Boybands & Bakvisjes

Een tijdje geleden hing ik met mijn vriend op de bank en zapten we van het ene naar het andere pulpprogramma. Blegh: een interview met de jongetjes van “One Direction”.

Ik: wat een irritantje gastjes zijn het toch….
Vriend: hm hm…
Ik: kijk dan, ze vinden zichzelf echt zoooooo cool. Kneuzen zijn het.
Vriend: hm hm…
Ik: en die kapsels, echt TE triest!
Vriend: hm hm…
Ik: pfff…. zometeen gaan ze zingen, dat is NOG erger dan de onzin die ze uitkramen.
Vriend: Nee, Take That was vroeger cool haha!

Zijn lach stopt onmiddelijk zodra hij mijn vernietigende blik in zijn ziel voelt branden.
Kom. NIET. Aan. Take That.

Hij moet snel even iets doen in een andere kamer (lees: vlucht druipend af) en ik blijf mokkend achter op de bank.
Take That! Ik had al lang niet aan ze gedacht, leuk om ze even te googlen en oude filmpjes op YouTube te kijken!

Vroegâh, toen ik nog een jong bakvisje was, kon ik niet zoals boybandfans van nu, mijn idolen volgen op Instagram en ze hysterische berichtjes sturen via Twitter.
Ik gaf al mijn zakgeld uit aan de Hitkrant en Britse tijdschriften, zodat ik mijn kamer en agenda vol met posters en plaatjes kon plakken. Heerlijk om die oude filmpjes weer eens terug te zien: het vriendje mag lekker wegblijven in zijn ‘man cave’, ik vermaak me wel een paar uurtjes.

Gedesillusioneerd klik ik na een paar youtube filmpjes weg. Ik bijt natuurlijk nog liever mijn tong eraf dan dat ik het hardop toegeef, maar de man heeft gelijk. Take That was vroeger echt NIET cool…

Wat was ik blij dat hij niet naast me zat, toen ik dit iconische videoclipje van ‘Do what you like’ op YouTube terug keek:

En voortaan zal ik ook wijselijk mijn mond houden, als ik die irritante jochies van One Direction weer voorbij zie komen op tv.
Take That stelde zich vroeger ook vreeeeeeselijk aan tijdens interviews, terwijl ik ze vroeger zoooooo grappig vond.
Alles wat Mark zei vond ik hilarisch:

Maar goed, inmiddels zijn de heren leuk opgedroogd, met name Gary, die ik vroeger toch echt het minst aantrekkelijk vond. Hij is best een lekker ding tegenwoordig!
Smoorverliefd was ik vroeger op Mark. Je kon me echt opdweilen als ik hem op tv zag en ik wist als 13-jarige bakvis zeker, met heel mijn hart, dat hij en ik elkaar zouden ontmoeten op een dag en dat de liefde dan geheel wederzijds zou zijn.

De eerste keer dat mijn hart gebroken werd, was toen bijna al mijn vriendinnen naar een Take That concert in Ahoy mochten gaan van hun ouders, en ik niet.
Ze kregen zelfs hun moeders zo gek naar school te bellen om ze ziek te melden, zodat ze de hele dag in de rij konden staan om zo dicht mogelijk bij het podium te kunnen komen.

Ontroostbaar was ik, en huilend op mijn bed heb ik geluisterd naar de radio, waar een live verslag van het concert werd gedaan.
Gelukkig voor mij, had ik het alternatieve pad al bewandeld qua muzieksmaak, toen Take That in 1995 bekend maakte ermee te stoppen.
Ik behoorde dus niet tot de groep suïcidale bakvissen voor wie er alarmlijnen werden geopend en ik ontkende ook in alle toonaarden ze ooit leuk gevonden te hebben.

In 2007 maakte Take That bekend een comeback tour te gaan maken, zonder Robbie.
Een zwangere vriendin en ik wilden er dolgraag heen. Zij kreeg haar man (met haar dwingende hormonen) zo gek om ’s nachts met een thermosje koffie, gevulde koelbox en dekentje voor de deur van het postkantoor te gaan zitten om voor ons kaartjes te scoren. Dit keer zou het ons niet gebeuren om naast de pot te piesen: wij wilden front row tickets!
Haar man was binnen een uurtje alweer thuis: “Er zit geen kip en het is koud, ga morgenochtend maar lekker zelf…”

De kaartjes waren maanden later nog steeds niet uitverkocht en op de grote dag zelf stonden we ’s middags rond 14:00 vrijwel vooraan in de rij te wachten tot de deuren ’s avonds eindelijk opengingen.
Net als mijn vriendin, zag ik nog meer vrouwen van onze leeftijd met die ‘onlangs van een baby bevallen’ blik in hun ogen, die subtiel een kolfapparaat terug in de tas propten.

