Het is alweer drie jaar geleden, dat ik voor het eerst in mijn leven in blinde paniek naar de hulpdiensten van 112 belde.
Met loeiende sirenes werd mijn toen acht maanden oude dochter opgehaald: wij dachten dat ze dood was.
Ze mankeerde gelukkig niets: ze bleek ‘gewoon’ een koortsstuip te hebben.
Hier had ik wel eens wát over gehoord, maar me nooit echt in verdiept. Achteraf leerde ik dat koortsstuipen gemiddeld bij 1 op de 20 kinderen voorkomen, meestal tussen de zes maanden en ongeveer vier jaar oud.
Wanneer je hier online informatie over zoekt, wordt dit fenomeen weliswaar duidelijk, maar toch klinisch en feitelijk omschreven.
In de afgelopen jaren heb ik véél berichtjes gekregen van mensen die deze blogpost hadden gevonden nadat zij ook overvallen werden met een kind dat opeens koortsstuipen kreeg.
Zij waren net als ik destijds ook helemaal van slag en gingen daarna Googlen naar oorzaken en gevolgen.
Al deze mensen benoemden dezelfde schok en paniek die ik toen ook heb ervaren en omschreven.
Het is bizar (fijn, maar écht bizar) om te lezen dat een koortsstuip ‘niet ernstig is’ als je er zelf bij hebt gestaan.
Een kind houdt er namelijk (gelukkig) geen letsel aan over. Maar dit is iets wat je nauwelijks kunt voorstellen, wanneer je dit voor je ogen ziet gebeuren en niet weet wát het is.
Mijn babydochter was minutenlang grijs en paars gekleurd. Ze had weggedraaide ogen en ze ademde niet meer: wij dachten werkelijk dat ze dood was.
Als je dan achteraf hoort en leest: ‘dit kan nou eenmaal gebeuren en het is niet erg’ dan kun je dit gewoon maar moeilijk geloven.
Ik vond het wel zinvol om dit gedateerde artikel van een update te voorzien en drie jaar later weer opnieuw te delen.
Koortsstuip bij kinderen
Even voorstellen, dit is Ambu:
Wij hebben ‘m vernoemd naar de ambulance (Ambu-lance, get it?) die gisteren met loeiende sirenes onze 8 maanden oude dochter kwam ophalen, nadat wij in uiterste staat van paniek 112 hadden gebeld.
Ambu heet van origine eigenlijk ‘Toet‘ en deze knuffelmuis is een uitgave van de Clini Clowns, om kinderen op te beuren tijdens een ziekenhuisopname of een spannend ritje met de ambulance.
“Mijn babydochter is gisteren getroffen door een koortsstuip.
Dit ziet er een beetje uit als een epileptische aanval en het is het meest beangstigende wat ik ooit in mijn leven heb gezien.”
Ik deel zelden persoonlijke informatie over mijn kinderen, zeker niet wanneer het hun gezondheid betreft.
De reden waarom ik dit verhaal tóch wil delen, is omdat ik weet dat ik veel lezeressen heb die zwanger zijn of net hun eerste kindje hebben gekregen.
Zelf heb ik nog een oudere zoon met wie ik al menig maal de Eerste Hulp heb bezocht. Ook benauwdheidsverschijnselen bij kleine kinderen zijn mij niet vreemd. Maar toch was ik volkomen overdonderd door wat er gisteren met onze babydochter is gebeurd.
Ik had nog nooit van het fenomeen ‘koortsstuipen’ gehoord en ik heb (tot vandaag) ook nog nooit iemand gesproken, die dit met zijn/haar kind heeft meegemaakt.
Ik had echt heel graag van tevoren willen weten, dat dit soort dingen bij jonge kinderen kunnen voorvallen, hoe dit eruit ziet en hoe ik het beste had kunnen handelen.
Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest of in paniek geraakt zoals gisteren.
Als één van mijn lezers onverhoopt ooit hetzelfde moet meemaken, zou ik het heel fijn vinden als mijn artikel ergens in het achterhoofd een belletje doet rinkelen en een klein beetje paniek wegneemt.
Wat is er gebeurd?
Onze acht maanden oude dochter, verkeert al sinds de dag dat zij geboren is, in blakende gezondheid. Ze is misschien twee keer koortsig of snotterig geweest, maar het is een stralend, spekkig, blij en ultragezond kind.
Gisteren merkten wij dat ze niet lekker in haar vel zat. Ze at en speelde gewoon zoals altijd, maar ze keek iets minder blij. Ze had geen verhoging, maar niesde wel veel en frummelde veel aan haar oortjes. Iets wat ze vaker doet, als ze last heeft van haar doorkomende tandjes.
Omstreeks 16:00 had ze een erg vieze poepluier: een soort diarree dat ook overeenkomt met symptomen die baby’s kunnen hebben, wanneer ze last hebben van doorkomende tandjes.
Kortom, wij maakten ons dus geen zorgen, been there, done that: baby’s zijn nou eenmaal vaak kwakkelig, that’s part of the deal!
Rond 17:30 waren wij klaar met werken. Mijn vriend zou beginnen met het eten klaarmaken en ik ging even douchen samen met het kwakkelkind.
Tijdens het douchen merkte ik ook niets vreemds aan haar, ze was gewoon erg relaxt, lag lekker tegen mij aan en speelde met een lege shampoofles.
Mijn vriend heeft haar uit de douche gehaald en aangekleed, zodat ik nog even mijn haren kon wassen.
Terwijl ik dit deed, hoorde ik dat ze best wel aan het jengelen was, tijdens het aankleden.
Vanuit de badkamer (tijdens het afdrogen) zei ik tegen mijn vriend, dat we haar misschien voor het slapen gaan toch maar een Paracetamolletje moesten geven, want ze voelde zich duidelijk toch niet helemaal lekker.
Hij was het hiermee eens en zei dat hij haar nu een warm hapje ging proberen te geven, maar als ze geen trek had, dat hij een melkflesje voor haar zou maken.
Een paar minuten later was ik boven bezig met mezelf aankleden en hoorde ik mijn vriend keihard mijn naam schreeuwen.
Hij schreeuwt nooit, dus ik schrok hiervan en wist meteen dat er iets ernstig mis was.
Halfnaakt, graaide ik het eerste de beste T-shirt van een stapel was en trok dit over mijn hoofd terwijl ik naar beneden rende. Daar zag ik hem in blinde paniek met onze dochter in zijn armen, terwijl hij op haar rugje sloeg.
Ze hing erbij als een lappen pop en hij riep:
ZE STIKT!!! ZE IS GESTIKT!!!!!!
Hij draaide haar om en haar gezichtje was donkerpaars aangelopen, haar ogen helemaal weggedraaid.
Ik rukte haar uit zijn armen en gilde: ‘BEL 112! BEL NU 112!!!’
Ik ging op de grond zitten met haar rechtop leunend in mijn armen. Ik stak mijn pink in haar mond om te checken of ze etensresten in haar mondje of keel had zitten, maar ik voelde niets.
Ze beet keihard op mijn pink met stijve kaken en liet niet meer los, ik kreeg mijn vinger nauwelijks uit haar mondje losgewurmd.
“Haar gezichtje was spierwit. Haar mond en haar neus waren paarsrood en haar ogen waren helemaal weggedraaid.
Haar armpjes en beentjes leken wel van plastic en staken stijf naar beneden, ze voelde keihard aan. Ik dacht echt dat ze dood was.”
