranderd en ook dit hielp mij om te relativeren en reflecteren op mijn eigen rotperiode.
Vorig jaar ben ik helemaal naar de tering gegaan en was ik overal de controle over kwijt.
Het starten van een Bullet Journal is iets dat ik zelf ondernomen heb en me erg geholpen heeft: https://t.co/hVdsPyHmLzP.s. Deze illustraties zijn fictief en niet afkomstig uit mijn BuJo? pic.twitter.com/hoF6tNtKvn
— Hare Maristeit ?️? (@MarisMariaRenne) 14 februari 2019
Als je eenmaal weet hoe het moet, is haken echt heerlijk om te doen. Je kunt lekker gedachteloos een film kijken of naar een boek luisteren, terwijl je handen ritmisch en therapeutisch aan het werk zijn.
Dat je na afloop een toffe creatie gemaakt hebt, is een leuke bonus 🙂
Het heeft me vooral geholpen om te leren mijn hoofd af en toe ‘uit’ te zetten en leger te maken. Ik word er rustiger van.
Het heeft mij absoluut geholpen om de situatie zoals ‘ie nu is wat beter te accepteren, dingen los te laten en af en toe weer wat vertrouwen en hoop te voelen op een betere toekomst.
Haken is meer ontspannen + goedkoper dan een therapeut 😉
Naast de lieve en haaklustige buurvrouw, zijn er ook andere mensen uit onverwachte hoek in mijn leven gekomen waar ik veel aan heb.
Zo waren er bijvoorbeeld verschillende ouders op het Kinderdagverblijf van mijn dochter, die na de relatiebreuk een praatje met me kwamen maken of lieve berichtjes hadden gestuurd.
Mensen die aangaven dat ik aan de bel mocht trekken als ik bijvoorbeeld eens een oppas of play date voor mijn dochter nodig heb. Of dat ik welkom was om eens te komen eten of gewoon een wijntje te komen drinken.
Ik eet nu droog brood door torenhoge dierenartsrekeningen en reteduur speciaal dieetvoer en waar wordt het ondankbare mormel nou écht blij van?
Een ongewassen T-shirt van mijn ex ?
Cats are assholes. pic.twitter.com/9ANyFLWHtG— Hare Maristeit ?️? (@MarisMariaRenne) 10 december 2018
Dit bleek niet alleen heel praktisch, maar vooral een heel fijne en frisse wind in mijn sociale leven.
Zo zag ik bijvoorbeeld afgelopen zomer best wel op tegen de donkere feestdagenperiode, maar die heb ik (voor 95%) onverwacht als ontzettend prettig en sfeervol ervaren!
Ik voelde me helemaal geen zielige alleenstaande moeder: ik vond het geweldig dat ik kon aansluiten bij een fijne groep mensen met kinderen en om samen leuke feestjes voor Sint & Kerst te organiseren.
Naast nieuwe mensen, kwamen er ook weer wat ‘oude’ mensen terug in mijn leven. Oude vrienden met wie ik de draad weer oppakte, leuke zakelijke contacten die in hetzelfde schuitje zitten en met wie ik goede gesprekken heb: ik waardeer dit zo!
En toen is deze couch potatoe dus gaan sporten!
Ik begrijp het zelf ook nog niet helemaal 😉
Voorgaande jaren heb ik vaker geprobeerd mezelf aan te sporen om in beweging te komen, maar het kwam nooit van de grond. Geen tijd, geen zin, geen energie: er waren altijd genoeg redenen om het niet te doen of vol te houden.
Die redenen/smoesjes schieten nog steeds wel eens door mijn hoofd, maar ik ervaar sporten sinds een paar maanden anders.
Het is nu iets dat ik echt nódig heb en dit is nieuw voor me.
In december liep ik mijn oude sportinstructeur (van een halve sportpoging, een paar jaar geleden) tegen het lijf. Op dat moment zat ik he-le-maal niet lekker in mijn vel en hij stond erop dat ik diezelfde week nog zou langskomen.
Mijn tientallen excuses en smoesjes negeerde hij: hij stuurde berichtjes en rekende op mijn aanwezigheid.
In mijn huidige woon-werk-situatie kan ik maar twee ochtenden per week naar de sportschool gaan. En ik merk inmiddels dat ik méér wil en nodig heb. Wie had dit ooit gedacht?!
Later dit jaar heb ik hier gelukkig ook meer tijd en ruimte voor: hier kijk ik nu al naar uit!
Af en toe probeer ik nu ook thuis wat met een matje, gewichtjes en een YouTube-lesje. In de sportschool (met een instructies schreeuwende instructeur of brandende ogen in mijn rug) gaat het beter.
Maar dat ik nu zelf ervaar dat ik het fijn vind en steeds vaker de behoefte voel om te sporten, is voor mij zo’n grote winst!
Thanks, ex.