“Hoezo is Take That niet cool: ik zag aardig wat mannen in de rij staan!”
Ik sprak er eentje aan, en was meteen ook weer uitgepraat: “Ja ik zag een kaartje op Marktplaats voor een tientje voorbij komen en toen zei m’n vriendin dat dit dat bandje is waar Robbie vroeger in zat en ik ben onwijs fan van hem dus ik dacht, waarom niet!”
En zijn vriendin was er niet eens bij. Humpf…

Vlak voor aanvang ging er een mededeling door het publiek: Howard had een blessure opgelopen bij een vorig concert en zou niet optreden vanavond. “Fab three” dus…

Het concert was onvergetelijk, ook al waren ze maar met z’n drietjes.
We stonden bijna helemaal vooraan en ik kon alles zo goed zien. Er werden veel nieuwe nummers ten gehore gebracht, maar de halfvolle zaal ging vooral uit zijn dak bij de oude (foute…) liedjes.
En toen….. stond ik oog in oog met mijn grote jeugdliefde: Mark Owen. Hij zong de ballad ‘Hold On‘ en zomaar opeens schoot ik helemaal vol.

Hij stond zo dichtbij, hij: naar wiens poster ik vroeger urenlang heb zitten staren. Hij stond nu recht voor me een prachtig nummer te zingen.
Niet te houden tranen bleven maar stromen en beschaamd keek ik naar mijn vriendin, die gelukkig ook een potje moest janken.

Filmpje: Mark Owen zingt ‘Hold On’ bij de Talkshow Jensen!

Eenmaal uitgejankt en helemaal hyper, zaten we ’s avonds in de trein terug naar huis. ‘Wat zijn ze LEUK hm!?!?! Dat hebben we toch maar mooi meegemaakt!’
Hartstikke leuk, maar niet meer hetzelfde als vroegâh en we waren er ook meteen over uit: als er ooit nog een concert komt, gaan we niet nog een keer, het is ‘mooi geweest’.

Maar in 2011 kwamen we hier toch op terug, toen Take That bekend maakte om nog een keer te gaan touren en dit keer MET Robbie.
Zelfs de prijs van €77,50 (KETSJING!?!?!) voor een concertkaartje weerhield ons er niet van om te gaan: Take That in de originele formatie, hier MOESTEN we bij zijn!

Dit keer bleken we niet meer de enige te zijn die Take That WEL cool vonden, want de rij was aanzienlijk langer en de sfeer was ook meer uitgelaten dan in 2007.

Ook moesten we een flink stuk harder sprinten en veel andere 30-something bakvissen opzij duwen om een plekje vooraan te bemachtigen, maar het was ons gelukt: we stonden he-le-maal vooraan!

Dit keer was het concert veel dynamischer en oh…. ik heb Robbie aangeraakt!

Dit zeg ik nog steeds tegen mijn vriend, als hij me pest met Take That: “Screw you, ik heb Robbie aangeraakt!”.

Een paar weken geleden zaten we weer eens ’s avonds samen op de bank en keken we naar ‘All You Need Is Love’.
Een groep meisjes wordt verteld dat ze hun idolen van ‘Main Street’ gaan ontmoeten. Ik heb geen idee wie deze jongetjes zijn, maar ik bijt wijselijk op mijn tong en zeg niets over de vreselijke kapsels.

Mijn vriend ontwijkt eveneens wijselijk oogcontact met mij. Eén van de meisjes op tv gaat helemaal uit haar dak. Ze krijst iets onverstaanbaars en ze springt op en neer. De jongetjes van Main Street zingen een liedje en ik zie dat de meisjes vechten tegen de tranen.
Ik voel dat mijn hart gloeit van blijdschap voor die meiden: ik snap ze wel. Mijn vriend pakt lief mijn hand vast en ik zie dat hij zich van binnen helemaal kapot lacht.

Op Oudjaarsavond waren we bij mijn schoonouders om het nieuwe jaar in te luiden. Een beetje aangeschoten van de champagne plof ik naast mijn lieve Britse schoonmoeder neer, die even zapte naar de BBC waar het nog geen 2014 was. “Oh nice, Gary Barlow is hosting the New Years Eve concert!”
Ik ben met het juiste gezelschap. Binnen no time hebben we het over de Beatles* en ik zie in haar ogen dat ze mij echt begrijpt. Wanneer zij praat over de Beatles, zie ik dezelfde blik als bij het gillende meisje bij ‘All You Need Is Love’ dat Main Street mag ontmoeten.

Boybands & Bakvisjes: ze zullen er altijd zijn!
Vraag aan jullie: waren jullie vroeger fan van een boyband?

*Disclaimer: ik ben mij ervan bewust dat de Beatles één van de grootste muzikale fenomenen in de geschiedenis zijn en geen kunstmatig samengesteld jongensgroepje.