Mijn vriend had iemand van de hulpdiensten aan de lijn en hij schreeuwde instructies uit de telefoon naar mij.
Ze moest plat liggen op de grond en ik moest haar nekje ondersteunen. Ik moest mijn hand op haar buikje houden en voelen of ze nog ademde. Dat deed ze niet.
Pas na een minuut of drie, maakte haar buikje een kleine zichtbare beweging en daarna duurde het bijna een minuut voordat ik opnieuw een heel lichte beweging zag.
Haar oogjes draaiden af en toe, maar ze keek me niet aan. Haar ogen waren glazig en draaiden en staarden gewoon de leegte in.
Ik gilde tegen mijn vriend dat ze doodging en dat ik niet wist wat ik moest doen. Ik gilde tegen hem dat hij g*dv*rd*mme moest zeggen dat we NU een ambulance nodig hadden: WAAR BLIJFT DIE K*TAMBULANCE?!
Nog nooit in mijn leven heb ik me zo machteloos gevoeld als op dit moment. Ik dacht werkelijk dat mijn babydochter op dat moment in mijn armen ging sterven en dat ik niets kon doen om haar te helpen.
Na ruim vier (vijf?!) helse en eindeloos lange minuten, maakte ze een zacht piepend pruttelgeluidje en draaide ze wat meer met haar ogen, maar haar lijfje bleef akelig bewegingsloos.
En zomaar opeens stond ons kleine huis vol met vijf mensen van verschillende hulpdiensten en apparatuur.
Een vrijwilliger van een EHBO dienst was er zelfs al na vier minuten. Achteraf realiseer ik dat dit echt supersnel is, maar op dat moment voelde iedere minuut als een uur.
Deze vrijwilliger stuurde mijn vriend naar de voordeur zodat de politie of ambulance (wie er het eerst zou aankomen en acute hulp kon verlenen) meteen wisten waar ze zijn moesten. Hij stelde mij gerust dat het goed ging met mijn dochter, maar ik kon daardoor niet cool blijven.
‘GOED? Noem je dit GOED?
Ze beweegt niet! Ze is paars! Ze ademt nauwelijks!’‘Nee, ze is ziek, maar ze ademt en maakt geluid en dat is een goed teken! Blijf kalm, het komt goed met haar!’
Maar ik kon op dat moment allesbehalve kalm blijven.
De politie en ambulance arriveerden tegelijk, ongeveer 6 tot 7 minuten nadat mijn vriend 112 had gebeld: het geluk van wonen op een centrale en goed bereikbare locatie in een drukke stad!
De politie ging meteen weer weg toen ze zagen dat de ambulancemedewerkers het onder controle hadden.
Mijn dochter’s temperatuur en de zuurstofwaarde in haar bloed werden gemeten en ze bleven maar tegen me zeggen dat het GOED met haar ging.
Maar dat ging er bij mij niet in en ik kon ‘mijn cool’ gewoon niet bewaren.
Ik ken mijn dochter. Zij ligt niet stil. Zij is geen schootzitter. Zij onderneemt, draait, spartelt, graait naar alles wat er binnen handbereik ligt, kirt of maakt herrie.
Soms moeten we zelfs met z’n tweetjes haar luier verschonen omdat het in je uppie niet lukt. Mijn dochter blijft niet rustig liggen, terwijl er twee onbekende mannen met blauwe handschoenen slangetjes aan haar teentjes klemmen en er een thermometer bij haar wordt ingebracht.
Maar ze keek al wel meer om zich heen en maakte een zielig en zacht pruttelgeluidje, dat was inderdaad waar. Maar het ging niet goed met haar, ze bewoog niet en ze had minutenlang niet geademd.
Beademing was niet nodig, want deze leek stabiel. Wel moest ze mee naar het ziekenhuis voor controles, dus wij moesten een maxi cosi en onze spullen pakken.
Op dat moment realiseerde ik dat ik half aangekleed, recht uit de douche naar beneden was gesprint in mijn zwangerschapsjoggingbroek. Die kan ik maar niet weggooien, maar hij zakt constant van mijn kont af.
‘Pak je een dekentje voor haar en een jas voor jezelf?
Vergeet je telefoon en sleutels niet!’
Ik weet niet meer wat ik boven aan het doen was, toen ik met één sok en één schoen aan, huilend een elastiekje voor mijn zeiknatte haar zocht.
‘Oh ja, een wikkeldoek!’
‘Oh nee, die is nat omdat ze net heeft gedouched…’
Ik rukte haar ledikantdeken uit haar bedje, griste haar lievelingsknuffel mee, trok de enige sok die ik zo snel kon vinden weer uit, stapte met blote voeten in mijn gympen en bedacht vervolgens in de ambulance dat ik mijn jas vergeten was. En het mutsje van mijn dochter ook.
In de rit naar het ziekenhuis konden we mijn dochter niet wakker houden. Ze was niet (meer) bewusteloos, maar wel helemaal uitgeteld. Met open mond en half gesloten ogen, lag ze een beetje comateus op mij en ze voelde ze aan als een slappe lappen pop.
Haar armpjes en beentjes bungelden maar bewegingsloos langs haar lijfje en dit zag er echt heel naar uit.
In het ziekenhuis werd ze meteen onderzocht door een arts van de spoedeisende hulp, die vragen stelde waardoor ik weer opnieuw in paniek schoot.
Ik had van mijn vriend namelijk nog niet gehoord wat er zich had afgespeeld, voordat hij zo angstaanjagend om hulp schreeuwde.
Hij was haar eten aan het geven, maar ze had geen trek. Zomaar, out of the blue, gooide ze haar hoofdje naar achteren en begon ze met haar ogen te draaien, terwijl haar hele lijfje schokte.
Dit heb ik dus zelf niet gezien en hoorde ik hier ook pas voor het eerst.
‘Is haar temperatuur opgemeten?’
‘Ja.’
‘Had ze koorts of verhoging?’
‘Nee.’
‘Heerst er epilepsie in jullie families?’
BAM.
Dát enge idee, was nog niet bij me opgekomen.
‘Nou, ze lijkt nu weer redelijk bijgetrokken, ik roep onze neuroloog en kinderarts er even bij!’
Dit trok ik dus heel slecht. Mensen die me geruststellend probeerden te vertellen dat ze er weer GOED uitzag en weer ‘lekker actief’ was.
Nee, echt niet: IK ken mijn dochter het beste, IK weet hoe zij zich gedraagt en dit is NIET actief en zeker NIET oké.
Mijn dochter heeft ruim twee uur slaperig op mij doorgebracht, totdat ik echt dringend naar de WC moest.
“In het toilet schrok ik van mezelf in de spiegel.
Ik zag eruit als een doorgesnoven junk met uitgelopen make up.
Een soort hert dat net aangereden is en verschrikt in de koplampen kijkt.
En WHY for f*ck’s sake, moest ik mijn allerstomste slaap T-shirt uitgerekend vandaag aantrekken en mijn jas vergeten mee te nemen?!”
Het ziekenhuispersoneel kon er wel om glimlachen, maar ik voelde me echt superstom, dom en trashy.
Vooral toen we wat meer hoorden over koortsstuipen en hoe ongevaarlijk het is: was ik nou echt zo’n drama queen…?!
En waarom wist ik niet wat een koortsstuip was?!