Heb nu nóg meer zin in deze broccoli. pic.twitter.com/e5SUAKh5RW— Hare Maristeit ?️? (@MarisMariaRenne) 5 december 2018
Ik krijg veel vragen over hoeveel kilo’s ik kwijt ben, maar hier houd ik me niet zo mee bezig. En bovendien valt het qua gewichtsverlies allemaal wel mee en spieren wegen meer dan vet 😉
Ik vind mezelf niet te zwaar en cijfers op een weegschaal zeggen me echt niets. Ik voel me zowel mentaal als fysiek sterker, scherper en fitter: dit is me zoveel meer waard.
Ik voel me nu beter, heb weer zin om leuke kleding aan te trekken en mezelf mooi te maken, maar bovenal: ik herken mezelf weer steeds een beetje meer wanneer ik in de spiegel kijk. Ik was mezelf echt een lange tijd kwijt.
Mede door de verdrietige foto’s die mijn vriendin Isabelle van mij maakte afgelopen Kerst, besloot ik om een grote spiegel te kopen en ging er in mijn hoofd een ‘knop’ om in de sportschool.
Ik heb negen van de tien keer echt geen zin om er naartoe te gaan. En de gemiddelde maandagochtend dat ik moe en met een vol hoofd op de crosstrainer sta, denk ik: blègh.
Maar alle beloofde cliché’s zijn waar: je krijgt er meer energie van en je kunt meer aan.
In de beginperiode heeft het me over heel veel boosheid heen geholpen.
TIP: ik adviseer om een k*ttig mailtje of appje te lezen terwijl je op een crosstrainer of loopband staat: hier gaat je hartslag van omhoog en ga je gegarandeerd meer kcal verbranden 🙂
In mijn huidige fase ervaar ik dat ik een bepaalde mentale en fysieke kracht en staat wil vasthouden en verdiepen.
Die nieuwe stoot van energie heeft me ook geholpen om andere zaken aan te pakken. Zo probeer ik om zo vaak als het kan te klussen in huis.
Mijn favoriete resultaten tot nu toe zijn:
Een diagonaal kleurvlak op de muur in mijn woonkamer en:
deze make over van het toilet.
Voor mijn gevoel moeten er nog steeds driehonderd klussen aangepakt worden en soms denk ik dat het allemaal geen meter opschiet. Maar dan kijk ik de foto’s terug en realiseer ik dat er toch écht wel al veel gedaan is! En dat ik dit he-le-maal zelluf heb gedaan.
Nou lijkt het wellicht alsof ik nu wijzigingen in het interieur aanbreng, die eerder misschien niet door mijn ex gewaardeerd zouden worden.
Dit is niet het geval: hij komt hier regelmatig en vindt het ook mooi(er) geworden.
Wat echter wel het geval is: ik woon in een leuk, schattig en charmant maar krakkemikkig oud en vervallen huurhuisje.
In de afgelopen jaren hadden we niets aangepakt of opgeknapt, met het oog op: ‘We gaan toch verhuizen naar een nieuw huis, of dit huis kopen en flink verbouwen’.
En dat is ook een ding dat deze verdrietige situatie me heeft opgeleverd: duidelijkheid. Ik weet dat ik voorlopig nog op deze stek wil blijven wonen en het helpt me nu om van dit zwaar verwaarloosde huis weer zelf een fijn thuis en warm nest te maken.
As we speak ben ik bezig met een helse klus: het opknappen van de gare en versleten trap 🙂
Een blogpost met de make over hiervan volgt nog, als ook van andere home improvement klusjes die ik heb aangepakt.
Op Instagram Stories deel ik trouwens regelmatig foto’s en video’s van klusmiddagen. Als je dus nieuwsgierig bent naar de vorderingen, kun je me daar volgen.
En nu?!
Ik kan niet zeggen dat ik nu na zeven maanden weer fluitend door het leven huppel. Of die formule van ‘één maand per jaar’ klopt, zal denk ik per persoon en relatie of situatie verschillen.
Wel kan ik zeggen dat ik het leven zeven maanden geleden het cijfer 4 gaf en het nu voorzichtig een 6,5 geef. En dat is toch ruim een voldoende 😉
Duidelijkheid en rust hebben me de afgelopen maanden meer goeds gedaan dan ik van tevoren had durven hopen. Voorheen was ik verlamd door zorgen en angst, maar als die eenmaal werkelijkheid worden dan realiseer je twee clichés:
1) Het leven gaat door.
2) Tijd heelt alle wonden.
Ik ben voor nu echt oké met mijn situatie. Ik ben er niet blij mee en ik heb nog niet overal een balans in gevonden. Maar het gaat beter met mij, ik ben een stuk positiever en rustiger dan zeven maanden geleden en ik weet nu dat het ‘slechts’ een kwestie van nog meer tijd is.