Na twee uurtjes, waren wij ook wat meer gerustgesteld. Mijn dochter leek weer wat dorst en babbels te hebben. Samen speelden we met de knuffel van de Clini Clowns, die ze echt helemaal te gek vond en die wij dus ter plekke ‘Ambu’ hebben gedoopt.
Wel was ze zichtbaar aangeslagen en stijfjes: haar lijfje heeft echt een flinke klap gehad. Haar temperatuur is meerdere malen gemeten, maar er was slechts sprake van lichte verhoging en geen koorts.
Verder kwamen al haar symptomen wel overeen met een koortsstuip en niet met een epileptische aanval.
Ze is onderzocht door drie verschillende artsen, toen wij vier uur later weer met haar naar huis mochten gaan.
Inmiddels hadden wij er ook weer vertrouwen in dat het veilig was om haar mee te nemen. Daarvoor wilde ik absoluut dat ze haar zouden opnemen en verder zouden onderzoeken.
Wat is een koortsstuip?
Koortsstuipen komen gemiddeld bij 1 op de 20 kinderen voor, tussen de zes maanden en ongeveer vier jaar oud.
Tijdens een koortsstuip verliest het kind kortdurend het bewustzijn. Daarbij kunnen trekkingen in de armen en benen optreden, waarbij de ogen soms wegdraaien. Sommige kinderen vertonen helemaal geen trekkingen, maar zijn tijdens een koortsstuip juist helemaal slap.
Een koortsstuip duurt meestal niet langer dan vijf minuten. Daarna is het kind vaak nog enige tijd moe en slaperig. Vervolgens treedt volledig herstel op.
Zoals de naam al zegt, worden koortsstuipen uitgelokt door koorts.
De oorzaak voor het ontstaan van een koortsstuip bij kinderen is niet bekend. Wel weten we dat jonge kinderen vaak periodes met koorts doormaken tijdens bijvoorbeeld een verkoudheid. Het optreden van koorts bij deze leeftijdscategorie is dus heel gebruikelijk.
Paracetamol of andere koortsonderdrukkende middelen kunnen koortsstuipen niet voorkomen.
Heeft een kind eenmaal een koortsstuip gehand, dan is de kans op herhaling wat groter dan gemiddeld.
Meer weten?
Typ op YouTube de zoekterm ‘Febrile Convulsion‘ in.
Je kunt dan verschillende home made video’s zien van kinderen met verschillende type koortsstuipen.
Niet prettig om naar te kijken, maar wel goed om te weten hoe verschillend het zich kan uiten én hoe naar het is om te zien.
Wat stel je (meestal) vast bij koortsstuipen?
- Koorts
- Schokkende bewegingen
- Bewustzijnsverlies
- Stokkende ademhaling
- Blauwverkleuring van nagels en lippen
- Het wegdraaien van de ogen
Wat moet je doen bij koortsstuipen?
Het optreden van een koortsstuip is voor ouders en omstanders vaak een beangstigend gezicht. Een groot deel van de angst kan vaak worden weggenomen, als je weet wat je moet doen.
- Leg de baby of het kind op de grond en maak ruimte vrij zodat het zich niet kan bezeren aan meubels of voorwerpen.
- Direct 112 (laten) bellen en vermelden dat het kind koortsstuipen heeft.
- Een kind met stuipen mag je niets te drinken geven.
Het afkoelen met koude washandjes heeft geen zin.
Dit veroorzaakt alleen maar extra stress voor het kind.
Probeer bij het begin van de koortsstuip de tijd op te nemen en weet dat dit meestal korter dan vijf minuten duurt.
Dit betekent dat je kind binnen die tijd weer bijkomt en dat de trekkingen ophouden.
Via je huisarts of huisartsenpost, kun je informatie verkrijgen over wat te doen, als de koortsstuip na vijf minuten niet overgaat en welke medicatie je thuis (indien voorradig) zelf kan en mag toedienen.
Klassieke koortsstuipen zoals hierboven beschreven, veroorzaken geen hersenbeschadiging en hebben geen nadelige invloed op de ontwikkeling van je kind. Ook is er geen verhoogde kans op de ontwikkeling van epilepsie.
Bronnen: brochure over koortsstuipen van het Kennemer Gasthuis + website van het Rode Kruis.
Hoe gaat het nu?
Mijn dochter maakte het de dag na de koortsstuip alweer gewoon goed. Je merkte aan niets dat ze kort daarvoor zo’n zware aanval heeft gehad. Ze was gewoon grieperig en snotterig zoals iedere andere gemiddelde baby dat wel eens is.
Wel waren we nog lang extra alert op ieder geluidje, hoestje of niesje dat ze produceerde. Ook de maanden erna, was ik toch altijd extra nerveus wanneer ze koortsig was. Het heeft echt een tijdje geduurd, voordat ik er wat relaxter mee om kon gaan.
Ook nu ze alweer bijna vier jaar oud is (en het gelukkig bij één koortsstuip gebleven is), merk ik dat wanneer ze ziek is ik mezelf er altijd aan herinner: ‘Niet schrikken en cool blijven als het misgaat’.
Ook voelde ik me destijds dom, omdat ik op haar rugje had geslagen, haar rechtop had gehouden en met mijn pink in haar mond zat te wroeten. Maar ik dacht nou eenmaal dat ze zich had verslikt en kende de symptomen van een koortsstuip dus niet.
Als je de feiten erop naleest, is een koortsstuip relatief onschuldig en komt het best vaak voor.
Ik had wat rondgevraagd bij mijn vrienden en familie met kinderen. Op een enkeling na, wisten alleen mensen die werkzaam zijn met kinderen van dit verschijnsel.
Een volgende keer zal ik hopelijk minder paniekerig reageren, maar zonder enige twijfel zal ik meteen weer 112 bellen en dit is ons ook aangeraden. Ze komen liever tien keer ‘voor niets’ dan één keer te laat.
Ik hoop dat ik zwangeren of prille moeders niet bang heb gemaakt met mijn verhaal en ik hoop ook dat dit je nooit gaat overkomen.
Maar als het onverhoopt wel zo is en dit verhaal schiet door je hoofd, onthoud dan: ‘Be cool, unlike Maris’ 😉
En gooi stomme slaapshirts weg 😉
85 reacties
Pffff wat een verhaal, wat zal jij ontzettend geschrokken zijn zeg! Ik heb het gelukkig met mijn 3 kinderen nooit gehad maar ik denk dat het 1 van de akeligste dingen is die je als ouder van een klein kind kunt meemaken. Wat fijn om te horen dat Nora er verder geen last meer van heeft, dat zal voor jullie als ouders wel even anders zijn…. Fijn dat je er een blog over hebt geschreven, ik denk dat veel jonge ouders er zéker wat aan hebben
Dit hadden mijn man en ik exact kunnen schrijven. Alles klopt, precies. Schreeuwen naar elkaar dat ze gestikt was, het blauwe gezicht, de ademstop. Haar gebitje op elkaar geklemd, de vinger van mijn man doorgebeten omdat hij zijn vinger niet meer uit haar kaken kreeg…
Inmiddels 2 jaar geleden en wij dachten dat ze er van af was.
Helaas heeft ze afgelopen maandag weer een stuip gehad met 5 jaar. Opnieuw paniek en verscheurd van verdriet. Ook al wisten we wat er aan de hand was.
Het is gewoon afschuwelijk en met geen woorden te beschrijven.
hier net hetzelfde voor de tweede keer meegemaakt. het blijft verschrikkelijk..
Ja hè? Het is zo anders wanneer je erover leest of het werkelijk meemaakt: het staat nu (jaren later) nog steeds op mijn netvlies gebrand en krijg er nog de rillingen van. Hoop voor jullie dat deze tweede keer de laatste was <3
Jeetje Maris, ik hoop dat je weer een beetje rustig kan ademen nu. Ik zou ook niet weten wat je in zo’n situatie zou moeten doen. Daarom is het goed dat je hierover hebt geschreven. Dikke knuffel voor jullie♡
Jeetje wat zullen jullie je nu lam voelen van alle emoties die door jullie lijf gegierd hebben. Neem met elkaar de tijd om het allemaal tot rust te laten komen. Is niet niks!
Knap dat je het zo hebt kunnen verwoorden. Inderdaad, als maar 1 ouder die dit ooit meemaakt er iets aan heeft dan is dat al fijn.
Dikke knuffel voor jullie! Xx
‘Lam’. Ja, dat is het juiste woord 😉
Lieve Maris en Seth,
Als mama van een kind wat óók koorststuipen heeft gehad ben ik je dankbaar dat je dit deelt. Had ik dit van tevoren geweten dan had ik inderdaad anders gereageerd….
Nu even tot rust komen en veel knuffels aan lieve Nora ❤️
Jemig, wat doodeng! Kan me voorstellen dat je je kapot geschrokken bent.
Wat ontzettend naar! Ik snap dat jullie heel erg geschrokken zijn. En heel goed dat je het op hebt geschreven, ik heb zelf kinderen maar zou niet weten wat te doen. Maar extra knuffelen met Norah❤️
Hey, fijn dat het weer goed gaat. Wij zijn er helaas ook bekend mee. Aimee heeft ze ook gehad en het is doodeng! Ik weet wat je voelt! Het goede nieuws is dat ze er overheen gaan groeien, maar het is echt eng en zodra ze koorts krijgt, schiet ik ongeveer in de paniekmodus 🙂 Aimee heeft er nu geen last meer van en is nu 10 maar ik zie het nog altijd voor me. Ik heb destijds een injectie gekregen om in geval van nood even toe te dienen… Gelukkig nooit nodig geweest maar fijn om iets te hebben liggen, misschien meer psychologisch voor mij hihi.
Gelukkig gaat het weer goed met jullie meisje en goed om dit te delen!!!!
Ja, ik vraag me ook af of ik een volgende keer dat ze ziek is of koorts krijgt, of ik dan erg a-relaxt ben. Vandaag kon ik ook al nauwelijks mijn ogen van haar afhouden, bleef maar checken of ze normaal ademde en of ze normaal slikte. Bij ieder stom geluidje of gepruttel, was ik toch alert.
Zij heeft nu nergens meer last van, dus ik zal die angst moeten loslaten en erop vertrouwen dat ze sterk is. Hoop vooral dat het eenmalig was. Jij hebt het meerdere keren meegemaakt dus? Wat ver-schrik-ke-lijk lijkt me dat, iedere keer weer pff…
Wat heftig! Logisch dat je in paniek was! Bedankt voor ook het informatieve stukje, mocht het een keer voorkomen (hopen we niet natuurlijk) dan hoop ik dat je blog nog ergens in mijn geheugen zit!
Oh wat heftig! Natuurlijk ben je enorm geschrokken. Een vriendin van me heeft dit met haar zoontje meegemaakt, zodoende had ik ervan gehoord. Dat je het kind dan op de grond moet leggen wist ik niet. Wel heb ik een halve cursus kinderehbo gedaan, weet nu ook iets meer over wat te doen dan daarvoor bij bepaalde dingen (kalmeer altijd eerst de ouder, is een van de regels, anders kun je niets voor het kind doen). Goed dat je dit deelt! Denk dat velen blij zijn om te weten wat ze moeten doen!
Ja, dat deed de EHBO-vrijwilliger ook, die als eerste aankwam: mij kalmeren. Althans, dat probeerde hij, maar ik zat zelf half te hyperventileren. Een beetje dezelfde instructies als in het vliegtuig: bij nood eerst zuurstofkapje bij jezelf en dan pas bij je kind opzetten.
Poeh wat een verhaal. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. O wat erg zeg. Gelukkig gaat het nu beter. Dit is echt een angst voor mij.
Wat zullen jullie ontzettend geschrokken zijn Maris!
Ik ben heel blij dat het nu weer goed gaat met jullie kleintje 🙂
Mijn complimenten dat je dit verhaal deelt om andere jonge ouders te vertellen over koortsstuipen.
Pfffff heftig…!!! Zou me ook rotgeschrokken zijn…! Bedankt voor het delen…
Jeetje meid! Heftig hè? Bente heeft ook een koorststuip gehad en ik was niet thuis. Mijn vriend heeft dezelfde paniek gehad als jullie. Alleen moest hij het alleen doorstaan. Afschuwelijk! En uiteindelijk ook nooit meer gebeurd en goed herstel. Dapper dat je dit artikel schrijft. Het kan echt dikke paniek schelen. Jouw schrijfstijl is weer fantastisch? Mn kind moet naar bed, maar ik zat gewoon helemaal in het verhaal ?
Oh, wat verschrikkelijk dat je vriend alleen met haar was! Ik weet niet hoe ik het alleen had moeten doen, en mijn kind vasthouden, en de 112 medewerker telefonisch te woord staan en de hulpdiensten binnenlaten en ook nog proberen kalm te blijven, pff….
Wel fijn om te horen dat jouw dochter het maar één keer heeft meegemaakt, hopelijk blijft het voor ons ook bij deze ene keer.
Jeetje mina zeg! Wat een heftig verhaal! Gelukkig gaat het weer goed met haar en hopelijk kunnen jullie snel van de schrik bekomen! Dikke virtuele hug
Ok ik ben ook even in shock! Snap helemaal dat je dacht dat ze stikte dus maar goed dat je dit gecontroleerd hebt! Fijn dat je dit wilde delen want van elkaar kunnen we leren. Nuttige info want dit wist ik ook niet. In paniek zou ik ook zeker zijn!
Ik heb wel meegemaakt dat mijn man een epileptische aanval kreeg, later bleek van stress. Dit was ook mega eng om te zien alsof hij bezeten was! Hoofd achterover keihard schreeuwen armen omhoog grote ogen en naar een paar minuten Alleen nog hevig schokken. Vreselijk om te zien bij iemand laat staan bij je kind……
Gelukkig gaat het alweer beter met haar en hopelijk zijn jij en Seth ook al een klein beetje van de schrik bekomen. En later kun je nog wel eens lachen om dat t-shirt. Mensen van de eerste hulp zijn heel wat gewend. Mijn pyama bestond die nacht ook uit twee verschillende delen 😉
Ik kan inmiddels een beetje glimlachen over mijn stomme shirt 😉
Maar wij hebben nog wel een flinke kater overgehouden aan het hele gebeuren, ondanks dat Norah weer heppiedepeppie rondkruipt.