Zoals ik al schreef, gaat alles met ups en downs. Maar de dingen waar ik het meest tegenop zag (zoals bijvoorbeeld de feestdagen, werkgerelateerde dingen en mijn woonsituatie) blijken nu zeven maanden later best allemaal mee te zijn gevallen.
Ik zie de toekomst dus ook niet (meer) somber in. Ondanks de soms wat verdrietige of moeilijke momenten, vind ik het fijn dat er nu ruimte en rust is om aan mezelf te werken in mijn eigen tempo en op mijn manier.
Het ‘alleen thuis zijn’ of ‘alleen dingen ondernemen’ is ook niet iets dat ik als onprettig ervaar. Ik voel me namelijk niet eenzaam en ik ben ook graag vaak alleen.
Maar toen bijvoorbeeld afgelopen week mijn huis getroffen werd door griep en koorts en ikzelf ook een hoopje ellende was, voelde ik me wel weer even somber en gespannen. Toen hakte het er wel even in dat ik het ‘alleen’ moest oplossen en niet gewoon ziek in mijn bed kon liggen en de boel uit handen kon geven.
Maar ook voor deze epidemie gold: ‘this too shall pass’ en nu ben ik weer #blessed en #dankbaar dat ik alleen nog maar hoest als een zeehond en niet meer zielig lig te creperen van de grieppijn 🙂
Mooi geschreven! Wat een verhaal!
Vind het zo fijn dat je dit deelt. Er is veel herkenning en ik vind het zo goed hoe je alles oppakt en doet. Ook al is het moeilijk. Heel veel ❤❤❤❤❤ voor jou!
Dank je wel ❤️
Dit soort reacties hebben me écht heel veel geholpen afgelopen periode ❤️❤️❤️
Fijn dat het een stuk beter met je gaat! Ik vind dat je er altijd op een hele mooie, persoonlijke en respectvolle manier over hebt geschreven. X
Dank je wel ❤️❤️❤️❤️ Vind ik nog steeds wel eens lastig hoor, want ook al houd je het zoveel mogelijk bij jezelf: het is voor meer betrokkenen een gevoelige situatie ☹️
Fijn om te lezen dit ?
Fijn dat het zoveel beter met je gaat!
Wat goed om te lezen! Ik vind het bewonderingswaardig hoe open je bent over de situatie en ben blij dat het leven er zonniger voor je uitziet. Het is je gegund!
Zo mooi geschreven en fijn om te lezen dat het beter met je gaat ??
Hou vol en ga zo door….. ?
Fantastisch dat het beter met je gaat. We missen je wel hoor. Xx
O wat mooi en dapper geschreven en er klinkt/leest zoveel hoop en positiviteit in door…
(gaat het met Badjak qua gezondheid nu ook de goede kant op?)
Ik durf niets meer te schrijven over Badjak haha ?
De vorige keer toen ik dacht dat alle overspannenheid afgelopen was en hij zich 2 weken aaneengesloten voorbeeldig gedroeg, had ik de blogpost gedeeld met ‘tips & tricks bij overspannen/vermiste kat’. Mag je 1 x raden wie er de volgende ochtend mijn badmat had ondergepiest ?
Maar dieetvoer doet hem goed en hij oogt rustiger en meer ontspannen, dus ik wil voorzichtig enthousiast bevestigen dat het met hem ook goed gaat (en ga dit nu heel hard afkloppen) ?
Alleen maar liefde! ?
Goed bezig hoor, jij komt er wel! Over een tijdje is die 6,5 een dikke 8 geworden. 😉
Haha: kleine stapjes. Een 7 lijkt me ook al heel tof ?
Een dikke 8 voor je ikgadoormentaliteit en looking good Miss Lombok.
Jij komt er wel nu hopen op een heerlijke zomer met veel flipflops en zand tussen de tenen dan voel jij je snel een dikke 7+.
Zoals ik al eerder zei via een message op IG: je bent ook maar een mens. En het delen van de mindere kanten maakt je echt.
Ik vind dat je nog steeds erg respectvol over je ex schrijft en eerlijk over je recovery. Dit is wel een voorbeeld! Natuurlijk zal je vast hier en daar hebben gevloekt, maar dat hoeven wij niet te ‘horen’. Dat is té privé!
De 6,5 gaat zeker hoger worden. Je bent een kanjer, een mooierd, sterk, eerlijk en altijd wel met een tikkeltje humor.
Ook even een schouderklop voor je ex. Want dat hij nog vaak langs komt en jou kan complimenteren, is ook zeker krachtig. De terms tussen jullie is privé, maar zoals ik het lees gaan jullie respectvol met elkaar om en zijn jullie er toch voor elkaar (bijv. de avonturen van badjak).
Dank je wel <3
We doen inderdaad allebei ons best en dit gaat heus niet altijd zonder gevloek, gesnauw, oogrollen of frustraties: we zijn geen Zen Masters en oefenen pas 7 maanden 😉