Ik heb nog nooit een epileptische aanval bij iemand gezien, zelf wel een keer gehyperventileerd en toen waren mijn kaken ook verkrampt. Dus dit herkende ik wel, toen Norah mijn vinger er bijna afbeet. Maar ik was toen gewoon bij kennis en aanspreekbaar, kon luisteren naar instructies om te kalmeren en zo. Een zomaar opeens bewusteloze en paars aangelopen baby die op geen enkele prikkel reageert, dat is pff… echt geen woorden voor en hoop het nooit meer mee te maken 🙁
Jeetje meid, wat een heftig verhaal! Zat zelf bijna te janken bij het lezen. Ik geloof ook niet dat je “cool” kan blijven als je dit bij je kind ziet gebeuren… ?
Wat een heftig verhaal! Ik voelde je angst bij het lezen van het verhaal. Ik hoop dit met mijn dochtertje nooit mee te maken want ik denk dat ik net zo in paniek raak zoals jij deed. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
Wauw ik kan de paniek en alle nare gevoelens helemaal begrijpen. Helaas ben ik niet als Norah geweest, ik was vroeger altijd ziek haha. Gelukkig is het nu goed en is er een kleine troost-compensatie
Phoeh, ik zit zelf met kippenvel op mijn armen. Wat eng! Ik zou waarschijnlijk staan krijsen en tranen met tuiten wenen. Ik sloeg al helemaal in paniek toen mijn au pairkindje viel en met haar tandje door haar lip zat.
Het is ook altijd schrikken als er iets heftigs of engs met een klein kind gebeurd. Ik heb nu na 10 jaar al menig heftige koortsaanval, tanden (meervoud) door de lip, afgebroken voortand (geen melkgebit, grr!), schouder uit de kom of valpartij met het gezichtje over het asfalt meegemaakt. Maar dit… hier was ik echt niet op voorbereid!
Wat een heftige ervaring moet dit zijn geweest. Met tranen in mijn ogen las ik je verhaal. Krijg je het ook nog gewoon voor elkaar om mij enorm te laten lachen tussendoor (cougar? Leuk, cadeautje van Seth?).
Goed om (weer) over dit onderwerp te lezen. Ik heb het 1x in mijn leven bij een kindje gezien, op ehbo cursus behandeld en ik hoop het niet meer mee te maken. Saar had vandaag ook koorts. Merkte dat ik toch wel iets alerter reageerde op geluidjes na jouw verhaal.
Sterkte met elkaar en even lekker gaan ontspannen!
Haha nee, dat shirtje heb ik al langer dan Seth 😉
Jeetje wat heftig om zoiets mee te maken! Ik heb 2 kinderen inmiddels 7 en 10 jaar en dit heb ik gelukkig niet mee gemaakt. Ik zou net als jullie niet weten wat ik moest doen. Hopelijk helpt dit artikel voor anderen, maar bovenal hoop ik liever dat het niet voor komt, maar dan weet ik hoe ik moet reageren als iemand hulp vraagt.
Jeetje, het is alsof ik het weer beleef…… Goed dat je erover schrijft!! Joran heeft het 4x gehad, 1x waarin het bijna 20 min duurde voordat hij weer bijkwam. Die x resulteerde in een ritje met loeiende sirenes naar het ziekenhuis….. Het is een ontzettend akelig gezicht en het maakt niet uit hoevaak je het meemaakt!! Het duurde bij mij altijd weer poosje voordat ik het los kon laten en de 1e x dat hij weer koorts had vond ik ook altijd erg spannend! Wij hebben stesolyd in huis voor het geval dat… Als het weer gebeurd en langer dan 5 min duurt moeten we dat toedienen.
Gelukkig is het nu weer goed met jullie meisje!! Nu jullie nog…… 😉 Sterkte!
Ik heb daar (Stesolyd) een beetje over gelezen, maar wil me er nog niet in verdiepen. Nog even teveel informatie voor mij. Mijn god, 20 minuten voordat hij weer bijkwam? Wat zullen jullie bang geweest zijn 🙁
Mijn zoontje, ondertussen 8 jaar, heeft dit meerdere keren gehad voor hij 2 was. Je kan er eigenlijk niet veel aan doen om het tegen te houden, gewoon zorgen dat ze nooit te hoge koorts maken, dat is dan wel aan de hand van de koude washandjes, zo weinig mogelijk kledij aan, fris badje, … Vanaf 39° is het riskant als ze gevoelig zijn aan stuipen.
Maar ze groeien er sowieso uit. Het is er eigenlijk uit gegaan op het moment dat hij naar school begon te gaan 😉
Maar het is idd een hel de eerste keer dat je het meemaakt! Verschrikkelijk gewoon… Na al die jaren krijg ik er nog koud van…
Heel veel beterschap alleszins!!!
Ja, dat las/hoor ik ook van iedereen. Maar Norah had helemaal geen koorts, slechts een lichte verhoging. Ik wil niet zo’n creepy moeder worden die te pas en te onpas de thermometer trekt, maar de schrik zit er nu wel goed in.
Ik kan het geloven dat de schrik er nu in zit! Maar als ze het nog eens zou hebben, ben je nu tenminste al wat meer geïnformeerd over hoe je het moet aanpakken. Dat is al heel wat en helpt toch ook wel om je kalmte wat te bewaren, he? (in hoeverre dat kan, natuurlijk)
Zo, hier komen bij mij wat emoties los… In tegenstelling tot jouw verhaal had mijn dochter haar eerste epileptische aanval met 9 maanden en werden wij afgedaan met koortsstuip. Pas na haar 3e aanval (haar 2e die dag) naar het ziekenhuis en terwijl ze daar geen aanvallen kreeg werden we pas 3 dagen later serieus genomen omdat ik vertelde dat mijn man bhv’er was, toen pas kwam er begrip en erkenning. Blij te lezen dat ze die vraag (epilepsie) zo vroeg gesteld hebben bij jullie.
Gelukkig is mijn meisje over haar epilepsie heen gegroeid en naar 4 jaar was ze aanvalsvrij en mochten we stoppen met haar medicatie.
Heftig dit… Geniet van elkaar ?
Wat erg! Heeft ze sindsdien (na die 4 jaar) nooit meer een aanval gehad?
Ik heb zeker wel het idee dat we goed geholpen zijn en serieus genomen werden. Toch zit het mij niet lekker dat ze geen koorts had en het wel als koortsstuip afgedaan wordt. Mocht dit onverhoopt toch nog een keer gebeuren, koorts of geen koorts, dan ben ik die rellende moeder die het ziekenhuis niet verlaat zonder dat mijn kind gescand is.
Joran had ook geen koorts/verhoging, bij geen enkele stuip. Het is wel belangrijk dat ze nadien koorts/verhoging krijgen, dan is het een koortsstuip. Is die niet aanwezig dan moet je verder kijken…. Bij Joran is nog een EEG gemaakt na die lange aanval en hij heeft een verhoogde kans op epilepsie tov leeftijdsgenoten. Maar in principe heeft het er mee te maken dat de hersentjes nog niet rijp zijn en het lichaam deze wil beschermen voor oververhitting dmv “kortsluiting”. Tot 6 jaar is het iets wat voor kan komen, dus ik hoop dat wij er van af zijn aangezien Joran komende zomer 6 wordt 😉
De ‘stuipen’ die mijn dochter kreeg waren anders dan Maris beschrijft. Deze waren korte bewegingen met de armen en benen, happend naar adem, en verstart. Later toen ze kon zitten en lopen viel ze daadwerkelijk om, en daarna zo moe, zo vreselijk moe, echt sneu.
Na haar vierde was ze inderdaad van de aanvallen af, van de bijwerkingen niet, er is echt wel wat kapot gemaakt. het meest tastbare op die leeftijd daarvan was dat haar spraak ontwikkeling een paar maanden stil stond, ze klankte haar naam en toen niet meer.
Ik dacht dat de leeftijd van grote veranderingen 4 jaar was (en voor en na de pubertijd).
Nu heeft ze evenveel kans op epilepsie als jij en ik, maar ben nog altijd waakzaam als er gewaarschuwd wordt (bijv in het Pandadroom in de Efteling), als ze bleek is of erg moe.
Het belangrijkste advies wat ik kan geven: volg he intuïtie! Zo belangrijk, gelukkig was de kinderarts van mening dat bij kinderen bijna niets zo belangrijk is als de intuïtie van de moeder.
Ja dat is echt naar zeg! Ik kende het wel. En juist omdat ik het kende, scheet ik altijd zeven kleuren als mijn dochter koorts had. Ik ben ook naar baby ehbo geweest en daar lieten ze een film zien van een kind met een koortsstuip. Echt heel bizar. Ik hield t bij dat filmpje al niet droog! Ook omdat het me herinnerde aan de kraamtijd waarin mijn dochter stikte in bevallingsslijm. Naar om je kind zo te zien hoor. En ik vind het goed dat je dit deelt. En dat T-shirt. Lekker laten gaan! Sterkte ermee!
Wat schrijf jij ontzettend levendig! Net of je er zelf naast staat. Wat een ontzettend enge, stressvolle situatie! Dank dat je dit deelt en zo uitgebreid beschrijft. Lijk mij hele belangrijke info voor zowel (aanstaande) ouders als (aanstaande) docenten!
Dank je wel 🙂
Nadat dit met mijn dochter is gebeurd, heb ik eerst rondgevraagd in mijn eigen omgeving of zij wisten wat een koortsstuip was. Van al mijn vrienden en familie, was er maar één vriendin die dit vroeger met haar dochter had meegemaakt, verder niemand.
Alleen mensen die in het onderwijs of in de kinderopvang werken, wisten ervan of hadden het wel eens meegemaakt bij een kindje in de klas/groep.
Als je erover leest wordt het altijd afgesloten met ‘het is onschuldig en je kind houdt er geen blijvende schade aan over’. Maar dat is op het moment dat het zich voordoet, echt niet te bevatten. En eigenlijk is het voor de ’toeschouwers’ ook wel een tikkeltje traumatisch, zeker als je niet weet wat het is.
Ik heb het op stages nog nooit meegemaakt en ook op mijn huidige werk nog niet (indoor kinderspeeltuin, heel veel kids), gelukkig. Maar het is zo belangrijk om dit soort dingen te weten en om te weten hoe je moet handelen. Alleen maar begrijpelijk dat je je rot schrikt als je niet weet wat er met je kindje aan de hand is. En dan is ‘ach het stelt niet veel voor’, een ontzettend foute opmerking. Gelukkig gaat het nu weer goed met Norah. 🙂
Oh wat moet dat vreselijk geweest zijn. Heel fijn dat het nu weer goed gaat. Bedankt voor het delen, had hier nog niet eerder van gehoord.
Jeetje wat een heftig verhaal, ik zou me ook helemaal kapot schrikken en niet meer weten wat te doen. Altijd goed om zo’n verhaal op papier te zetten voor andere ouders. Die ga je er absoluut mee helpen. Nu bijkomen en lekker extra veel knuffelen met je mooie dochter.
Pfff, wat heftig. Met 3 kinderen heb ik het nog nooit meegemaakt, ik had er wel eens van gehoord. Maar wist niet dat het zo heftig zou zijn.
Goed om dit zo te schrijven en fijn om te horen dat het nu weer beter gaat met Norah.
Ik had er dus nog nooit van gehoord (ook iets waar ik me na afloop schuldig en dom over voelde). Als je erover leest (op medische sites e.d.) dan komt de omschrijving ook wel over als ‘heftig’ maar het is heel klinisch en zakelijk. Hoe het écht is wanneer zoiets zich spontaan voordoet bij je eigen baby/kind, is pure paniek en schok en ik vond het wel zinvol om dit vanuit onze eigen ervaring te delen.
Oh wat een heftige ervaring! Ik hoop inderdaad dat je andere moeders hiermee toch een beetje kan helpen. De schrik zal er natuurlijk altijd zijn omdat je, wat jij ook zegt, volkomen machteloos bent op zo’n moment. Baby Norah mag blij zijn met zulke alerte ouders!
Ik had er al wel van gehoord, maar niet door hoe heftig zoiets is als je het meemaakt. Het ergste dat wij tot op heden hebben meegemaakt is pseudo-kroep, waarvoor we uiteindelijk ook maar naar de eerste hulp zijn gereden. Dit lijkt me absoluut de overtreffende trap. Hopelijk horen jullie niet bij de groep waar het vaker mee gebeurd.
Mijn zoon heeft als peuter ook veel (acute) luchtweg infecties en rare virussen gehad en ik heb de Eerste Hulp vaker bezocht. Ik dacht dat ik wel wist hoe te handelen in een stress situatie, of dat ik inmiddels wel symptomen zou herkennen als mijn dochter nu iets ergers dan een simpel griepje onder de leden zou hebben. Dit was inderdaad de overtreffende trap ja en ik hoop het nooit meer mee te hoeven maken!
Jeetje meid…wat ontzettend heftig! Ik heb op blogs vaker dit soort verhalen over koortsstuipen gelezen waardoor ik inderdaad op mijn hoede ben….fijn dat je het deelt met andere mama’s…zo weten wij hoe te reageren wanneer het ons ooit overkomt (hopelijk nooit, want alleen bij het lezen van jouw ervaringen krijg het al benauwd)…Fijn dat het nu weer goed met haar gaat! Dikke knuffel voor jou voor de schrik!
ik deel hem even op mijn Facebook voor andere mama’s…je weet tenslotte maar nooit!
Lief, dank je wel!
Ik had er dus nog nooit over gelezen en nog nooit iemand over gehoord. Dan heb je al een kind van 10 en denk je al dat gekwakkel wel te kennen. Niet dus. Enorme spijt dat ik nooit een kinder EHBO-cursus o.i.d. heb gedaan, dat gaan we dus ook maar even doen…
Ik heb het een en ander bij BHV geleerd (ook wat kinderen betreft) maar een cursus kan nooit kwaad inderdaad!
Poeh wat heftig! Ik kreeg er waterige ogen van, ondanks dat ik van te voren al wist dat het goed gekomen was. Ik hoop dat veel ouders iets aan je verhaal hebben!
Wat een heftig verhaal, zeg! Wel fijn dat het is goedgekomen!
Ik kan me goed voorstellen dat jullie je helemaal rot geschrokken zijn! Wat fijn dat het achteraf allemaal goed gekomen is.
Goed dat je het verhaal deelt. Van een koortsaanval had ik nog nooit gehoord. Directe familieleden van mij hebben epilepsie en dan is het heel beangstigend wanneer iemand opeens ‘stuipen’ krijgt en tijdelijk niet meer reageert. Ik hoop dat jullie een beetje van de schrik bekomen zijn en Norah snel opknapt.
P.S. dat t-shirt, haha.
Ik hoop echt dat epilepsie ons bespaard blijft, dat lijkt me echt afschuwelijk, zorgelijk en beangstigend, om altijd in je achterhoofd te houden dat je kind een aanval kan krijgen 🙁
En jajajaja: ik kan inmiddels ook (een beetje) glimlachen om mijn shirt 🙂
Ik kreeg tranen in mijn ogen tijdens het lezen. Wat moet dit een hel zijn geweest. Ik heb nog nooit iemand met zo een aanval meegemaakt en naast de horror, schrik en ellende vind ik het leerzaam. Ik hoop dat het goed met haar gaat en dat jullie van de schrik zijn bekomen.
Ik hoop dat het voor lezers leerzaam is. Ik had er zelf nog nooit van gehoord of iets over gelezen en ik had het echt heel graag willen weten.
Norah maakt het gelukkig goed: beetje pips en snotterig, maar weer veel babbels en ze lacht weer. Nu wij nog 😉
Jeetje wat een heftig verhaal! Ik ben toevallig zwanger en was hier totaal niet bekent mee en hoop dit ook nooit mee te maken! Ik ben blij dat het nu weer goed gaat met jullie kleine meid! Dikke knuffel voor jullie
Jeetje wat eng! Kindje van mijn pufclubje had het afgelopen weekend ook. Lijkt me dood eng! Wel hoorde ik dat kinderen het maar krijgen. Dit hoop ik oprecht voor alle ouders die dit meemaken.
Sorry, ik begrijp niet wat je bedoelt. Je hoorde dat kinderen ‘het maar krijgen’?
Ho mijn toetsenbord is bijna leeg. Ik hoorde dat kinderen vaak maar 1 keer een koortsstuip krijgen al lees ik net na dat ik dit blog las dat het wel vaker voor kan komen.
Wat een griezelig verhaal, met gelukkig een goede afloop!! Dank voor het delen, ik had er ook nog nooit echt van gehoord (wel het woord ‘koortsstuip’, maar geen idee wat het eigenlijk was) en ben blij dat ik er nu van op de hoogte ben! Hoop het niet te hoeven meemaken!!
Fijn dat het met Norah allemaal weer goed gaat, zijn jullie er inmiddels ook weer bovenop?
Ik had ook wel eens van het woord gehoord, maar wist ook niet wat het precies inhield. Wat had ik het graag van tevoren geweten 🙁
Dan waren we waarschijnlijk net zo hard geschrokken, maar hadden we misschien niet meteen het allerergste gedacht (en in blinde paniek geraakt), want dáár lijkt het wel op als je het ziet gebeuren.
Norah maakt het goed en wij zijn inmiddels ook weer een beetje hersteld.
Wat afschúwelijk voor je Maris. Ik ben ontzettend blij dat Norah weer een beetje oude is, maar ik kan me voorstellen dat het nog echt een tijd gaat duren voordat jullie weer een beetje hersteld zijn. Knap ook dat je dit hele verhaal op papier hebt gekregen, want ik kan me voorstellen dat je het zo snel mogelijk wil vergeten. Maar je hebt gelijk, andere mama’s en papa’s kunnen hier echt mee geholpen zijn als ze dit weten. Een heeeeeeel fijn weekend en inderdaad, gezondheid is het belangrijkst. <3
Wat is zoiets eng he?
Als een beetje ’tegengif’ tegen de enge verhalen: mijn zusje heeft zelfs twee heftige/lange koortsstuipen kort na elkaar gehad en daarvoor in het ziekenhuis gelegen, nu is ze een gezonde, vrolijke, hbo-afgestudeerde twintiger 😉 en alles is dus prima goed gekomen.
Een goede afloop is altijd fijn om te horen 🙂
Poeh, ik dacht dat na 4 maanden mijn zwangerschapshormonen wel verdwenen waren, tranen met tuiten om dit verschrikkelijke verhaal met gelukkig een goede afloop. Dank voor het delen, wat zal jullie het hart in de schoenen zijn gezonken.
Dit is ook stiekem meteen de reden dat ik geen Oei ik groei-boeken en fora lees, want ik zou helemaal gek worden van alles wat er met mijn kids zou kunnen gebeuren. “Blij” dat ik dankzij jou toch dit verhaal meekrijg, af en toe is het niet verkeerd die oogkleppen even aan de kant te leggen en een verhaal van vlees en bloed te lezen. Ik ga me nu meteen verdiepen in een cursus minder-EHBO, die ik al eeuwen op mijn to-do lijstje heb staan. Good luck met bijkomen! (Zo, deze lurker heeft haar toetsenbord gevonden)
Ik mijd dat soort boeken en fora ook, maar van dit verschijnsel had ik toch graag van tevoren willen weten wat het was en hoe je moet handelen… En ik ben na ruim 8 maanden ook nog niet hormoonvrij hoor 😉
Pfff, dat is schrikken. Ben blij dat het met Norah weer beter gaat. En sterkte voor Seth en jou.
Wat vreselijk! het lijkt me vreselijk om mee te maken. Ik ben er wel mee bekend, omdat het in mijn familie helaas een aantal keer is voorgevallen. Ik hoop echt dat we het nooit mee gaan maken, want het lijkt me doodeng.
Ik hoop dat het norah ook nooit meer zal overkomen! Een keer is meer dan genoeg 🙁
Verschrikkelijk. Ik heb vaker gehoord over een koortsstuip en inderdaad ook dat het veel enger is voor de ouders om te zien dan dat het kind het zelf ervaart. Het zal wel denk ik dan, want als je het zelf meemaakt. Ik moet er niet aan denken. Overigens tijdens de cursus EHBO voor baby’s en kinderen (waar ik als enige geloof ik tranen in mijn ogen kreeg toen ik een oefening moest doen met een babypop – waarvan je er moest uitgaan dat baby stikte) heb ik begrepen dat je bij een levensbedreigende situatie (of die zo voor je lijkt) altijd 112 moet bellen. Nooit bellen met een huisarts(assistente) of zelf naar de spoedafdeling rijden. De mensen van 112 zijn getraind hiervoor en staan in rechtstreekse verbinding met de spoedafdeling / eerste hulp. Ze kunnen je telefonisch helpen en ervoor zorgen dat jij (en je kind) snel geholpen kunnen worden. Afijn. Ik vind het heel heftig voor jullie en ik vind het supergoed dat je het zo helder en duidelijk hebt opgeschreven. Hoop dat het nu goed gaat met Norah?
Ik zou een volgende keer (die hopelijk nooit komt) ook zeker niet rustig op mijn gemakje naar de huisartsenpost bellen, maar meteen 112 intoetsen! De hulpdiensten waren er echt heel erg snel, al voelt dat op zo’n moment natuurlijk als een oneindige eeuwigheid. Norah was de dag erna oké, maar erg rustig voor haar doen. De daaropvolgende dag was ze weer een stuk actiever gelukkig. Maar die angst blijft toch hangen. Gisteren en vandaag is ze weer extreem verkouden, heeft ze verhoging en is ze af en toe een beetje hangerig. Voorheen zocht ik daar niets achter, nu wil ik ieder half uur haar temperatuur meten (ik bedwing mezelf) en kijk ik toch anders naar haar. Zal wel slijten, maar op dit moment ben ik toch extra bezorgd door wat er recentelijk gebeurd is.
Koortstuipen komen ook vaak voor na vaccinatie, zie de bijsluiters van de verschillende vaccins. Wat fijn dat het weer goed kwam en bedankt voor het delen. Een gewaarschuwd mens telt immers voor twee!
1000 X dank dat je deze ervaring met ons hebt willen delen.Ik heb na het lezen nog steeds de rillingen over mijn rug lopen maar thank god is het een eind goed al goed verhaal.Wat een nachtmerrie,maar net wat je zegt omdat je totaal niet bekend bent met koortsstuipen en het er mee omgaan maakt het allemaal nog angstaanjagender.Ik ben blij dat ik er dank zij jou op gewezen ben en hoop dat het voor jou de laatste ervaring met dit fenomeen is en dat voor ons de teller op 0 blijft staan .
Je verhaal is zo herkenbaar! ik lag zelf ook zowat in een stuip van jouw reactie op dat het goed ging met je dochter 🙂 een lachstuip wel te verstaan. Ik heb soortgelijk gereageerd tegenover de medewerker van 112 die mij aan de lijn had. Hier afgelopen week de eerst echte koortsstuip gehad, mijn dochter had wel al eerder iets soortgelijks gehad maar heeft toen niet haar bewustzijn verloren. Ze was wat aan het schokken met haar handen en voeten, en die waren wat blauw en koud geworden. Ik dacht dat ik dat al eng vond! Maar het kon nog erger blijkbaar.
Het was precies haar 2e verjaardag en ik had haar 3 min geleden nog in mijn armen gehad en gek gedaan met haar waarna ik haar weer terug in bed had gelegd. Ik ga even naar het toilet en als ik uit de badkamer kom hoor ik haar raar ademen en vind haar schokkend en met de ogen weggedraaid en gorgelend in bed… Mijn God… je schrikt je echt wezenloos! Ik heb echt hysterisch aan de telefoon gehangen met 112, die mij aangaven dat ik haar moest gaan beademen toen zij stopte met ademen en blauw aanliep. Maar doordat haar kaken vast op elkaar zaten door het aanspannen van de spieren ging dat echt niet, dus ik was in alle staten. Ik heb geschreeuwd dat ze godverdomme moesten opschieten met die ambulance (die er gelukkig al binnen 5 minuten waren) want ze stikte en werd blauw.
Afijn, mee met de ambulance, een mooie toetknuffel erbij en alles weer goed met mijn dochter. Maar ik hoop dit toch echt niet vaker te gaan zien. Gelukkig was ik wel bekend met het fenomeen koortsstuip omdat mijn broertje dit vroeger ook gehad heeft toen hij jong was. Maar het zelf zien en meemaken bij je eigen kind is toch echt even iets anders.
Ja, het is echt afschuwelijk om te zien. Hoop het nooit meer mee te maken en als dit onverhoopt wel zo is, dat ik dan cooler en kalmer ben. Ik had er dus nog nooit van gehoord en omdat ze buiten bewustzijn was en niet zichtbaar ademde én aanvoelde als een plastic stijve pop, dacht ik écht dat ze was overleden. Kan er nu ruim een jaar later nog steeds naar van worden als ik eraan terugdenk. Blijft bizar te weten dat ze hier geen schade aan overhouden en dat het ‘onschuldig’ is! Blij te horen dat het bij jullie ook goed afgelopen is <3 Ik moet overigens een nieuwe Toet (die wij 'Ambu' hebben genoemd, naar 'Ambulance') gaan kopen, want dit beest (is het een muis?) is de lievelingsknuffel van mijn dochter en ik vermoed dat hij binnenkort uit elkaar gaat vallen 🙂
Nou bij mijn toen 11 maanden oude zoontje (1 maand geleden) was er ook een ambu gekomen en heeft hem niet meegenomen naar het ziekenhuis, waarnaar het vervolgens die dag nog 3 keer is gebeurd, zowel huisartsenpost en huisarts heeft me weer naar huis gestuurd. Week later weer een aanval, welke ik gefilmd heb, is er nu geconcludeerd dat mijn zoontje epilepsie heeft. Ik ben nog steeds verbaasd dat de ambulance hem niet had meegenomen naar het ziekenhuis en ook de hap en huisarts hem weer naar huis hebben gestuurd, het zou zogenaamd niks ernstigs zijn. Momenteel alweer een heel weekend in het ziekenhuis na alleen maar aanvallen. Dus goede tip mensen als er een aanval komt, bel 112 en laat iemand het filmen!! Dan kun je mocht je weggestuurd worden omdat er niks aan de hand lijkt te zijn met je kindje, het laten zien zodat ze je wel serieus nemen. En houd in de gaten of er koorts is, want dit was alleen de 1e 2 keer bij mijn zoontje zo waardoor het in eerst instantie koortsstuip was, hierna alle aanvallen zonder koorts, hieruit blijkt dan epilepsie.
Vanavond heeft mijn dochter van 1,5 voor het eerst een koortsstuip gehad. De ambulance is hier geweest en ze hebben haar niet meegenomen. Zo’n aanval is echt een hel. Ik dacht echt dat ze doodging. Ik kan de hele nacht niet slapen, bang dat het weer gebeurt en iedere keer als ik mijn ogen dicht doe zie ik weer dat beeld voor mijn ogen van mijn meisje met de grauwe kleur en haar levenloze ogen.
Ik weet hoe je je voelt. Vond het zo bizar om dan achteraf te horen dat het ‘onschuldig’ is, na wat ik had gezien. Het duurde bij mij even voordat ik het een plekje kon geven. Ook iedere keer wanneer ze daarna ziek was, sloeg bij mij de paniek en angst toe. Ik hoop dat je fijne mensen in je omgeving hebt met wie je erover kunt praten: krop het niet op en geef jezelf de tijd om het te verwerken <3
Zo herkenbaar wat je verteld! Mijn dochtertje heeft helaas in een halfjaar tijd 3x een koortsstuip gehad. Zonder ziekte verschijnselen. Bij haar komen ze wanneer ze overprikkeld is en ze zich te druk maakt. De eerste keer blijft me altijd bij.. ze struikelde, bleef stil liggen en toen ging het mis. Ze heeft sinsdien te veel onderzoeken gehad maar een oorzaak wordt maar niet gevonden. In iedere kamer van het huis ligt een klysma met medicatie en standaard mee in de tas als we weg gaan. Zodra ze zich ook maar een beetje druk maakt kont bij ons de angst. Dus ik begrijp je gevoel zo goed!
Het is heel herkenbaar voor ons wat je hier beschrijft. Wij hebben het dit jaar helaas al 6x mee moeten maken in 3 koortsperioden. De eerste keer toen we allen Corona hadden. Ondanks dat blijft het iedere keer angstaanjagend en wordt ons aangeraden toch 112 te bellen omdat je niet weet hoe goed je kindje uit de stuip komt en het belangrijk is om te controleren of de ademhaling etc. stabiel is.
Ons advies bij een koortsstuip: leg je kindje op de zij en doe wat kleren uit totdat je kindje in een romper ligt. Dan kan het lichaam wat warmte kwijt.
Bel vervolgens 112 voor advies. Zij begeleiden je verder en op basis van de vorderingen van de stuip komen ze met of zonder sirenes.
Is je kindje vrij snel uit de stuip? Dan kan je de spoedlijn van de huisarts bellen. Zorg er bij iedere stuip voor dat je even schakelt met een arts. Hij / zij bepaald wel of verder onderzoek noodzakelijk is.
Jeroen – vader van dochter van 15 maanden.